Wraak & verlangen(110)

Door zijn vraag voelde ze zich nog ongemakkelijker. Met het puntje van haar tong bevochtigde ze haar lippen, en ze zag dat hij zijn blik op haar mond liet rusten. Haar lippen begonnen te tintelen alsof hij ze had aangeraakt, en ze voelde haar tepels hard worden. Onthutst hapte ze naar adem. O nee, niet weer, dacht ze terwijl ze haastig van haar koffie nipte. Zo wilde ze zich helemaal niet voelen.

‘Waarom dan niet?’ drong hij aan. ‘Beviel het modellenwerk je soms niet zo?’

Hij zou doorgaan tot hij de onderste steen boven had, besefte ze. Ze kon dus net zo goed meteen met de billen bloot. ‘Het bleek niet het soort modellenwerk te zijn dat ik voor ogen had,’ antwoordde ze. ‘Ik moest vooral uit de kleren, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Hij vertrok geen spier. ‘Juist, ja. En dat wilde je niet. Boden ze je er soms niet genoeg voor?’

‘Hè? Nee, geld was het probleem niet,’ antwoordde ze, enigszins van haar stuk gebracht door die onverwachte vraag. ‘Ik pieker er gewoon niet over om dat soort werk te doen.’

Ongelovig trok hij een wenkbrauw op. ‘Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen, cara. Je was ook niet vies van die vijfduizend pond die mijn vader je bood om op te hoepelen, of vergis ik me nu?’

De schok moest van haar gezicht te lezen zijn. Haar kopje gleed uit haar vingers en belandde op het witte tapijt, waar tot haar afschuw meteen een lelijke bruine vlek verscheen.

‘Si… Je ziet het, ik weet het,’ mompelde Rafaello. ‘Vanzelfsprekend heeft mijn vader me onder de neus gewreven hoe weinig het hem kostte om jou ervan te overtuigen dat ik eigenlijk toch niet echt de liefde van je leven was. Een armzalige vijfduizend pond! Ongelooflijk stom van je, want als je had gewild, had je tien, twintig, dertig keer dat bedrag kunnen krijgen. Maar ja, vijfduizend pond moet in jouw ogen toen een kapitaal hebben geleken.’

Als verwezen keek ze naar de steeds groter wordende vlek op het tapijt. Hij was er dus achter gekomen, stelde ze vast, vervuld van schaamte. ‘Hij had gezegd dat jij het nooit te weten zou komen,’ zei ze zacht.

‘Dio mio! Je gelooft toch niet alles wat je wordt verteld, of wel soms?’ zei hij zichtbaar geamuseerd. ‘Ergens had het wel iets grappigs, vond ik.’

‘Iets grappigs?’ Ze sloeg haar armen over elkaar.

‘Het gedrag van mijn vader leek wel dat van een victoriaanse edelman die de keukenmeid afkoopt omdat ze een bedreiging vormt voor zijn voorname familie.’ Op peinzende toon vervolgde hij: ‘En dan te bedenken dat het nergens voor nodig was, want zo serieus was onze relatie wat mij betreft niet. Maar ik voelde me wel gepakt toen mijn vader aantoonde dat het je inderdaad om geld te doen was, zoals hij altijd had beweerd. Heel goedkoop, en vooral… onvergeeflijk.’

Ze wist niet wat ze moest zeggen. Tenslotte had ze het geld niet teruggegeven. Het had geen zin om aan te voeren dat haar vader haar ervan had weerhouden de cheque te verscheuren, dat hij haar protest had genegeerd en nog diezelfde dag met haar naar de bank was gegaan om het geld op zijn rekening te laten storten.

Als Benito Grazzini zo graag wilde dat ze ergens anders ging wonen, was het niet meer dan logisch dat hij daar enige financiële compensatie tegenoverstelde, had haar vader gemeend. Niet alleen zouden ze het door haar vertrek opeens zonder hulp in de huishouding moeten stellen, ook haar bijdrage aan het gezamenlijke inkomen zou wegvallen. Hoe had ze gedacht dat hij die problemen moest oplossen?

Het was haar om zijn geld te doen – zo dacht Rafaello dus over haar, concludeerde Glory bitter. Zo gingen rijke machtige mensen dus om met in hun ogen minvermogenden. En de schade die ze aanrichtten met hun spelletjes, was niet interessant.

Indertijd was ze van huis weggegaan omdat haar vader anders zijn baan zou kwijtraken. Daarom was het extra zuur dat ze Rafaello nu moest opzoeken juist vanwege haar vaders baan.

Ze rechtte haar schouders en sloeg haar ogen neer. ‘Ik weet nu hoe je over me denkt. Kan ik je nu vertellen waarover ik met je wil praten?’

‘Ga je gang.’

‘Je hebt mijn vader met ingang van volgende maand ontslagen –’

‘Dat zal je toch niet verbazen,’ onderbrak hij haar. ‘Als je vader zijn kinderen beter in de hand had gehouden, zou je broer nooit mijn huis binnen gedrongen zijn.’

‘Sam pakte de sleutels toen mijn vader sliep,’ wierp ze tegen. ‘Als mijn vader had geweten wat Sam van plan was, had hij hem natuurlijk tegengehouden. Maar hoe had hij dat kunnen weten? Je kunt hem moeilijk verwijten dat hij niet in Sams hoofd kan kijken!’

‘Maar ik neem je vader wel kwalijk dat hij tegen de politie heeft gelogen om je broer en zijn wilde vriendjes te beschermen,’ zei Rafaello scherp. ‘Heb je enig idee hoeveel schade ze hebben aangericht?’