Wraak & verlangen(115)

Na afscheid te hebben genomen van haar vader en broer keek ze hen met tranen in de ogen na. Ze hadden niet eens gevraagd hoe het gesprek met Rafaello precies was verlopen. Maar zou ze wel een eerlijk antwoord hebben gegeven als ze er wel naar hadden gevraagd?

Ze zag haar vaders gezicht voor zich en voelde zich vreselijk schuldig, wetende dat ze haar familie wel degelijk had kunnen helpen, maar dat de prijs daarvoor haar te hoog was. Ze piekerde er niet over om zich over te leveren aan een man die haar verachtte.

Alleen al bij de gedachte werd ze weer kwaad. Rafaello had het recht niet haar als een stuk vuil te behandelen. Dat had ze hem meteen duidelijk moeten maken.

En ze had ook meteen een boekje moeten opendoen over de gebeurtenissen van vijf jaar eerder. Benito Grazzini mocht zijn zoon dan wel hebben verteld dat ze die vijfduizend pond had aangenomen, hij had er vast niet bij gezegd dat ze was gezwicht voor zijn chantage.

In een opwelling besloot ze terug te gaan naar Rafaello’s kantoor. Ze zou hem eens precies gaan vertellen wat ze van hem dacht, en van zijn rijke machtige vader over wie hij met zoveel respect sprak. Hij moest vooral niet denken dat zij hier de enige was wiens familieleden niet deugden!



Tegen de tijd dat ze op de bovenste etage van Grazzini Industries uitstapte, kwam de stoom zowat uit haar oren.

‘Loopt u maar door,’ zei de receptioniste nadat ze Rafaello had laten weten dat Glory er was.

Voor de deur van zijn kantoor aarzelde Glory opeens. Wat was ze precies van plan te gaan zeggen? Dat ze door zijn vader gechanteerd was? Dat ze anders nooit was weggegaan, omdat ze zielsveel van hem hield? Was het wel zo belangrijk hem dat te vertellen? Met welk motief was ze eigenlijk hierheen gekomen?

De deur ging open. ‘Zo te zien ben je het nog altijd niet met jezelf eens,’ zei Rafaello minzaam.

Ze keek hem recht in het gezicht. Die krachtige kaaklijn, die donkere diepliggende ogen… Wat was hij toch sexy.

Na diep ademgehaald te hebben zei ze: ‘Trek geen overhaaste conclusies. Ik ben alleen gekomen om je te vertellen wat ik van je denk.’

‘Doe dat dan maar tijdens de lunch.’ Achteloos sloeg hij een arm om haar middel en leidde haar naar de lift.

‘Lunch?’ herhaalde ze, enigszins overdonderd.

‘Ik heb honger.’ Hij liet zijn blik over haar heen gaan en keek haar toen met glinsterende ogen aan. ‘Sterker nog, ik ben uitgehongerd.’

Ze huiverde licht en keek naar zijn welgevormde mond. Bij het zien van de schaduw op zijn kaken herinnerde ze zich dat hij zich vroeger al twee keer per dag had moeten scheren. Ook herinnerde ze zich hoe het was om door hem te worden gekust…

‘Heftig, hè, cara?’ merkte hij liefjes op, als een kat die zich likkebaardend verheugt op een lekker hapje.

Ze kon hem wel slaan. Waarom was ze in vredesnaam teruggekomen, vroeg ze zich kwaad af. Omdat ze hem onbewust terug had willen zien soms? De gebeurtenissen van vijf jaar terug deden immers niet meer ter zake? En wat hij van haar dacht evenmin. Dat hij nu de verkeerde indruk had, had ze uitsluitend aan zichzelf te wijten.

‘Bij nader inzien vertel ik je maar niet wat ik van je denk,’ zei ze terwijl de lift in stapten. ‘Ik heb hier niets te zoeken. Maar ik wil je nog wel even zeggen dat ik Sam heb aangesproken over die snuifdoos en dat ik aan zijn reactie zag dat hij er niets van weet.’

Hij legde zijn handen op haar schouders. ‘Je moet niet zoveel praten.’

‘Sam zal tegen zijn vrienden zeggen dat dat ding als de bliksem terugbezorgd moet worden. Hopelijk komt het dan allemaal goed,’ vervolgde ze alsof hij niets had gezegd. ‘En nu ga ik terug naar Birmingham.’

‘Jij gaat helemaal niet terug naar Birmingham.’ Hij liet zijn handen langs haar armen omlaag glijden en nam haar handen in de zijne.

‘Nee!’ Ze rukte zich los. ‘Je luistert helemaal niet naar wat ik zeg! Ik ga niet in op je voorstel in, Rafaello. Ik wil niets met je te maken hebben! Ik –’

Voordat ze hem had kunnen tegenhouden legde hij een hand in haar nek en bedekte haar mond met de zijne. Met een zachte kreun duwde hij haar lippen vaneen en drong met zijn tong haar mond binnen.

Een siddering ging door haar heen. Ze sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem als vanzelf terug.

Hij tilde haar op, waarop ze haar benen om zijn middel klemde. Ze kon niet meer normaal denken en leek alle zeggenschap over zichzelf verloren te zijn.

Plotseling voelde ze hem verstarren.

Met een diepe grom maakte hij zich van haar los. ‘Per meraviglia… We vergeten helemaal waar we zijn!’ Hij liet haar zakken.

Haar blik viel op de knipperende lampjes van het bedieningspaneel. ‘Volgens mij staan we stil,’ mompelde ze verwonderd.

‘Klopt. Ik heb hem stilgezet.’ Nadat hij een paar knopjes had ingedrukt, kwam de lift schokkend weer in beweging.