Biljonairs & Baby's 10(28)

Dát was nog eens een bittere pil. En hij ging ervan uit dat het voor Jacob nog moeilijker te verteren zou zijn. Er was echter nog meer. Als Sherry en Tula nichtjes waren, dan was Tula ook een familielid van Jacob Hawthorne. Interessant. Maar voordat hij zijn gedachten er verder over kon laten gaan, ging zijn mobieltje.

‘Bradley.’

‘Simon, met Dave van het laboratorium.’

Hij verstijfde. Dit was het telefoontje waar hij al dagen op wachtte. De resultaten van de test waren binnen. Hij zou het eindelijk zeker weten, hoe dan ook.

‘En?’ vroeg hij, hij wilde geen moment aan prietpraat verspillen tijdens dit belangrijke moment.

‘Gefeliciteerd,’ zei zijn oude vriend, en er klonk een glimlach in zijn stem door. ‘Je bent vader.’

Inwendig werd alles stil in Simon.

Het gevoel dat het goed was, nestelde zich in hem, zelfs, terwijl hij opeens zenuwachtig werd. Hij was vader. Nathan was echt van hem.

‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. Zijn blik gleed door de kamer, en het leek alsof hij alles voor de eerste keer zag. Zijn zóón woonde hier.

‘Geen vergissingen?’

‘Vertrouw me maar. Ik heb de test persoonlijk twee keer gedaan.

Gewoon om het zeker te weten. Hij is van jou.’

‘Bedankt, Dave,’ zei hij, het boek op het dichtstbijzijnde tafeltje gooiend, en hij stond op.

‘Geen probleem, graag gedaan.’

Toen zijn vriend had opgehangen, kon Simon alleen maar naar zijn mobieltje staren. Geen probleem?

O, hij kon er wel een paar bedenken.

Zoals wat hij aan moest met de vrouw die hem gek maakte. Dezelfde vrouw die tussen hem en de voogdij over zíjn zoon stond.





Hoofdstuk 7





Tula wist dat er iets was veranderd, maar ze kon er haar vinger niet op leggen wat het was. Al vanaf het moment dat zij en Nathan thuis waren gekomen, had Simon haar… bekeken. Niet dat hij eerder niet naar haar had gekeken, maar er lag nu meer in zijn blik. Iets hongerigs, maar toch ook iets achterdochtigs.



Er hing een gespannen sfeer van verwachting in het prachtige huis die haar nog onrustiger maakte dan ze de afgelopen dagen al was geweest.

Het leek alsof ze vanbinnen gespannen snaren had die op het punt stonden te knappen.

Alleen al in de nabijheid van Simon zijn, was moeilijk. Dat was zo sinds die kus. Hij zorgde ervoor dat ze te veel verlangens had. Te veel behoefte. En nu, met die donkere ogen op haar gericht en de hitte die bijna van hem afstraalde, kon ze nauwelijks ademhalen.

Ze redde het tijdens het diner en gedurende Nathans baduurtje, en ze stond op het punt om de baby zijn verhaaltje voor het slapengaan voor te lezen. O, ze wist dat de kleine er geen woord van begreep, maar ze genoot van die rustige tijd met hem en voelde dat Nathan het fijn vond om haar zachte, kalmerende stem te horen voordat hij in slaap viel.

Voordat ze kon beginnen, liep Simon de kinderkamer in.

Tula glimlachte ondanks de opgekropte, onuitgesproken spanning tussen hen. Voor het eerst kwam hij bij Nathans bedritueel. ‘Hoi.’

‘Ik dacht dat ik jullie maar eens gezelschap moest houden vanavond.’

Simon keek haar een lang moment aan en verlegde toen zijn blik naar de kleine jongen in de wieg. Langzaam liep hij door de kamer, en Tula voelde dat ze getuige was van iets ingrijpends. Simons gelaatstrekken stonden gespannen, zijn ogen ondoorgrondelijk. Er was een behoedzame aandacht in zijn houding die ze nog niet eerder had gezien.

Leunend over de wieg keek Simon naar de jongen in zijn blauwe pyjama alsof hij hem voor het eerst zag.

‘Simon?’ vroeg ze stilletjes, alsof ze de betovering die in de kamer leek neer te dalen niet wilde verbreken. ‘Wat is er? Je gedraagt je de hele avond al vreemd. Is er iets mis?’

Hij wierp haar snel een blik toe, voordat hij weer naar Nathan keek. De baby staarde naar hem op, wreef toen in zijn ogen en zuchtte slaperig.

‘Mis?’ herhaalde Simon met een diepe zucht. ‘Nee. Er is niets mis.

Alles is in orde. Ik heb de resultaten van de vaderschapstest vanmiddag gekregen.’

Ze haalde diep adem. Natuurlijk, ze had al vanaf het begin geweten dat Simon Nathans vader was. Sherry zou over zoiets niet hebben gelogen.

Maar Tula kon begrijpen dat Simon, met zijn hang naar orde, regels en logica, daarop zou moeten wachten om overtuigd te worden.

‘En?’ drong ze aan.

‘Hij is mijn zoon.’ Vier woorden, uitgesproken met een soort van verdwaasde verwondering die een warme rilling langs haar ruggengraat zond.

Met de palm van zijn hand omvatte hij één kant van Nathans gezichtje.

De baby lachte hem toe, en de blik in Simons ogen werd zacht, gesmolten door emoties die te overweldigend waren om spreken mogelijk te maken. Tula zag het allemaal gebeuren en voelde haar eigen hart smelten toen hij zijn eigen zoon voor de allereerste keer erkende.