Wraak en liefde(49)

Paolo gaf zijn pasgeboren zoontje aan Gemma, die de zuigeling met ietwat trillende handen en een brok in de keel op de arm nam. Ze staarde naar het kleine wonder in haar armen, de minuscule vingernagels en het tuitende mondje dat nu al op zoek leek naar voeding. Ze kon geen woord uitbrengen, hoe graag ze de ouders ook wilde vertellen dat ze uitzinnig blij voor hen was. Er brandden tranen achter haar ogen en er drukte een gevoel van spijt op haar borst, en ze was dan ook opgelucht toen ze even later het ziekenhuis verlieten om de beide moeders te laten rusten.

In de auto op weg naar de villa was Andreas opvallend stil. Hij had een gesloten uitdrukking op zijn gezicht.

‘Leuk dat je je neefje en nichtje nog hebt gezien voordat we weggaan,’ zei ze om de stilte te doorbreken.

‘Ja.’

‘Andreas…’ Ze probeerde nogmaals een gesprek op gang te krijgen. ‘Ik ben dol op je familie. Je hebt het enorm getroffen.’

Hij wierp haar een korte blik toe, maar zei niets.

Gemma zakte achterover en zuchtte. Het zou een lange, lange terugreis worden.



De vlucht terug naar Australië had Gemma volledig uitgeput, en ze was blij weer in Andreas’ huis te zijn, waar Susanne de lakens van het bed al had teruggeslagen.

‘Ik vermoedde wel dat je een jetlag zou hebben,’ zei de huishoudster. ‘Andreas lijkt er geen last van te hebben, maar jij ziet eruit alsof je slaap tekortkomt.’

Gemma lachte haar zwakjes toe. ‘Het voelt alsof het vliegtuig waar ik net in gevlogen heb over me heen gereden is, met alle bagage nog aan boord.’

Susanne trok het laken over Gemma heen en stopte haar in. ‘Dat gaat wel weer over. Doe je ogen maar dicht en ga lekker slapen. Als je wakker wordt, staat het eten klaar. Andreas is naar kantoor; hij zal over een uur of zo wel weer terug zijn.’

‘Dank je wel, Susanne. Je bent veel te lief voor me.’

‘Niets te danken, hoor. Wat vond je van de familie Trigliani?’

‘Ze waren fantastisch. Ik wou dat ik in zo’n familie was opgegroeid. Logisch dat Andreas zo… zo…’

‘Beminnelijk is?’

Gemma voelde haar hart samenknijpen. ‘Ja. Maar hij houdt niet van mij.’

‘Wat hebben we nou laatst gezegd over woorden en daden?’ bracht Susanne haar in herinnering. ‘Hecht geen belang aan woorden die niet gevolgd worden door daden.’

Nadat Susanne de kamer verlaten had, dacht Gemma na over die opmerkingen. Andreas had niet over zijn gevoelens gesproken, maar achter zijn daden zouden zich weleens diepere gevoelens kunnen verbergen, gevoelens die hij nog niet bereid was onder woorden te brengen.

Was hij misschien altijd verliefd op haar gebleven, ondanks wat ze hem aangedaan had? En hield hij haar nu op afstand omdat hij meer tijd nodig had om haar weer te leren vertrouwen? Ze had hem op een wrede manier vernederd; het zou veel moed van hem vergen om zich ooit nog zo kwetsbaar op te stellen.

Ze had moeite zich te ontspannen en in slaap te vallen, en op het moment dat ze eindelijk begon weg te doezelen, werd er aan de voordeur gebeld.

Ze keek op de klok op haar nachtkastje en realiseerde zich dat Susanne al minstens twee uur geleden naar huis was gegaan. Even overwoog ze om het aanhoudende gebel te negeren, maar de persoon die aanbelde, was zo vasthoudend dat ze toch maar een badjas omsloeg en naar beneden liep om te kijken wie er voor de deur stond.

‘Michael!’ riep ze verbaasd uit. ‘Ik dacht dat je in het buitenland zat.’

‘Ik vertrek volgende week,’ zei Michael vanuit zijn rolstoel, waarna hij zijn partner, die naast hem stond, vroeg om even in het busje op hem te wachten.

Gemma deed de deur verder open, zodat Michael naar binnen kon rijden.

‘Hoe gaat het met je, Gemma?’ vroeg Michael toen ze eenmaal in de woonkamer zaten.

‘Prima. En met jou?’ Ze keek hem scherp aan. ‘Geniet je van de financiële onafhankelijkheid die mijn echtgenoot je bezorgd heeft?’

Hij keek haar met een gepijnigde blik aan en staarde daarna naar zijn handen. ‘Ik wist dat je kwaad op me zou zijn, maar ik dacht dat dit de beste oplossing was. Voor wat het waard is: ik heb het geld alleen maar aangenomen omdat Andreas zo aandrong.’

‘O, daar heb ik wat aan.’

Michael zag er ongemakkelijk uit, deed moeite om haar blik te ontwijken. ‘Je stiefmoeder is me komen opzoeken,’ zei hij na een lange stilte.

‘O? Wat wilde ze?’

‘Ze vertelde me dat ze het testament van je vader aanvecht.’

‘Ja, dat heb ik ook gehoord.’

Hij sloeg zijn ogen naar haar op. ‘Gemma…’ Hij schraapte zijn keel. ‘…ik, eh… herinner me dingen… over die nacht.’

Gemma ging rechtop zitten, opeens gespannen en alert. ‘Je hebt je geheugen terug?’