Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(103)
De juichkreet die haar vriendin slaakte, was zo hard dat het pijn deed aan haar trommelvliezen. Ze was zo overmand door emoties dat ze bijna geen woord kon uitbrengen. ‘We verwachten de kleine Valsecchi over zes en een halve maand,’ bracht ze eindelijk uit. ‘Jullie moeten naar La Spezia komen wanneer we het kindje in de kerk laten dopen. Dan logeren jullie natuurlijk bij ons, in het palazzo. Ik hou van jullie! Tot gauw!’ Ze verbrak de verbinding en keek Vincenzo aan. ‘Ik hou zoveel van je. Je zult het zo langzamerhand wel niet meer kunnen hóren.’
‘Integendeel, ik kan het niet vaak genoeg horen. Geef me die telefoon eens aan. Ik moet zelf ook nog even bellen.’
Ze beefde zo hevig dat ze hem moest vasthouden terwijl hij het nummer intoetste. Daarna drukte hij de speakerknop in.
Opeens hoorde ze haar moeders stem. Vincenzo vroeg of haar vader ook even aan de telefoon wilde komen.
‘We begonnen ons al af te vragen wanneer we weer iets van jullie zouden horen,’ begon haar vader verheugd.
Glimlachend keek Vincenzo haar aan. ‘U weet dat uw briljante dochter me helpt om het bedrijf weer op poten te zetten, maar we hebben drie dagen vrij genomen om het goede nieuws te vieren en het met u te delen. Over een halfjaar worden jullie namelijk opa en oma.’
‘Ben je in verwachting?’ riep haar moeder uit. ‘Onze kleine meid krijgt een baby!’ Haar moeders stem schoot uit van blijdschap.
‘Wat een prachtig nieuws.’ Haar vader klonk alsof hij een brok in de keel had.
‘Irena zal u binnenkort nog bellen over de details, maar nu moeten we mijn vader en zijn vrouw gaan verrassen.’
‘Dus er is een kleine hertog op komst,’ verzuchtte haar vader gelukzalig.
‘Of een hertoginnetje,’ plaagde Irena. ‘We weten nog niet of we roze of lichtblauwe babykleertjes nodig hebben, dus nog niets kopen, hoor!’
Haar vader schoot in de lach.
‘Wil je eigenlijk liever een dochter of een zoon?’ vroeg ze nadat Vincenzo het gesprek had verbroken. Opnieuw drukte ze een hongerige kus op zijn lippen. ‘Besef je dat we het daar nog helemaal niet over hebben gehad?’
Hij begroef zijn gezicht in haar haar. ‘Het maakt me niet uit.’
‘Mij ook niet.’
‘Geef me nog een kus, schat. Ik kan niet genoeg van je krijgen.’
‘Je krijgt je kus nadat we je vader hebben gebeld. Mag ik het hem vertellen? We hebben vriendschap met elkaar gesloten.’
‘Dat weet ik. Stiekem is hij ook een beetje gek op je, net als ik, squisita.’
Zes en een halve maand later
‘Ik zie het hoofdje, Irena. De baby komt. Nog één keer persen. Je kunt het!’
‘Nog even doorzetten, cara,’ moedigde Vincenzo haar aan.
Nadat ze nog een keer hevig geperst had, hoorde ze een gorgelend kreetje, dat gevolgd werd door babygehuil. Ze keek toe hoe donker Santi de baby omhooghield voordat ze het kindje op haar buik legde.
‘Je hebt een beeldschoon klein meisje. En zo te horen zijn haar longen helemaal in orde. Knip de navelstreng maar door, Vincenzo.’
Haar echtgenoot leek over stalen zenuwen te beschikken, want hij voerde het klusje nauwgezet uit. Diep vanbinnen wist ze echter dat hij doodsangsten had uitgestaan dat er iets verkeerd zou gaan.
De kinderarts onderzocht de baby. Nadat hij haar had schoongemaakt, wikkelde hij een dekentje om het kindje heen en legde haar in Irena’s armen. Hij keek op naar Vincenzo. ‘Ze heeft de ogen van haar vader. Ze worden al blauw.’
Ze glimlachte tegen haar man. Niemand wist wat die woorden voor hem betekenden. Hij was echt de vader van haar kind.
‘Voor zover ik het kan bekijken, is ze kerngezond, Signora Valsecchi. Alles zit erop en eraan en ze weegt zeven pond.’
‘O, liefste, ik kan bijna niet geloven dat ze er is! Onze baby!’ Tranen stroomden over haar wangen. Toen ze naar haar man opkeek, zag ze dat die van hem ook vochtig waren.
‘Ze is volmaakt,’ fluisterde hij vol ontzag.
‘Ze heeft het profiel van de Valsecchi’s. Net als Dino.’
‘Ze is een wonder, precies als haar moeder.’
De baby had piepkleine, vrouwelijke vingertjes en nageltjes, maar Irena zag andere dingen die haar aan Vincenzo deden denken. Zoals bijvoorbeeld haar fraaie mond en de vorm van haar hoofdje.
Vincenzo lachte. Het was de lach van een gelukkige, opgeluchte vader, die zich geen zorgen meer hoefde te maken dat zijn kind schade had opgelopen door de vlokkentest. De laatste schaduw die over hun huwelijk had gehangen, was verdwenen!
Guilio stak zijn hoofd om de hoek van de deur. Glimlachend keek hij haar aan. ‘Mogen er al mensen binnenkomen? Dino kan niet meer wachten.’
‘Natuurlijk,’ zei ze tegen hem, maar Vincenzo onderbrak haar en vroeg zijn vader of hij nog een paar minuten kon wachten. Hij wilde de baby eerst zelf nog even wat uitgebreider bekijken.