Winterberg(56)

De rechter nam het woord weer en richtte zich rechtstreeks tot mr. De Greef. Daan liet het maar gebeuren. Het was beter als hij zich even gedeisd hield.

‘Er zitten voor mij nog te veel losse eindjes aan deze zaak, dus ik wil dat er nader onderzoek wordt gedaan. U zult begrijpen dat ik uw cliënt gezien de ernst van de situatie en de kans op vluchtgevaar niet in vrijheid zijn proces kan laten afwachten. Hij blijft in voorlopige hechtenis en in maximale beperking. Voor de volledigheid betekent dit dat hij alleen contact met u mag hebben en geen andere mensen, telefoontjes of post mag ontvangen.’ De woorden van de rechter voelden als een mokerslag. Bij de gedachte aan die kille, kale cel raakte Daan in paniek. Hij trok het niet om nog een seconde langer in die ruimte te zitten.

‘Hij gaat zijn voorarrest uitzitten in Attendorn. Een psychologisch onderzoek lijkt me wenselijk.’

Daan kon zich niet langer inhouden. ‘Ik ben onschuldig! Ik ga niet weer de cel in! U maakt een grote fout!’ Hij stond op en wilde naar de rechter toe lopen. De Greef wist hem nog net op tijd tegen te houden. ‘Zitten,’ siste hij. ‘Maak het niet nog erger dan het al is. We gaan je vrij krijgen, het heeft alleen wat meer tijd nodig.’

‘Wat denkt u wel,’ mopperde de rechter. ‘Uw zelfbeheersing is niet al te best hè, meneer Smit.’

Daan kookte van woede. Hij moest alle zeilen bijzetten om de rechter niet alsnog aan te vliegen. Gefrustreerd kneep hij zijn handen tot vuisten en zette zijn tanden in zijn knokkels tot de tranen in zijn ogen sprongen. Hij proefde de smaak van bloed. De Greef legde weer een hand op zijn schouder. Even had hij de neiging hem van zich af te schudden, maar hij deed het uiteindelijk niet. Hij moest niet ook nog eens zijn advocaat tegen zich in het harnas jagen. Op dit moment was hij op Sophie na de enige persoon die in zijn onschuld geloofde en ook de enige persoon die hem uit zijn benarde situatie zou kunnen bevrijden.

‘Ik rij zo even bij Sophie langs om haar op de hoogte te brengen. Ik verwacht dat je vandaag nog wordt overgebracht naar Attendorn. Daar zullen de verhoren doorgaan en krijg je een psychologisch onderzoek. Probeer je niet gek te laten maken. Ze zullen ongetwijfeld hun best doen om je zo te tergen en onder druk te zetten dat je uiteindelijk wilt bekennen. Als dat dreigt te gebeuren, bel je mij onmiddellijk en zwijg je verder als het graf tot ik er ben. Begrepen?’ Hij gaf Daan een bemoedigende klop op zijn rug. ‘Ik spreek je snel.’

Daan stond op. ‘Zeg tegen Sophie dat ik van haar hou,’ riep hij De Greef na. Die zwaaide als bevestiging dat hij dat zou doen. Sterke handen pakten hem vast. Hij probeerde zich te verzetten, maar gaf het al snel op. Wat had het allemaal nog voor zin? Gelaten liet hij zich boeien en afvoeren.





40

Een man in een zwart pak met een zwarte koffer in zijn hand kwam op haar aflopen. Dat moest Nico de Greef zijn. Hij had haar even geleden een bericht gestuurd dat hij haar kant uit kwam en zojuist liet hij haar per sms weten dat hij voor de deur van het hotel stond. Als een bezetene was ze naar de ingang gerend. ‘Hoe is het met Daan?’ was het eerste wat ze tegen hem zei en ook het enige wat haar op dit moment interesseerde.

‘Dat ga ik je zo uitgebreid vertellen bij een kop koffie. Kunnen we ergens rustig zitten zonder dat we gestoord worden? We hebben veel te bespreken.’ Sophie voelde onmiddellijk een zenuwkriebel door haar buik trekken. Haar handen begonnen te trillen en ze liet haar telefoon, die ze nog steeds krampachtig in haar hand had geklemd, bijna vallen.

‘Gaat het?’ vroeg De Greef.

‘Ik heb me weleens beter gevoeld. Ik ben sinds Daans arrestatie op van de zenuwen. Ze hebben hem zonder iets te zeggen gewoon meegenomen en ik zit sinds die tijd al in onzekerheid. Ik kan niet slapen, niet eten, het is echt verschrikkelijk. En als ík me al zo voel, hoe moet Daan er dan wel niet aan toe zijn?’

‘Daan maakt het naar omstandigheden goed,’ probeerde De Greef haar gerust te stellen, maar de woorden brachten de draaikolk in haar buik niet tot rust, integendeel. ‘Naar omstandigheden goed’. Dat betekende waarschijnlijk dat het zwaar klote ging. Ze ging De Greef voor naar de kamer waar zij en Daan hadden geslapen voordat Isa vermoord werd gevonden. Ze moest er toch een keer naar binnen en ze vond het een stuk prettiger om dat onder begeleiding te doen van iemand die ze vertrouwde. Hoewel ze tot haar telefoongesprek met Mark nog nooit van Nico de Greef had gehoord, geloofde ze heilig in hem. Ze moest wel, want hij was op dit moment haar enige houvast.

Ze aarzelde slechts even voordat ze de deur van het slot haalde. Ze liet De Greef als eerste het vertrek binnengaan en hield zijn lichaamstaal nauwlettend in de gaten. Hij bleef er net zo ontspannen uitzien als voor hij de kamer binnenstapte. Enigszins gerustgesteld dat er waarschijnlijk geen rare of enge dingen in de kamer te zien waren, volgde ze hem naar binnen en deed de deur achter zich dicht.