Wraak & verlangen(34)

‘Tegen het kindermeisje zeggen dat de jongens frisse lucht nodig hebben.’

‘Maar… waarom? Lieve hemel, straks denkt ze nog dat wij –’

‘Ze wordt betaald om aan de kinderen te denken, niet aan ons,’ reageerde hij schouderophalend. ‘Wat maak je je toch vaak zorgen om niets, pedhi mou. Kom hier…’

‘Nee! Absoluut niet!’ riep ze uit.

Zandros maakte zijn das los en trok zijn jasje uit.

Met grote ogen staarde ze hem aan. ‘Wat doe je?’

‘Wat denk je?’

Zijn mobieltje ging over. Hij pakte het uit de zak van zijn jasje, wierp een ongeduldige blik op het schermpje en schakelde het toestel gedecideerd uit.

‘Het is vast een heel belangrijk telefoontje van de bank,’ protesteerde ze paniekerig.

‘Ze redden zich ook wel even zonder mij. Weet je nog steeds niet dat het soms beter is om aan je natuurlijke instincten toe te geven dan om de regels te volgen? Dit is zo’n moment.’ Hij begon zijn overhemd open te knopen.

‘Stop!’

‘Goed, ik stop, maar onder de voorwaarde dat je weet dat ik dan vertrek en op zoek ga naar iemand anders.’ Onbewogen staarde hij haar aan, terwijl de betekenis van zijn woorden tot haar doordrong.

Katie werd lijkbleek. De gedachte aan een andere vrouw was ondraaglijk, haar ergste nachtmerrie. Bevend van angst keek ze toe terwijl zijn gebruinde bovenlichaam zichtbaar werd. Haar hart ging als razend tekeer, zowel van opwinding als van angst en woede. ‘Is dat een dreigement?’ vroeg ze zacht.

‘Nee. Ik ben alleen maar eerlijk, glikia mou. Denk je dat ik eeuwig wil blijven wachten? Of je wilt me, of niet.’

‘Trouwen is iets heel –’

‘Nee, daar heb ik het niet over.’ Hij spreidde zijn handen. ‘Ik heb het over iets heel elementairs. Je weet niet wat je wilt, en het is tijd om dat eens uit te zoeken. Ik wil met je naar bed, maar ik wil geen tragedie in vier bedrijven achteraf.’

Ze hief haar kin en bracht uit: ‘Goed. Ik vind het vreselijk om je met iemand anders voor te stellen.’

Zandros kwam naar haar toe, de belichaming van een tevreden veroveraar.

Het liefst wilde ze hem een klap in het verwaande gezicht geven, maar de gedachte dat hij dan zou vertrekken om een andere vrouw te zoeken, weerhield haar. Met tranen van woede in haar ogen fluisterde ze: ‘Soms heb ik zo’n hekel aan je dat ik zou willen gillen.’

Hij trok haar naar zich toe. ‘Dat weet ik, en ik vind het heerlijk om bij een vrouw te zijn die niet altijd doet alsof ik perfect ben,’ bekende hij, zonder een spoortje van ironie.

Ze legde haar gezicht tegen zijn staalharde borstkas. Toen zijn heerlijke, rijke lichaamsgeur haar neusgaten binnen drong, voelde ze een huivering van geluk door haar lichaam trekken. De vreselijke waarheid, besefte ze, was dat ze van hem hield. Hij had haar in een hoek gedwongen, en had haar daar met een waarheid geconfronteerd die ze zelf nooit onder ogen had durven zien. Al haar onafhankelijkheid, trots en opstandigheid verdwenen als sneeuw voor de zon bij de gedachte dat hij zijn ontembare libido in de armen van een andere vrouw zou botvieren.

Een beetje onhandig streek hij een paar krullen van haar voorhoofd. ‘Een maand is heel lang. Al die eindeloze, eenzame nachten en koude douches…’

Tegen haar buik voelde ze zijn opwinding, een kloppend heet gevoel dat haar middenrif deed trillen. Ze voelde zijn vingers verward raken in haar krullen. Even daarna drukte hij zijn lippen zo gulzig op haar mond, dat ze spontaan door haar knieën zakte.

Hij lichtte haar op alsof ze gewichtloos was en legde haar op de bank, ondertussen haar mond op zo’n erotische wijze verkennend met zijn tong, dat ze ervan zou hebben gebloosd als ze daar de gelegenheid toe had gehad. Ze voelde zijn hand over haar dijbeen omhoog glijden en bij de dunne barrière van haar slipje stilhouden. Onwillekeurig kermde ze, haar onderlijf naar hem toe duwend.

Hij kuste haar opnieuw en trok haar shirt omhoog. Heel zachtjes beet hij in een opgezwollen roze tepel. In antwoord hief ze haar heupen op, zoekend naar contact.

Zandros duwde haar knieën omhoog en trok haar slipje uit, iets mompelend over hoe prachtig wit katoen met een kanten randje haar stond. De hitte in haar vochtige kern belette haar het stilliggen. Ze klauwde in zijn schouders en trok hem naar zich toe, gedreven door een dierlijk, allesoverheersend instinct.

‘Niet stoppen,’ hijgde ze toen hij zijn hoofd ophief.

Zijn gouden blik brandde in de hare. ‘Ik wil eerst duidelijkheid over een paar dingen…’

‘Niet nu!’ protesteerde ze gefrustreerd.

Hij trok haar naar de rand van de bank. ‘Geen onzin over vriendschap meer. Geen praatjes over plichten en liefde. Laten we er samen honderd procent van genieten.’