Crossfire - 2 Begeerd door jou(5)

‘Ik sluit nooit compromissen.’

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘In je werk zal dat vast wel zo zijn, maar dit is een relatie, Gideon. Daarvoor moet je geven en...’

Hij onderbrak me grommend. ‘Mijn vliegtuig, mijn hotel, en als je het gebouw verlaat, gaat er een beveiligingsteam met je mee.’

Ik was een minuut lang stil van verbazing om zijn plotselinge overgave, ook al was die niet van harte. Lang genoeg om hem de tijd te geven zijn wenkbrauwen op te trekken boven die doordringende blauwe ogen, met een blik die zei: graag of niet.

‘Vind je dat nou niet een beetje extreem?’ probeerde ik. ‘Ik heb Cary toch bij me?’

‘Sorry, maar ik vind niet dat je bij hem veilig bent na wat er gisteravond is gebeurd.’ Terwijl hij zijn koffie dronk, maakte hij met zijn houding volkomen duidelijk dat het gesprek wat hem betreft afgelopen was. Hij had zijn voorwaarden gesteld.

Ik had kunnen gaan zeuren over zijn autoritaire gedrag als ik niet had geweten dat hij het deed omdat hij voor me wilde zorgen. Mijn verleden was een kast waar nog een paar vervelende lijken in zaten en door met Gideon om te gaan was ik in de schijnwerpers van de media komen te staan. Dat kon Nathan Barker rechtstreeks naar mijn voordeur leiden.

Bovendien was het typisch Gideon om alles om zich heen te willen beheersen. Dat kreeg ik er nu eenmaal gratis bij en daar moest ik me maar op instellen.

‘Oké,’ zei ik. ‘Welk hotel is dan van jou?’

‘Ik heb er een paar. Je mag kiezen.’ Hij draaide zijn hoofd om en keek uit het raam. ‘Scott zal je de lijst wel mailen. Als je een keuze hebt gemaakt, geef dat dan aan hem door, dan regelt hij verder alles. We vliegen er samen heen en vliegen ook samen terug.’

Ik liet me met mijn schouder tegen de bank zakken en nam nog een slok koffie. Ik zag dat zijn hand met gebalde vuist op zijn dij lag. In de weerspiegeling van de getinte ramen kon ik geen emotie op Gideons gezicht aflezen, maar ik kon voelen dat hij humeurig was.

‘Dankjewel,’ mompelde ik.

‘Dat is niet nodig. Ik ben hier niet blij mee, Eva.’ Er vertrok een spier in zijn kaak. ‘Je huisgenoot maakt er een klerezooi van en ik moet het weekend dan maar zonder jou doorbrengen.’

Ik vond het vreselijk om hem zo ongelukkig te zien en daarom pakte ik zijn koffie uit zijn hand en zette onze meeneembekers in de bekerhouders van de achterbank. Toen klom ik op zijn schoot met mijn benen aan weerszijden van hem. Ik legde mijn armen om zijn schouders. ‘Ik waardeer het heel erg dat je hierin aan me toegeeft, Gideon. Dat betekent heel veel voor me.’

Hij keek me aan met een vurige blauwe blik. ‘Al vanaf het eerste moment dat ik je zag, wist ik dat ik gek van je zou worden.’

Ik moest lachen en dacht terug aan hoe we elkaar hadden ontmoet. ‘Op mijn kont op de vloer van de hal van het Crossfiregebouw?’

‘Daarvoor nog. Buiten.’

Ik fronste en vroeg: ‘Buiten? Waar dan?’

‘Op het trottoir.’ Gideon pakte me bij mijn heupen en kneep me bezitterig en dwingend, zoals hij altijd deed. Daardoor ging ik hevig naar hem verlangen. ‘Ik was op weg naar een bespreking. Als ik een minuut later was gekomen, zou ik je zijn misgelopen. Ik zat net in de auto toen jij de hoek om kwam.’

Ik kon me nog herinneren dat ik die dag de Bentley bij de stoeprand had zien staan. Toen ik aankwam, was ik te veel onder de indruk van het gebouw geweest om de chique, gestroomlijnde wagen op te merken, maar ik zag hem wel toen ik weer wegging.

‘Je viel me meteen op toen ik je zag,’ zei hij. ‘Ik kon mijn ogen niet van je afhouden. Ik wilde je onmiddellijk. Buitensporig. Op het gewelddadige af.’

Hoe bestond het dat ik niet wist dat er meer achter onze eerste ontmoeting zat? Ik had altijd gedacht dat we elkaar bij toeval hadden ontmoet. Maar hij had het gebouw eigenlijk al verlaten... wat betekende dat hij met opzet weer terug naar binnen was gegaan. Voor mij.

‘Je stond precies naast de Bentley stil,’ zei hij, ‘en je boog je hoofd naar achteren om omhoog te kijken naar het gebouw. Ik fantaseerde dat je op je knieën lag en op dezelfde manier naar mij omhoogkeek.’

De lage grom in Gideons stem deed me kronkelen op zijn schoot. ‘Hoe keek ik dan?’ fluisterde ik, gebiologeerd door het vuur in zijn ogen.

‘Opgewonden. Lichtelijk onder de indruk... een beetje geïntimideerd.’ Hij legde zijn hand onder mijn billen en trok me dichter tegen zich aan. ‘Ik kon me er niet van weerhouden om je naar binnen te volgen. En daar was je dan, precies waar ik je wilde hebben, en je knielde verdomme nog bijna voor me ook. In die minuut had ik allerlei fantasieën over wat ik met je zou doen zodra ik je uit de kleren zou krijgen.’

Ik slikte en wist nog dat ik toen hetzelfde over hem had gedacht. ‘Toen ik jou voor het eerst zag, moest ik aan seks denken. Supergeile seks.’