Crossfire - 2 Begeerd door jou(4)

Met zijn heup tegen de bar kruiste hij zijn enkels en hield koppig voet bij stuk. ‘Jij moet gewoon met me meekomen.’

‘Gideon.’ Ik begon met mijn voet tegen de travertijnen tegels te tikken. ‘Ik kan niet zomaar mijn leven voor jou opgeven. Als ik een soort aanhangsel van je word, zal ik je al snel gaan vervelen. Man, ik zou van mezelf walgen. Het moet toch niet zo moeilijk zijn om eens een paar dagen andere aspecten van ons leven op orde te brengen, ook al vinden we dat ontzettend vervelend?’

Hij keek me aan. ‘Jij bent veel te lastig om een aanhangsel te zijn.’

‘Alsof je zelf zo makkelijk bent.’

Gideon ging rechtop staan, liet opeens zijn broeierige sensualiteit los en raakte me onmiddellijk met zijn intense ernst. Wat was hij toch grillig, hij leek mij wel. ‘Je bent de laatste tijd nogal veel in het nieuws geweest, Eva. Het is geen geheim dat je in New York bent. Ik kan je hier niet zomaar achterlaten terwijl ik weg ben. Dan neem je Cary maar mee. Je kunt een hartig woordje met hem spreken terwijl je wacht tot ik klaar ben met mijn werk en je kom neuken.’

‘Ha!’ Ik ging mee in zijn poging tot humor om de spanning te verlichten, maar ondertussen drong tot me door wat de werkelijke reden was dat hij er bezwaar tegen had dat ik niet bij hem zou zijn: Nathan. Mijn voormalige stiefbroer. De levende nachtmerrie uit mijn verleden, waarvan Gideon blijkbaar bang was dat hij in mijn heden opnieuw zou opduiken. Ik was bang dat hij niet helemaal ongelijk had. De anonimiteit die me al die jaren had beschermd, was verbroken door onze zeer openbaar geworden relatie.

God... we hadden nu echt geen tijd om die vreselijke dingen ook nog eens op te rakelen, maar ik wist dat het een punt was waarop Gideon niet zou toegeven. Hij was een man die zijn bezittingen volledig opeiste, zijn concurrenten met genadeloze precisie bestreed en het nooit zou toestaan dat ik gekwetst werd. Ik was zijn veilige haven en daarom was ik voor hem uitzonderlijk en van onschatbare waarde.

Gideon keek op zijn horloge. ‘Tijd om te gaan, engel.’

Hij pakte zijn jasje en gebaarde vervolgens dat ik hem voor moest gaan door zijn gerieflijke woonkamer, waar ik mijn handtas en de sporttas met mijn loopschoenen en andere benodigdheden pakte. Even later waren we met zijn privélift op de begane grond aangekomen en lieten we ons op de achterbank van zijn zwarte Bentley-suv glijden.

‘Hoi Angus,’ zei ik tegen zijn chauffeur, die de klep van zijn ouderwetse chauffeurspet aantikte.

‘Goedemorgen, Miss Tramell,’ antwoordde hij glimlachend. Hij was een al wat oudere heer, met hier en daar wat witte lokken door zijn rode haar. Ik mocht hem om allerlei redenen, niet in het minst omdat hij Gideon al sinds de basisschool had rondgereden en echt om hem gaf.

Ik keek snel even op de Rolex die ik van mijn moeder en stiefvader had gekregen: ik kwam nog op tijd op mijn werk... zolang we maar niet in het verkeer bleven steken. Net toen ik dit dacht, gleed Angus behendig de stroom taxi’s en andere auto’s in. Na de gespannen stilte in Gideons appartement maakte het lawaai van Manhattan me net zo effectief wakker als een stoot cafeïne. Het getoeter en gebonk van autobanden over de putdeksels gaven me energie. Snelstromende massa’s voetgangers bewogen zich aan beide kanten van de overvolle straat, terwijl gebouwen zich ambitieus naar de hemel uitstrekten en ons in de schaduw zetten, zelfs nu de zon al flink hoog stond.

God, wat hield ik toch veel van New York. Ik nam elke dag de tijd om de stad in me op te nemen en naar me toe te trekken.

Ik maakte het mezelf gemakkelijk op de leren achterbank, en pakte Gideons hand en kneep erin. ‘Voel je je er beter bij als Cary en ik dit weekend de stad uit gaan? Misschien een tripje naar Las Vegas?’

Gideon kneep zijn ogen een beetje dicht. ‘Ben ik soms een bedreiging voor Cary? Wil je daarom niet mee naar Arizona?’

‘Wat? Welnee, dat is het niet.’ Ik wiebelde op de bank en keek hem aan. ‘Soms duurt het gewoon een hele nacht voordat hij een beetje loskomt.’

‘Dat is het niet?’ Hij herhaalde mijn antwoord en negeerde wat ik daarna nog had gezegd.

‘Het zou kunnen dat hij het gevoel heeft dat hij me niet kan bereiken als hij wil praten, omdat ik altijd bij jou ben,’ legde ik uit en hield mijn beker met beide handen stevig vast toen we over een putdeksel reden. ‘Luister eens, je moet echt eens een keer over die jaloezie vanwege Cary heenstappen. Als ik zeg dat hij als een broer voor me is, Gideon, dan is dat geen grapje. Je hoeft hem niet te mogen, maar je moet wel begrijpen dat hij permanent deel uitmaakt van mijn leven.’

‘Zeg je hetzelfde over mij tegen hem?’

‘Dat hoeft niet eens. Dat weet hij gewoon. Ik probeer hier een compromis te bereiken...’