Crossfire - 2 Begeerd door jou(10)

Ik minimaliseerde mijn e-mailpagina, zette mijn persoonlijke leven van me af en ging verder met mijn zoektocht naar marktvergelijkingen van fruitige koffie. Ik coördineerde een paar inleidende gesprekken tussen de strategen en Mark, en hielp Mark met brainstormen over een campagne voor een glutenvrij restaurant. Het liep tegen het middaguur en ik begon echt honger te krijgen, toen mijn telefoon ging. Ik nam op met mijn gewoonlijke begroeting.

‘Eva?’ begroette een vrouwenstem met een accent me. ‘Met Magdalene. Heb je een minuutje?’

Ik leunde achterover in mijn stoel en was op mijn hoede. Magdalene en ik hadden ooit samen een solidair moment gehad toen Corinne onverwacht en ongewenst in Gideons leven terugkeerde, maar ik zou nooit vergeten hoe gemeen Magdalene was geweest toen ik haar voor het eerst ontmoette. ‘Nog net. Wat is er?’

Ze zuchtte, en toen begon ze snel te praten. Haar woorden kwamen als een stortvloed. ‘Ik zat gisteravond aan de tafel achter Corinne. Ik heb wat opgevangen van wat er tijdens het diner gezegd werd tussen haar en Gideon.’

Mijn maag trok samen in afwachting van een emotionele dreun. Magdalene wist precies hoe ze misbruik kon maken van mijn onzekerheden over Gideon. ‘Me lastigvallen met vuile praatjes terwijl ik aan het werk ben is wel het allerlaagste,’ zei ik koud. ‘Ik heb...’

‘Hij was je niet aan het negeren.’

Mijn mond bleef een tel openhangen, en ze vulde snel de stilte op.

‘Hij bespeelde haar, Eva. Ze gaf hem ideetjes over waar hij je mee naartoe moest nemen in New York omdat je nieuw bent in de stad, maar ze deed dat door het oude spelletje te spelen van “weet je nog toen jij en ik daar waren?”.’

‘Gezellig samen herinneringen ophalen,’ mompelde ik, nu dankbaar dat ik niet veel op had kunnen vangen van Gideons gesprek met zijn ex.

‘Ja.’ Magdalene haalde diep adem. ‘Je ging weg omdat je dacht dat hij geen aandacht aan je schonk. Ik wil alleen maar dat je weet dat hij aan jou leek te denken en dat hij probeerde te voorkomen dat Corinne je van streek zou maken.’

‘Wat kan jou dat schelen?’

‘Wie zegt dat het me iets kan schelen? Ik sta bij je in het krijt, Eva. Voor de manier waarop ik me aan je heb voorgesteld.’

Ik dacht eraan terug. Ja, ze was me wel wat schuldig voor hoe ze me had belaagd in het toilet met haar kattige, jaloerse bullshit. Niet dat ik geloofde dat dat haar enige beweegreden was. Misschien was ik gewoon het minste van twee kwaden. Misschien wilde ze haar vijanden gewoon goed in de gaten blijven houden. ‘Goed dan. Dank je.’

Ik moest toegeven dat ik me beter voelde. Er was een last van mijn schouders gevallen waarvan ik niet eens wist dat ik hem droeg.

‘En nog iets,’ ging Magdalene verder. ‘Hij ging achter je aan.’

Ik greep de hoorn steviger beet. Gideon kwam altijd achter me aan... omdat ik altijd wegrende. Mijn herstel was zo breekbaar dat ik had geleerd om het koste wat kost te beschermen. Als iets mijn stabiliteit bedreigde, liet ik het vallen.

‘Er zijn wel andere vrouwen in zijn leven geweest die hebben geprobeerd hem zo’n ultimatum te stellen, Eva. Ze raakten verveeld of ze wilden dat hij ze aandacht schonk of een of ander groots gebaar maakte... Dus liepen ze weg en verwachtten ze dat hij achter ze aan kwam. Weet je wat hij dan deed?’

‘Niets,’ zei ik zacht. Ik kende mijn man. Een man die zich nooit in het openbaar vertoonde met vrouwen met wie hij naar bed ging, en nooit naar bed ging met vrouwen met wie hij sociaal omging. Corinne en ik waren de enige uitzonderingen op die regel, wat nog een reden was waarom zijn ex een vlaag van jaloezie bij me teweegbracht.

‘Behalve zorgen dat Angus ze veilig thuisbracht,’ bevestigde ze, waardoor ik het idee kreeg dat het een tactiek was die ze zelf weleens geprobeerd had. ‘Maar toen jij wegging, wist hij niet hoe snel hij achter je aan moest komen. En hij was echt zichzelf niet toen hij afscheid nam. Hij leek... ergens anders te zijn.’

Omdat hij bang was geweest. Ik deed mijn ogen dicht en gaf mezelf in gedachten een schop. En hard ook.

Gideon had me meer dan eens verteld dat hij panisch werd als ik wegliep, omdat hij de gedachte dat ik niet terug zou komen, niet kon verdragen. Wat had het voor zin om te zeggen dat ik me geen leven zonder hem kon voorstellen als ik zo vaak het tegenovergestelde liet zien? Was het dan zo raar dat hij niet helemaal open tegen me was geweest over zijn verleden?

Ik moest ermee ophouden weg te rennen. Gideon en ik moesten allebei bereid zijn ervoor te vechten, voor ons te vechten, als we enige kans wilden hebben dat deze relatie ging werken.

‘Sta ik nu bij jou in het krijt?’ vroeg ik neutraal, en zwaaide naar Mark die ging lunchen.

Magdalene blies haar adem uit. ‘Gideon en ik kennen elkaar al heel lang. Onze moeders zijn beste vriendinnen. Jij en ik zullen elkaar nog wel vaker tegenkomen, Eva, en ik hoop dat we een manier kunnen vinden om te zorgen dat dat niet tot onaangename situaties leidt.’