Biljonairs & Baby's 10(45)

Het geluid van de regen werd gecombineerd met de zuchten en kreunen die in de schemerige kamer weerklonken. Van buiten klonk het gedempte geluid van de wereld. Uit de babyfoon, die vlakbij stond, klonk de rustige ademhaling van het kind dat boven in bed lag.

Al die geluiden samen waren niet genoeg om het moment te verstoren.

De wereld draaide om hen heen door. Maar in die kamer stond de tijd stil. Alleen zij bestonden, dacht Tula. Alleen Simon en zij, en dit ene verbazingwekkende ogenblik zou ze de rest vergeten. Niet proberen in de toekomst te kijken, of zich te verbergen voor het verleden, net zolang om van het heden te genieten.

In plaats daarvan zou ze zichzelf verliezen in een paar bruine ogen die te veel zagen en te weinig loslieten.

‘Je denkt na,’ beschuldigde hij haar, met een mondhoek opkrullend in een half glimlachje.

‘Sorry,’ zei ze, met een vingertop over zijn kaak strijkend. ‘Ik weet niet hoe dat gebeurde.’

‘Ik zal er wel voor zorgen dat dat bezige brein van jou wordt uitgeschakeld.’

‘Kun je die belofte hardmaken?’ plaagde ze.

‘Schatje,’ reageerde hij. ‘Voel maar hoe hard.’

Een verraste lach ontsnapte aan haar keel, en ze zuchtte van geluk. Het hebben van een minnaar die haar op de meest onverwachte momenten aan het lachen kon maken, was echt een geschenk. En misschien, bedacht ze, had Simon Bradley meer lagen dan ze had aangenomen.

Misschien –

Toen begon hij aan zijn tocht om haar gedachten uit te schakelen, en hij was meer dan succesvol. Tula kreunde toen zijn mond op haar borst kwam. Hij likte en knabbelde, en ze woelde onder hem, probeerde om meer te krijgen dan hij gaf. Ze verlangde ernaar zo veel mogelijk van hem te voelen. Verlangen, alleen maar verlangen.

Hij zoog aan haar tepel en ze snakte naar adem, kromde haar rug en hield zijn hoofd tegen haar borst, terwijl zijn mond eraan sabbelde.

Haar vingers harkten door zijn dikke zachte haar. Ze genoot van zijn mond op haar lichaam en bedacht koortsachtig dat ze zo de rest van haar leven wel zou willen doorbrengen.

Hij glimlachte tegen haar huid. Ze voelde de boog van zijn mond tegen haar borst en wist dat hij zich bewust was van het effect dat hij op haar had. Maar ze was toch niet van plan om dat voor hem verborgen te houden. Waarom zou hij niet mogen weten dat hij haar lichaam kon doen versplinteren en haar ziel uiteen laten spatten met een kus? Een aanraking?

De houten vloer onder haar blote rug was koel, maar de hitte die hij in haar binnenste aan het opbouwen was, kon dat gemakkelijk aan. Hij lag tussen haar dijen, en ze voelde zijn topje tegen haar intiemste plekje duwen. Ze wilde die invasie van lichaam in lichaam. Wilde zijn hitte in de hare voelen glijden.

Ze hief haar heupen in een stil welkom, maar hij ging niet op haar uitnodiging in. In plaats daarvan rolde hij om, haar meenemend totdat ze boven op hem lag en ze in de ogen keek die haar zo fascineerden.

‘De vloer is niet echt comfortabel,’ vertelde hij haar, omhoog reikend om haar borsten met zijn handpalmen te omvatten. ‘Ik dacht dat we maar eens een tijdje van positie moesten verwisselen.’

‘Verandering is goed,’ zei ze, terwijl ze schrijlings op hem ging zitten, met haar blik de zijne vasthoudend. Haar handen bewogen zich over zijn gespierde borstkas. Hij haalde sissend adem bij haar aanraking.

Simon keek haar aan en voelde zijn verstand vertroebelen. Hij had deze verleiding al dagen gepland en nu het zover was, betekenden zijn plannen helemaal niets. Het enige wat telde was zij. Hoe ze aanvoelde. Hoe ze smaakte. De zachte zuchten die uit haar keel kwamen als hij haar aanraakte.

Schaduw en licht speelden op haar lokken, en het licht werd weerkaatst door haar zilveren oorringen. Haar grote blauwe ogen waren overtrokken met dezelfde hartstocht die hem in zijn greep hield. Hij beroerde haar borsten met een stevige, zachte hand en nam de hard geworden topjes tussen duim en wijsvinger. Hij hield ervan om de emoties op haar gezicht te zien wisselen, want ze hield niets voor hem achter.

Haar gretige reactie op het vrijen voedde het vuur in zijn binnenste alleen nog maar meer, spoorde hem aan om meer te nemen, om meer te geven. Haar heupen schokten instinctief, en zijn eigen lichaam was hard en gespannen.

Hij plaatste zijn handen op haar heupen en tilde haar net hoog genoeg op zodat hij zich zo kon positioneren dat hij bij haar naar binnen kon glijden. Ze sloot haar ogen, liet haar hoofd achterovervallen en, terwijl ze de controle overnam, voerde ze hem langzaam, centimeter voor centimeter, bij haar naar binnen. Ze schoof doelbewust langzaam helemaal over hem heen met een beweging die tegelijkertijd kwellend en prikkelend was. Hij probeerde haar aan te sporen, om harder en dieper naar binnen te duwen, maar de kleine, weelderige vrouw had nu de controle, of hij het leuk vond of niet.

‘Je zult hier gewoon moeten liggen en het moeten laten gebeuren,’ zei ze, met een sluw, puur vrouwelijk glimlachje om haar lippen.