Biljonairs & Baby's 10(34)

Hoewel de ruzie erna duidelijk genoeg in zijn geheugen stond gegrift.

Hij wist nog steeds niet hoe het precies zover was gekomen. Hij was niet van plan geweest om haar te attenderen op de macht die ze over de situatie had. En ook niet om haar een handschoen toe te werpen waarmee ze hem vervolgens om de oren kon slaan.

Het enige wat hij echt had willen doen, was haar laten weten dat hij zich niet door zijn hormonen liet leiden. Dat hij meer inhoud had dan alleen zijn hartstochten. Dat het hebben van seks met haar, hoe verbazingwekkend ook, hem niet zou veranderen.

Hij bepaalde de regels.

Altijd.

Maar op de een of andere manier was rationeel denken niet mogelijk als hij in de buurt van Tula was. Vandaag, hier in zijn kantoor, weg van de vrouw die hem gek maakte, was hij beter in staat om helder na te denken. Wat hij nu moest weten, was wat het precies was dat Mick had gevonden over Tula Barrons Hawthorne.

‘Nooit ruziemaken met een vrouw nadat je met haar hebt gevreeën,’ vertelde Mick hem. ‘Ze voelen zich warm en knus en wat dan ook.

Mannen willen slapen. Dus zelfs praten na een vrijpartij kan gevaarlijk zijn, als je ooit nog eens wilt vrijen.’

O, dat wilde hij wel, bedacht Simon. Hij wilde haar alweer op het moment dat ze zijn kamer verliet. Hij had haar de hele nacht gewild en was die ochtend hunkerend naar haar wakker geworden. Willen was het probleem niet.

‘Sla het advies maar over en vertel me wat voor informatie je hebt opgediept.’

Mick keek hem afkeurend aan, en Simon bedacht dat dat de keerzijde was als je beste vriend voor je werkte. Hij zou niet zo snel orders aannemen en eerder zijn mening geven, of hij dat nu wilde of niet.

‘Wat heb je gevonden? Ik weet dat ze familie is van Jacob Hawthorne, maar wat? Nicht?’

‘Veel dichterbij dan dat, blijkt. Ze is zijn dochter.’

‘Zijn wat?’ Simon werd gespannen. ‘Zijn dóchter?’

Zijn gedachten draaiden op volle toeren, terwijl hij naar Mick luisterde, die hem meer details gaf.

‘Hawthorne en zijn ex gingen uit elkaar toen Tula nog een kind was.

Mams verhuisde met haar naar Crystal Bay. Tula bracht haar vader vaak een bezoek, maar een aantal jaren geleden lijkt het alsof ze alle banden met de mensen hier compleet heeft doorgesneden, inclusief haar vader. Mijn bron wist er verder niet veel van, alleen dat Tula een gevoelig onderwerp is bij de oude man.’

Hij had al geweten dat ze met haar moeder naar dat kleine stadje was verhuisd, overpeinsde Simon. Maar waarom zou ze alle banden verbreken? En waarom had hij nog nooit van een dochter gehoord?

Beschermde die oude schoft zijn kind? Dat had hij nooit verwacht van Jacob.

‘En,’ voegde Mick eraan toe, ‘het lijkt erop dat, toen haar kinderboeken werden gepubliceerd, ze haar middelste naam, Barrons, ging gebruiken.

Het is een familienaam, naar haar oma van moeders kant. Dezelfde oma die een trust voor Tula oprichtte zodat ze –’

Hij ging rechtop zitten. ‘Hoe groot is die trust?’

Mick bladerde door de papieren die hij vasthield. ‘Voor jouw doen tamelijk klein. Voor de meeste mensen heel aardig. Daardoor kon ze haar eigen huis kopen en kan ze zichzelf onderhouden, terwijl ze schrijft.’

‘Haar boeken brengen niet veel op?’

Mick schudde zijn hoofd. ‘Ze heeft een kleine, maar groeiende lezerskring van haar Lonely Bunny-serie. Haar inkomsten zullen wel beter worden, maar met het schrijven en de trust kan ze de eindjes aan elkaar knopen en met haar beperkte middelen er goed van leven.’

‘Interessant.’ Haar vader was rijk, en zij woonde in een piepklein huisje op bijna een uur rijden van de stad. Hij vroeg zich af wat voor verhaal daarachter zat.

‘Ze heeft haar vader al een paar jaar niet gezien, voor zover ik weet,’ ging Mick verder. ‘Maar ja, de oude man verlaat de stad ook bijna nooit.’

Sterker nog, dacht Simon, Jacob verliet nauwelijks het Hawthorne-gebouw. Hij had een penthouse op het dak van zijn onderneming.

Daarvandaan regeerde hij zijn wereld – hij ging zelden om met gewone mensen.

Maar terwijl hij dat bedacht, vertrok hij zijn gezicht. Tot aan die dag dat hij bewust door de winkel had gelopen om met zijn werknemers te praten, zouden ze over hem hetzelfde hebben kunnen zeggen. Er waren een paar erg pijnlijke overeenkomsten tussen hem en Hawthorne.

‘Is er nog meer?’ vroeg hij, meer om zijn gedachten van die constatering af te leiden.

‘Nee,’ antwoordde Mick, de bundel papieren op zijn schoot leggend.

‘Ik kan waarschijnlijk wel meer boven water krijgen als je dat wilt.’

Hij dacht er een ogenblik over na. Als hij Mick zijn gang liet gaan en hem zei te gaan spitten, zou hij binnen enkele dagen elk snippertje informatie over Tula Barrons hebben wat er was. Maar had hij dat nodig? Hij wist nu wie ze was, de dochter van zijn vijand.