Biljonairs & Baby's 02(26)

‘Dat zal ik onthouden. Dank je.’

Daarna vertrok Mary en bleef Jenna alleen achter. Zodra ze alleen was, begonnen haar hersens koortsachtig te werken. Ze was alleen met het verlangen dat ze zorgvuldig onderdrukte. Plotseling voelde ze zich onrustig. Ze sprong op, liep de kamer door en verliet de suite. Ze zou aan dek gaan, in de zon gaan zitten en proberen niet na te denken. Ze zou proberen zich te ontspannen.



Het leiden van het bedrijf hield Nick bezig vanaf het moment waarop hij opstond tot laat op de avond. De mensen die het van buitenaf bekeken, namen waarschijnlijk aan dat hij een lui leventje leidde. En daar was natuurlijk ook wel eens tijd voor. Maar de waarheid was dat hij alles goed in de gaten moest houden. Deze cruiseschepen waren zijn leven. Het enige wat hij had. Het belangrijkste op de wereld voor hem. Hij had keihard gewerkt om zo ver te komen en hij was niet van plan het nu rustiger aan te gaan doen.

‘Als de band niet aanslaat, kun je contact opnemen met Luis Felipe hier in de stad,’ zei hij tegen Teresa. ‘Hij kent alle plaatselijke bands in Acapulco. Hij kan wel iemand vinden die het kan overnemen voor de rest van de cruise.’

De band die ze in LA hadden ingehuurd, bleek alleen maar voor problemen te zorgen. Ze gedroegen zich als grote sterren en eisten allerlei voordelen die niet in hun contract stonden. Bovendien hadden ze hun laatste optreden van de avond ingekort omdat er volgens hen niet voldoende publiek was om het de moeite waard te maken. Die beslissing hoorden zij niet te nemen, vond Nick. Ze waren ingehuurd voor een taak en die zouden ze moeten verrichten. Anders konden ze het schip in Mexico verlaten en zien dat ze op eigen gelegenheid thuiskwamen.

‘Goed,’ zei Teresa. ‘Moet ik de band vertellen dat hun dagen geteld zijn?’

‘Ja. Over achtenveertig uur zijn we in de haven. Geef hun vierentwintig uur de tijd om hun gedrag aan te passen. Anders kunnen ze vertrekken.’

‘Dat zal ik doen.’ Ze zweeg even, en Nick keek haar aan. Ze stonden op de boeg van het schip op het Splendor Deck, vooral omdat Nick er geen zin in had zich opgesloten te voelen in zijn kantoor. En hij kon niet naar zijn suite gaan omdat Jenna daar was. Met haar in dezelfde kamer zijn zonder op haar aanwezigheid te reageren, werd steeds meer een uitdaging.

De laatste paar dagen was hij door een hel gegaan. Iedere dag was hij met haar samen en hij sliep ’s nachts een eindje verderop in de gang en wist dat ze daar in een tweepersoonsbed sliep. Waarschijnlijk droeg ze wat ze altijd had gedragen: een topje met spaghettibandjes en een minuscuul slipje. De laatste drie dagen had hij vaker een koude douche genomen dan in de afgelopen tien jaar.

Zijn plan om Jenna te verleiden en haar daarna te vergeten, werkte niet. Hij was degene die verleid werd. Hij was degene die bijna stikte van verlangen. En hij begon er schoon genoeg van te krijgen. Het werd tijd om in actie te komen, tijd om met haar naar bed te gaan. Voordat ze de uitkomst van de DNA-test te horen kregen.

Vanavond, besloot hij. Vanavond zou hij Jenna Baker weer in zijn bed krijgen. Daar had hij haar het laatste jaar al willen hebben.

‘Baas?’

Het was bijna een verrassing dat hij de stem van Teresa hoorde. Verdraaid, hij was vergeten waar hij was en waarmee hij bezig was. Als hij alleen maar aan Jenna dacht, raakte hij opgewonden.

‘Ja?’ Hij wendde zich half af van Teresa, en hoopte dat ze niet het bewijs zou zien van zijn intense verlangen naar Jenna.

‘Het laboratorium in Cabo heeft gebeld. Ze hebben de resultaten van de DNA-test naar het laboratorium in LA gefaxt.’

‘Goed.’ Zijn maag trok samen, maar hij dwong zichzelf zich te ontspannen. Ze konden nu niets anders doen dan op de uitslag wachten. Die zou waarschijnlijk morgen komen. Dus, ja. Vanavond was het juiste moment.

‘Moet ik het doorgeven aan Jenna?’

Nick fronste, maar ontspande zich weer. Het was niet Teresa’s schuld dat hij zo gespannen was. ‘Nee, dank je. Dat doe ík wel.’

‘Goed.’ Teresa ademde diep in, hield haar adem even in en blies die uit. ‘Hoor eens, ik weet dat het me niets aangaat…’

‘Daar heb je je nooit eerder door laten weerhouden,’ mompelde hij glimlachend.

‘Nee, ik denk dat je daar gelijk in hebt,’ gaf ze toe, terwijl ze met een hand door haar haar streek dat door de wind in de war was geblazen. ‘Dus laat me het maar gewoon zeggen: ik geloof niet dat Jenna een spelletje met je speelt.’

Hij verstijfde. Vanaf de kust weerklonk het geluid van claxonnerende auto’s en het lawaai dat een menigte toeristen kon maken. Golven dansten tegen de romp van het schip en de wind blies zijn haar in zijn ogen.

Hij schoof het opzij en keek naar Teresa. ‘Nee?’

Ze hief haar kin op, rechtte haar schouders en keek hem recht aan. ‘Nee. Ze is gewoon niet het type dat zoiets doet. Ze heeft je geld nooit belangrijk gevonden en evenmin wie je was.’