Wat de doden weten(11)

‘Ik ga een naam noemen.’

‘Uw naam?’

‘Daar moet u nog niet aan denken, nog niet. Ik ga een naam noemen.’

‘Ja?’

‘Het is een naam die je zult herkennen. Of misschien ook niet. Het hangt ervan af hoe ik het zal zeggen, het zal vertellen. Er is een meisje en ze is dood, en dat zal voor niemand een verrassing zijn. Ze geloven al jaren dat ze dood is. Maar er is nog een meisje, en zij is niet dood, en dat is een stuk ingewikkelder om uit te leggen.’

‘Bent u…’

‘De zusjes Bethany. Het paasweekend van 1975.’

‘De zusjes Bethany… O.’ En meteen herinnerde Kay het zich weer. Twee zusjes die ergens naartoe gingen, wat was het ook alweer? De bioscoop? Het winkelcentrum? Ze zag hun beeltenissen voor zich – de oudste met steile staartjes, vastgemaakt achter haar oren, de jongste met vlechtjes – en herinnerde zich de paniek die de stad in zijn greep had gehad. Kinderen werden naar bijeenkomsten gestuurd en kregen waarschuwende, maar onvolledige films. Meisjes, pas op en Jongens, pas op. Het had jaren geduurd voordat Kay de eufemistische boodschappen had begrepen die de films moesten overbrengen: Nadat ze de vreemde jongens vergezeld had naar het strandfeest was Sally langs de snelweg teruggevonden, blootsvoets en verward… Jimmy's ouders vertelden hem dat het niet zijn schuld was dat Greg een vriend was geworden en hem mee uit vissen had genomen, maar hadden hem duidelijk gemaakt dat zulke vriendschappen met oudeie mannen onnatunrlijk waxen… Ze stapte in de auto van de vreemdeling en ze werd nooit meer teruggezien.

Er waren ook geruchten geweest, berichten dat de meisjes gezien waren tot in Georgia, valse losgeldeisen, angst voor cultussen en anti-cultussen. Tenslotte was Patty Hearst nog maar een jaar eerder meegenomen. Ontvoeringen waren in de jaren zeventig aan de orde van de dag. Er werd een vrouw van een zakenman vrijgekocht voor honderdduizend dollar, wat toen als een fortuin had geklonken en een rijk meisje werd in een kist begraven met alleen een slangetje om door te ademen. Maar de Bethany's waren niet rijk, niet voorzover Kay zich kon herinneren, en hoe langer het verhaal een officieel einde had ontbeerd, hoe minder memorabel het was geworden. Kay had waarschijnlijk voor het laatst aan de zusjes Bethany had gedacht tijdens haar vorige bezoek aan de bioscoop in Security Square, zeker tien jaar geleden. Daar was het gebeurd: Security Square Mall, destijds relatief nieuw, nu een soort spookstad.

‘Bent u…?’

‘Zoek een advocaat voor me, Kay. Een goede.’





4





Infante nam de kortste route naar het ziekenhuis, recht door de stad heen in plaats van via de ringweg. Verdomme, dat centrum van Baltimore werd nog wel eens wat. Wie had dat ooit gedacht? Hij had er bijna spijt van dat hij er tien jaar geleden geen huis had gekocht – hoewel hij het dan waarschijnlijk allang niet meer zou hebben. Bovendien was hij opgegroeid in de randstad, in Massapequa, op Long Island, en had hij een zwak voor de hobbelige Bwegen en de bescheiden appartementencomplexen in Parkville waar hij had gewoond. IHOPs, Applebee's, Target, Toys ‘R’ Us, benzinestations, hobbyzaken, voor hem was dat hoe thuis eruit zag. Niet dat hij van plan was daarnaar terug te gaan, waar het nu vrijwel onmogelijk was om te wonen met het salaris van een politieagent. Hij bleef trouw aan de yankees en ter vermaak van zijn collega's speelde hij de onbezonnen rol van Noo Yawkah na. Maar hij realiseerde zich dat deze stad en deze baan geschikt voor hem waren. Hij was goed in wat hij deed, loste de meeste zaken op van iedereen van zijn afdeling. ‘Ik spreek de taal van dat Baltimoretuig vloeiend,’ zei hij altijd graag. Lenhardt drong er steeds op aan dat hij examen moest doen om brigadier te kunnen worden, maar ach… Mensen denken nu eenmaal dat je zou moeten doen wat zij ook doen. Word brandweerman, had zijn vader gezegd, hier op het eiland. Kom op, kijk nou eens mee naar Law & Order, probeerde zijn eerste vrouw hem over te halen. Ze wilde dat haar favoriete televisieprogramma, haar favoriete maaltijd ook die van hem waren. Ze had zelfs geprobeerd om hem te bekeren van Rolling Rock naar Bud, van Bushmills naar Jameson. Het was alsof ze van achter naar voren werkte, alsof ze een logische match probeerde te maken van iets wat van meet af aan slechts lust en verlangen was geweest. In dat opzicht deed ze Infante aan zichzelf herinneren toen hij nog op de middelbare school zat. Hij bepaalde zelf naar welke school hij zou gaan – Suffolk Community College, niet de meest intellectueel stimulerende omgeving, maar meer konden ze zich niet veroorloven – waarna hij de decaan alle informatie gaf om die school uit de computer te laten rollen. Op die manier zou zijn enige optie toch nog zijn eigen keuze zijn in plaats van iets wat door nood werd gedwongen.