Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(93)

‘Bel me maar als je kunt praten.’ Na die woorden verbrak Deline de verbinding.

Verwonderd trok Irena haar wenkbrauwen op. Nog nooit had Deline zo abrupt opgehangen. Lichtelijk gealarmeerd probeerde ze te bedenken wat de reden kon zijn. Misschien had ze problemen met Leon. Of zouden er complicaties met haar zwangerschap zijn? Ergens had ze het gevoel dat het iets te maken had met Andreas.

‘Dat was snel,’ zei Vincenzo, die was teruggekomen.

‘Ze moest opeens ophangen. Misschien iets met de tweeling. Ik zal haar zo even terugbellen.’

‘Heb je zin om in de tussentijd samen met mij met Dino te praten? Ik ga hem opbellen.’

‘Ja, natuurlijk. Leuk!’

‘Goed zo. Ik zou hem graag met de helikopter willen ophalen, maar hij heeft nog nooit in zo’n ding gevlogen. Als hij er erg tegenop ziet, nemen we het vliegtuig naar Milaan en brengen we hem na afloop ook met het vliegtuig terug.’

Ze volgde hem naar de bank. Nadat ze waren gaan zitten, toetste hij het nummer in.

Mila nam op. Ze zei een beetje bits dat ze Dino zou halen, maar dat hij niet lang kon praten. Een minuutje later hoorden ze Dino’s stem.

‘Papa? Kom je naar huis?’

Vincenzo zette de telefoon op de speaker. ‘Ja. We zijn net terug van een tripje met de zeilboot.’

‘Is Irena bij je?’

‘Ja. Ze wil je even gedag zeggen.’

Ze had expres geoefend om Dino te verrassen. ‘Ciao, Dino. Come stai? Mi sei mancato molto!’

‘Ehi… wauw, je hebt veel geleerd!’ zei hij in het Italiaans terug. ‘Ik mis papa en jou ook. Kom je woensdagmiddag met hem mee?’

‘Si,’ antwoordde Vincenzo in haar plaats. ‘Hoe zou je het vinden om in een helikopter te vliegen?’

‘Maar je kunt hier nergens landen!’

Zijn vader barstte in lachen uit en vertaalde Dino’s reactie voor Irena. ‘We landen op het dak van mijn kantoor.’

‘Is Irena bang?’

Ze meende te begrijpen wat hij zei. ‘Welnee!’ riep ze terug.

Nadat Vincenzo nog een tijdje met zijn zoon gepraat had, nam hij afscheid. Hij verbrak de verbinding en trok haar op zijn schoot. ‘Hij zei dat hij het alleen doet omdat jij niet bang bent.’ Zijn gezicht stond ernstig. ‘Hoe heb ik zo lang zonder je kunnen leven?’

Haar hart maakte een sprongetje. ‘Vincenzo…’ Ze nam het initiatief en kuste zijn zachte mond, waarvan ze geen genoeg kon krijgen.

Het was niet haar bedoeling geweest om hem te verleiden, want ze wilde geen enkele risico nemen met de baby, maar ze had buiten de passie van haar echtgenoot gerekend. Steeds vuriger werden hun kussen. Om de een of andere reden eindigden ze op de grond terwijl ze half boven op hem lag.

Dit ging de verkeerde kant uit, bedacht ze, maar het was zo heerlijk en het voelde zo goed dat ze niet kon ophouden.

‘Irena,’ fluisterde hij hees tegen haar hals. ‘Je bent zo mooi dat het bijna pijn doet. Ik wil elke centimeter van je kussen, maar ik weet dat ik dan niet zal kunnen stoppen. We kunnen dit niet doen…’

Voorzichtig rolde hij haar opzij, en stond daarna op. Met een blik waarin zijn verlangen nog smeulde, keek hij haar aan. ‘Ik moet even afkoelen. Ik ben zo terug.’ Hij draaide zich om en liep de kamer uit.

Nog bevend van zijn aanrakingen kwam ze overeind. Haar haar was één grote wanorde. Hij moet er altijd doorheen woelen, dacht ze vertederd. Blijkbaar kon hij er niet van afblijven.

Toen ze op de zijleuning van de bank haar mobiel zag liggen, nam ze een besluit. Nu hij even weg was, kon ze in alle rust met Deline praten. Ze toetste het nummer in en liep het terras op waar het door de warmte nog steeds zwaar naar rozen en jasmijn geurde. Ze was zich ervan bewust dat ze over haar hele lichaam gloeide. Die eerste keer, een paar maanden geleden, was niet genoeg voor haar geweest. Bij lange na niet genoeg. En het zou nooit genoeg zijn.

Een week geleden had hij toegegeven dat hij haar begeerde, maar wat ze voor hem voelde, ging veel verder dan dat. Hij was de eerste man op wie ze verliefd was. Ze hield van alles van hem. Wist ze maar of de baby die ze droeg, van hem was…

‘Irena? Ben jij het? Kun je me horen?’

Ze schrok op bij het horen van Delines stem en schraapte haar keel. ‘Ja. Ik heb eindelijk de kans gekregen om je terug te bellen. Je klonk zo gespannen vlak voordat je ophing.’

‘Je hebt vast een tijdje geen kranten gelezen.’

Ze zeeg neer op een van de stoelen. ‘Nee, maar ga door.’

‘Volgens mij heeft je vader een artikel laten schrijven om Andreas met gelijke munt terug te betalen.’

‘Waar héb je het over?’

‘Ik zal het je voorlezen. De kop luidt als volgt: “Enige dochter van prominente Atheense krantenmagnaat trouwt in besloten huwelijksplechtigheid met adellijke directeur in Riomaggiore, Italië. Na een ultrakorte verkeringstijd is Irena Spiros Liapis, eens de toekomstige vrouw van CEO Andreas Simonides, in het huwelijk getreden met Vincenzo Antonello Valsecchi, hertog van La Spezia”.’