Biljonairs & Baby's 10(49)

Simon snoof. ‘Natuurlijk. Ik ontsla jou en dan komt je vrouw om mij een schop onder mijn kont te geven.’

‘Zo is het,’ zei Mick op geamuseerde toon. ‘Dus. Tula.’

‘Houd op, Mick. Ik doe wat ik moet doen.’

‘Nee,’ hield zijn vriend vol. ‘Je doet wat je verdomde trots je vertelt dat je moet doen. Er is een verschil.’

Simon raakte de boogbal precies in het midden, en joeg hem langs de lijn. ‘Dit gaat niet over mijn trots,’ mompelde hij op donkere toon, geïrriteerd dat zijn beste vriend in dit geval niet aan zijn kant stond.

Normaal gesproken was Mick een uitstekende barometer voor Simon.

Als ze het beiden ergens over eens waren, bleek het een goed idee te zijn. De keren dat Simon niet had geluisterd naar het advies van Mick, waren anders. Maar dit keer had Mick ongelijk. Simon wist het. Hij voelde het.

Al vanaf het moment dat haar vriendin was vertrokken vorig weekend waren de dingen… anders.

In feite waren de afgelopen dagen met Tula geweldig geweest. Beter dan geweldig. Verbazingwekkend zelfs. Maar het was niet echt. Hij had het allemaal zo opgezet. Ze hadden gelachen en gepraat, ze waren gaan picknicken en uit dineren geweest. Ze gingen met Nathan wandelen en ze hadden hem voor het eerst op een schommel gezet, wat hen allebei zenuwachtig maakte. Hij voelde zich dichter verbonden met haar dan hij ooit met iemand anders in zijn leven had meegemaakt, dacht hij duister.

Maar geen van Tula’s reacties op hem waren echt, omdat hij haar weer had verleid terug te komen in zijn bed met een vooropgezet doel. Dus als dat wat hij had gedaan niet eerlijk was, hoe konden haar reacties dan echt zijn?

Als hij al van tijd tot tijd last van schuldgevoelens kreeg over het feit dat hij haar als wapen tegen haar vader gebruikte, dan schoof hij die terzijde. Feit was dat Tula volwassen was, verzekerde hij zichzelf, in staat om haar eigen beslissingen te nemen. En ze had ervoor gekozen om in zijn bed te zijn.

Toch, zelfs terwijl hij zich dat voorhield, vroeg een stemmetje in zijn achterhoofd of ze wel voor hem gekozen zou hebben als ze had geweten wat zijn echte bedoelingen waren. Als ze wist dat ze niets meer was dan een stok om haar vader mee te slaan.

Hij voelde zich ongemakkelijk als hij bedacht wat het antwoord daarop zou zijn geweest, en hij negeerde de gewetensvraag. Bovendien was Tula niet alleen het wapen waarop hij jaren had gewacht om tegen Jacob Hawthorne te gebruiken. Ze was verdorie meer. Eigenlijk… gaf hij om haar. Het was niet de bedoeling geweest, maar hij deed het wel.

Daarom stond hij met zichzelf te beraadslagen, terwijl zijn beste vriend hem pestte. Maar waar het om draaide, was dat omdat wat hij en Tula samen hadden iets was waar ze allebei van genoten, het niet per se hoefde te betekenen dat er meer achter zat, toch?

Trouwens, dit ging niet eens over Tula.

Dit ging over haar vader.

Na het weinige wat ze hem over haar ouders had verteld, was ze misschien zelfs dankbaar dat hij een manier had gevonden om Jacob Hawthorne een slag toe te brengen.

Hij snoof om zichzelf en sloeg de volgende bal, vol geslagen met effect in het rechterveld. Natuurlijk. Ze zou hem bedanken omdat hij haar had gebruikt. God, waar zat hij met zijn hoofd?

‘Dit heeft allemaal met je trots te maken, Simon. Je bent bedrogen door een man zonder scrupules.’

‘Dat ben ik zeker,’ snauwde hij, zijn hoofd omdraaiend om Mick snel even aan te kijken. ‘En niet alleen ik, weet je nog. Jacob heeft mijn vader ook op een slinkse manier benaderd. Die ellendige oude dief heeft ons bijna ons huis gekost.’

Hij haatte de wetenschap dat Jacob Hawthorne er was, nog steeds grinnikend om het feit dat hij twee generaties Bradley te pakken had genomen. De behoefte aan wraak had al jaren aan hem geknaagd.

Verwachtte men nou van hem dat hij dat opzij zou zetten omdat hij iets voor een vrouw voelde? Kón hij het wel opzijzetten?

‘En jouw antwoord daarop is om net zo meedogenloos te worden als die oude vos zelf?’

‘Waar heb je het in hemelsnaam over?’

Mick schudde zijn hoofd, duidelijk walgend. ‘Als je dit doet. Als je Tula gebruikt om haar vader terug te pakken, dan ben je net zo’n grote rotzak als hij.’

Simon dacht een minuut of twee over die woorden na en schudde ze toen van zich af, vastbesloten om zijn koers te blijven volgen.

‘Dat is niet zoals jij bent, Simon,’ vertelde Mick hem. ‘Ik hoop dat je daar aan denkt voor het te laat is.’





Een paar dagen later voelde Tula zich gelukkig.



Anna had gelijk gehad, bedacht ze. Hoewel ze niet echt haar liefde aan Simon had opgebiecht, had ze wel geprobeerd om hem de afgelopen paar dagen te laten zien hoe belangrijk hij was geworden voor haar. Ze wist zeker dat ze tot hem doordrong. Ze voelde het. In zijn gemakkelijke lach. Zijn aanraking. De gefluisterde woorden ’s nachts en de tedere kracht van zijn armen wanneer hij haar vasthield, terwijl zij sliep.