Blauw water(16)

Het meisje neemt haar hand in de hare, strengelt hun vingers ineen.

Ze knijpt zo hard dat ze haar dochter beslist een blauwe plek bezorgt. Gespannen wacht ze op haar reactie.

Naast haar bed blijft het stil, ze hoort alleen de zachte ademhaling van het meisje.

‘Je vinger trilt wel een beetje,’ zegt ze aarzelend. ‘Senta?’ De mannenstem klinkt gespannen.

Haar vinger trilt helemaal niet, ze ligt doodstil. Haar hele lichaam ligt in starre verbazing stil, compleet verstijfd.

Senta.

Alsof een goochelaar het gordijn voor een lege kast wegtrekt, wordt haar door het noemen van die naam opeens een kijkje in haar geheugen gegund. Er klikt iets in haar hoofd, haar hersenen komen in beweging en beginnen als tandwielen te ratelen. Ze produceren een trage stroom informatie die ze probeert te combineren, om het geheel als een legpuzzel in elkaar te schuiven. Ze heet Senta, ze is drieënveertig jaar, getrouwd met Freek, moeder van drie kinderen. Vanochtend, als het tenminste nog dezelfde dag is, is ze vroeg van huis gegaan om op tijd in Gelderland te zijn. Ze is journaliste en had een interviewafspraak in Oss. Stukje bij beetje komen de details van die ochtend terug, en een warme golf van opluchting stroomt door haar heen. Als haar geheugen terugkeert, zullen haar andere lichaamsfuncties straks ook wel weer gaan werken.

Eens kijken wat ze zich nog meer kan herinneren, want ergens op de terugweg moet iets zijn gebeurd. Het eerste waar ze bij uitkomt is de mist. Die verraderlijk snel opkomende mist die opeens over haar motorkap golfde en haar het zicht op de weg ontnam. Heeft ze een aanrijding gehad? Ze weet het niet meer, er komen geen beelden naar voren. Het laatste wat ze zich kan herinneren is het kruispunt waar ze probeerde de borden te lezen. Terwijl ze daarover nadenkt krijgt ze een flits van een slecht begaanbaar weggetje waar ze vloekend en zwetend van kuil naar kuil hobbelde.

Verder denken, het komt wel terug. Als ze zich maar genoeg inspant.

Maar er komt niets meer. De mist, het kruispunt en het weggetje, dat is alles wat haar geheugen prijsgeeft.

Haar gezin dan, de namen van haar kinderen. Wat voor een moeder is ze, dat ze de namen van haar eigen kinderen niet meer weet?

De stem van het meisje heeft een stroom emoties op gang gebracht die ze alleen maar kan vertalen met moederliefde. Ook al kan ze zich haar dochter niet herinneren, de klank van haar stem is genoeg om haar hart te beroeren. Haar mooie, onzekere, weerspannige puberdochter.

Denise.

Totaal onverwacht, zonder dat ze er moeite voor doet, geeft haar geheugen spontaan haar kinderen terug. Denise, Jelmer en Niels.

Tegelijk overvalt haar een enorme eenzaamheid, een schreeuwende behoefte om terug te keren naar de wereld waarin ze thuishoort.

Wanhopig kijkt Senta naar het oppervlak dat als een taai vlies boven haar hoofd hangt. Daar boven wacht een heel leven op haar, een rijk leven, vol beloftes. Ze moet wakker worden, wakker worden, wakker worden, wakker worden.





11


Pastasaus. Kruiden. Spaghetti. Knoflook. Tomaten en uien. Het staat voor Lisa uitgestald op het aanrecht alsof het een gewone maandag is. Het weerbericht voor vandaag was goed, het zou een mooie, warme nazomerdag worden. September is nog heel warm dit jaar, bijna broeierig. Terwijl de eerste bomen verkleuren en spinnen een ragfijn waas weven voor de ramen, blijft de zon onverstoorbaar schijnen, alsof het niet allang tijd zou zijn om een toontje lager te zingen. De mist die vanmiddag plotseling kwam opzetten, was een verrassing. Hij is nu opgetrokken, maar het is nog steeds een beetje grauw.

Lisa probeert niet te kijken naar het verband dat ze net heeft verwisseld. Ze is geschrokken van de wond, het zag er akelig uit met dat openliggende vlees en die donkere randen eromheen. Dat hoeft niet te betekenen dat het heel ernstig is. Het bloeden is gestopt, al duurt de pijn onverminderd voort. Ondanks de paracetamol gaat het kloppen van de wond gewoon door.

De afzuigkap staat zachtjes aan en trekt de indringende lucht van uien en knoflook naar zich toe.

Spaghetti is Anouks lievelingskostje en omdat ze ziek is, heeft Lisa vanochtend al besloten dat ze dat zouden eten. Dan wist ze zeker dat Anouk een paar hapjes zou eten. Nu betwijfelt ze of ze zelf meer dan een paar hapjes naar binnen kan krijgen.

De geur van verse kruiden en het lekkende sap van de tomaten op de snijplank doen hun best om haar te verleiden, maar ze weet dat ze zichzelf zal moeten dwingen om te eten. Het is belangrijk dat ze eet, ze moet op krachten blijven. Je weet nooit wanneer je die kracht opeens nodig hebt.

Af en toe checkt ze hoe het met Anouk gaat. Tot haar verontrusting zit Kreuger naast haar op de bank zachtjes te praten. Anouk knikt of schudt haar hoofd, maar ze zegt geen woord. Lisa zou graag meeluisteren naar wat Kreuger allemaal te vertellen heeft. Wat het ook is, Anouk weert hem af en trekt haar knieën op, als een demonstratief opgeworpen barrière.