Biljonairs & Baby's 02(21)

Toch herinnerde Nick zich dat er ondanks de hartstocht tussen hen, korte gesprekken waren geweest. Ze had gepraat over haar thuis, haar familie. In die tijd had hij gedacht dat ze anders was dan de andere vrouwen die hij kende. Dat ze oprechter was. Dat ze meer belangstelling had voor hém, de man, dan in wat hij was en hoeveel hij bezat.

Natuurlijk was die droom snel in rook opgegaan.

Hij zweeg weer toen de taxi vertrok. Hij wilde niet te veel met haar praten. Hij wilde aan niets anders denken dan aan wat hij op het punt stond te doen. Door eenvoudig zijn DNA te laten controleren, kon zijn leven voorgoed veranderen. Hij had het benauwd en zijn verstand maakte overuren. Cabo trok ongemerkt aan hem voorbij, tetwijl ze in de auto naar het laboratorium reden.

Binnen enkele seconden werd de auto opgeslokt in het verkeer van de drukke stad. Bij de haven en op de belangrijkste route vanaf de haven, was Cabo San Lucas mooi. De hotels, restaurants en bars waren allemaal nieuw en straalden perfectie uit om de toeristen te lokken die ieder jaar naar de stad kwamen.

Een paar blokken verder bij de haven vandaan was Cabo gewoon een grote stad, zoals iedere andere. Er waren veel auto’s, en voetgangers sprongen van de trottoirs en staken roekeloos de straat over. Ze vertrouwden erop dat de chauffeurs wel iets zouden doen om te voorkomen dat ze hen aanreden.

Vanaf de bredere doorgaande wegen, liepen talloze smallere zijstraten dieper de stad in. Daar kwam de heerlijke geur vandaan van gebakken uien, kruiden en vlees dat gegrild werd. Hier waren veel toeristen te vinden, die met camera’s in de hand in lange rijen over de trottoirs liepen.

Terwijl de taxichauffeur zijn auto door de wirwar van auto’s manoeuvreerde, keek Nick uit het raam en zag de markt die was ondergebracht onder een donkergroene overkapping. Onder één overkapping stonden zeker dertig kraampjes, waar je van alles kon kopen, van sieraden van turkoois tot beschilderde ezeltjes van keramiek.

Cabo was een toeristenstad en de inwoners deden alles wat ze konden om die vakantiedollars in de stad te houden.

‘Vreemd, vind je niet?’ zei ze peinzend. Nick keek naar haar en zag dat ze naar buiten keek. Hij vroeg zich half af of ze tegen hem sprak of tegen zichzelf. ‘Al die overdaad op het strand en maar een paar blokken verderop…’

‘Het is een stad, zoals alle andere,’ zei hij.

Ze draaide haar hoofd en keek hem aan. ‘Het is alleen een beetje teleurstellend om de echte wereld te zien die schuilgaat achter alle schittering.’

‘Alles heeft een verborgen kant. En iedereen,’ zei hij. Hij keek in haar ogen en vroeg zich af wat ze voelde. Hij vroeg zich ook af waarom dat hem iets kon schelen.

‘Wat gaat er dan schuil onder jouw façade?’ vroeg ze.

Nick dwong zichzelf te glimlachen. ‘Ik ben de uitzondering op de regel,’ zei hij. ‘Bij mij krijg je wat je ziet. Er zijn geen verborgen dieptes en geen geheimen die moeten worden opgelost. Geen leugens.’

Haar gezicht werd iets strakker. ‘Daar geloof ik niets van,’ zei ze. ‘Je bent niet zo oppervlakkig als je je voordoet, Nick. Ik herinner me te veel om dat te geloven.’

‘Dan heeft je geheugen het bij het verkeerde eind. Zoek niet naar iets wat er niet is, Jenna,’ zei hij zacht. ‘Ik ben geen eenzame rijke jongen die op zoek is naar liefde.’ Hij boog zich naar haar toe en bleef haar aankijken toen hij eraan toevoegde: ‘Ik doe deze DNA-test voor mezelf. Als die baby’s van mij zijn, moet ik dat weten. Maar ik ben niet het soort man dat een huis met een wit hekje om de tuin zoekt. Dus bouw maar geen luchtkastelen. Dan zou je verstrikt kunnen raken in het puin als ze instortten.’

Er liep een koude rilling over haar rug toen ze in die ijzige blauwe ogen keek. De hele nacht had ze aan hem gedacht en had ze zich afgevraagd of het wel een goede beslissing was geweest naar Nick toe te gaan en hem over hun zoons te vertellen. Nu werd ze geconfronteerd met de mogelijkheid dat ze een enorme fout had gemaakt.

Wat zou hij doen als hij ervan overtuigd was dat de jongens van hem waren? Zou hij er dan echt genoegen mee nemen iedere maand alimentatie voor de kinderen te betalen? Of zou hij eisen dat hij tijd met hen kon doorbrengen? En als dat het geval was, hoe moest ze dan plaats voor hem maken in hun leven?

Het was bijna onmogelijk om zich Nick voor te stellen in haar kleine huis in Seal Beach. Zijn manier van leven was zo anders dan die van haar dat ze evengoed van verschillende planeten hadden kunnen komen.

‘Nick,’ zei ze. ‘Ik weet dat je ergens denkt dat ik je allemaal leugens op de mouw probeer te spelden. Maar dat is niet het geval.’ Ze sloeg zijn reactie gade. Toen er van hem niets kwam waardoor ze zich wat meer op haar gemak ging voelen, vervolgde ze: ‘Dus voordat je deze DNA-test doet, wil ik dat je me iets belooft.’