Wat de doden weten(21)

Net goed, moest ze maar niet zo spioneren.





7





Er stond een snoepautomaat in de motelkamer, echt erín, niet in de hal of ergens weggestopt in een doorgang. Miriam bleef voor de machine hangen, voelde aan de knoppen en greep in het bakje voor het wisselgeld zoals een klein kind dat zou kunnen doen. De wikkels om de repen waren een beetje verkleurd. Aangezien het vijfenzeventig cent kostte om een Zagnut of een Clark-reep te kopen die voor vijfendertig cent kon worden getrokken uit de machine in de lobby (nog altijd goedkoper dan bij de kruidenier aan de overkant van de straat) was het waarschijnlijk lang geleden sinds iemand de nieuwigheid van in je eigen kamer een reep trekken had uitgeprobeerd. En toch, wat zouden Sunny en Heather deze machine geweldig vinden, zoveel verboden schatten in een kleine zilveren kist; versuikerd snoep tegen exorbitante prijzen, helemaal van jou met niet meer dan een druk op de knop. Als ze ooit in zo'n motel zouden logeren – wat onwaarschijnlijk was gezien Daves voorkeur voor campings, ‘echte’ plekken zoals hij ze noemde, wat synoniem was aan goedkope plekken – dan zouden de meisjes bedelen om muntjes waarmee ze de machine konden voeren, terwijl Dave erop afgaf en door bleef zeuren over wat een verspilling het was. Miriam zou dan toegeven, en hij zou haar vermanend toespreken dat ze geen verenigd front waren geweest en daarna zou hij de rest van de avond koel en afstandelijk doen.

Wat gebeurde er verder tijdens dit fantasiereisje naar een motel, nog geen acht kilometer bij hun eigen huis vandaan? Ze zouden naar de televisie kijken zoals ze thuis ook deden – de meisjes kozen altijd ieder een televisieprogramma – en daarna deden ze hem uit en lazen ze tot het bedtijd was. Als er een radio in de kamer was, dan zou Dave wellicht een jazz-zender aanzetten of de Saturday Night Show. Ze stelde zich voor hoe ze hier tijdens een storm onderdak zouden zoeken, zoals tijdens de orkaan Agnes drie jaar geleden, toen ze door het hoge water in de omgeving kortstondig vast hadden gezeten in Algonquin Lane. De lichten waren uitgegaan, maar dat had destijds als een avontuur gevoeld; bij het licht van een zaklamp lezen en naar de berichten van het nieuws luisteren op Daves op batterijen werkende radiootje. Miriam was bijna teleurgesteld toen het water weer was gaan lopen en de elektriciteit het weer deed.

Er klonk het geluid van een sleutel in een slot, en Miriam schrok. Maar het was Jeff natuurlijk, die terugkwam met een emmer ijs.

‘Gallo,’ zei hij. Heel even dacht ze dat hij een woordspelling maakte met ‘hallo’, maar toen realiseerde ze zich dat hij vertelde welke wijn hij had meegenomen.

‘Het zal even duren voor hij goed koud is,’ voegde hij toe.

‘Natuurlijk,’ zei Miriam, hoewel ze een trucje kende waarmee ze het proces iets kon versnellen. Je stopte de fles in een emmer met ijs en daarna draaide je hem precies honderd keer tegen de klok in en voilá: koude wijn. Toen Miriam zichzelf erop betrapte dat ze om twee uur 's middags met een fles tussen haar nerveuzige handpalmen stond, besloot ze dat het tijd werd voor een baan. Ja, ze hadden het geld inderdaad nodig, heel hard zelfs, maar dat was een minder groot probleem voor haar geweest dan het vooruitzicht een verzuurde, labiele huisvrouw te worden die haar kinderen een drankadem in hun gezichten blies terwijl ze hun naschoolse snacks aten en de dagen aftelden.

Jeff stapte op haar toe en pakte haar kin vast. Zijn hand was nog koud van het dragen van de emmer, maar ze vertrok geen spier en week ook niet terug. Hun tanden klapten pijnlijk tegen elkaar toen ze kusten en hun monden moesten van positie veranderen, alsof ze nog nooit eerder hadden gekust. Grappig, ze waren erin geslaagd om zo gracieus de liefde te bedrijven op allerlei kleine of ongemakkelijke plekken, een kast op kantoor, een toilet in een restaurant, op de achterbank van zijn kleine sportwagen. Nu ze relatief veel ruimte hadden in vergelijking tot wat ze waren gewend konden ze bijna niet onhandiger worden.

Ze probeerde haar gedachten van zich af te zetten, toe te geven aan haar gewoonlijk behoefte aan Jeff, en het begon te werken. Dit moest hun zevende keer zijn, en nog steeds verbaasde haar hoe léúk het was. Seks met Dave was altijd iets sombers geweest, alsof hij zijn feministische kwalificaties probeerde waar te maken door de daad voor hen allebei even vreugdeloos maken, door haar te overspoelen met zijn oprechte vragen. Socratische seks, zoals Miriam erover dacht. Hoe voelt dit? En als ik dit doe? Of als ik er zo op varieer? Als ze had geprobeerd dit aan haar vriendinnen uit te leggen – als ze daadwerkelijk vriendinnen had gehad, tenminste – dan wist ze dat het chagrijnig en ondankbaar zou klinken. Ze kon het gevoel niet van zich afzetten dat Dave door te doen alsof hij alleen haar genot belangrijk vond, er eigenlijk voor probeerde te zorgen dat ze helemaal niet genoot. Hij leek altijd medelijden met haar te hebben, een heel klein beetje, en hij leek zichzelf te beschouwen als een gift aan haar, dat donkere, beschermde meisje uit het noorden.