Voor altijd de baas(50)
‘Het was anders een compliment. Je zei dat je me zou leren een vrouw te zijn, en dat heb je gedaan. Daar zal ik je altijd dankbaar voor blijven.’
Zijn glimlach verdween. ‘Zeg, wat is dit?’
‘Dit is mijn manier om je te bedanken. Voor het kapsel. De kleren. Voor alles.’
Hij zat haar aan te kijken alsof hij aan haar verstand twijfelde, zag ze. Ja, een vrouw die Jake McBride de bons gaf, moest haast wel gek zijn. Misschien was ze dat ook wel, dacht ze, ineens weer verdrietig. Gek, om zichzelf nog een nacht in zijn armen te ontzeggen… ‘Voor alles,’ herhaalde ze, gemaakt opgewekt. ‘Het was… het was geweldig.’
‘Geweldig,’ herhaalde hij mat, met een gespannen trek op zijn gezicht.
Waarom moest hij zo naar haar kijken? Zo gekwetst, terwijl zij verdorie degene was die pijn leed?
‘Het is dus voorbij?’ vroeg hij. ‘Bedoel je dat?’
‘Ja. Ik waardeer het echt wat je voor me hebt gedaan, Jake –’
‘Ja, nu weet ik het wel. Je doet net alsof ik een soort filantroop ben! Alsof de liefde bedrijven met jou mijn wekelijkse goede daad was, of zo.’
Ineens was Emily het spuugzat. ‘Jij hebt helemaal de liefde niet met me bedreven. Dat wilde je toch horen, of niet? Dat wat wij dit weekend hebben gedaan, wat jij nog even wilt blijven doen tot het je gaat vervelen, niets te maken heeft met liefde?’
Boos keek hij haar aan. O, ze had gelijk, absoluut, maar moest ze het nu echt zo bot brengen? Zo koelbloedig?
Emily sprong overeind. ‘Elke vrouw is erop uit om een trouwring door je neus te steken, hè? Nou ik toevallig niet, en ik vind het knap beledigend dat jij denkt dat ik zo in elkaar zit.’
Terwijl Emily wegbeende, heimelijk nagegluurd door de andere gasten, smeet Jake wat bankbiljetten op tafel. Ze deed haar best maar. Hij was nog nooit in zijn leven achter een vrouw aan gerend, en daar ging hij nu echt niet mee beginnen.
Wacht eens… Nu stond ze bij de balie, druk gebarend naar de man erachter… ‘Emily!’ Jake begon te rennen.
‘Dus als u een taxi voor me zou kunnen bestellen.’
‘Waar denk je dat je bent, Em? De Bronx? Je krijgt geen enkele taxichauffeur zo gek om je helemaal naar Manhattan te brengen.’
‘Meneer heeft gelijk, vrees ik,’ zei de baliemedewerker nerveus. ‘U kunt –’
‘Ik bracht je hier; ik breng je ook weer thuis.’
Emily knikte stijfjes. ‘Goed dan.’
Voor ze goed en wel wist wat er gebeurde, zat ze in zijn auto en smeet hij het portier met een klap dicht. Een paar tellen later draaiden ze met piepende banden de weg op. Ze keek naar de weg, en daarna naar Jake. ‘Ik wil niet terug naar je huis. Ik dacht dat je dat begrepen had.’
‘Je spullen liggen daar nog,’ merkte hij koel op.
‘Die kleren, bedoel je? Hou die maar, voor de volgende vrouw in je leven.’
‘Ongelofelijk! Na één miezerig weekend samen, ben je al jaloers op een vrouw die niet eens bestaat!’
‘Ze bestaat wel degelijk. En na haar zal de volgende komen, en daarna weer een ander. En weet je wat? Het kan me geen fluit schelen.’ Ze ademde diep in. ‘Wat mij dwarszit, is dat je het me niet eens hebt gevraagd. Want dan zou ik je hebben verteld dat elke vrouw die denkt dat liefde langer duurt dan een ritje in de achtbaan zich nodig eens moest laten nakijken. Wat in bed gebeurt, dat is geen liefde. Dat maken mensen, vooral vrouwen, zichzelf alleen wijs omdat ze willen dat seks klinkt als… als Mozart.’
‘Wat heeft Mozart er in vredesnaam mee te maken?’
‘Niets. Dat is juist het punt. Het draait puur en alleen om hormonen, bepaalde dierlijke instincten en… en emoties, en…’ Emily barstte in snikken uit.
Ineens had Jake weer grond onder de voeten. Hormonen, instincten, emoties… Hij gaf zacht een kneepje in haar knie. ‘Schat, waarom heb je niet gezegd dat het die tijd van de maand…’
Ze sloeg hem. Niet keihard, zo gek was ze nu ook weer niet. Het was pikdonker, het was glad, en die schuiver van gisteren stond haar nog helder voor de geest – maar wel hard genoeg om hem een zacht oef te ontlokken.
Daarna werd er geen woord meer gezegd tot hij haar afzette voor haar flatgebouw in Manhattan.
Even later zat Emily op de grond voor Horatio’s kooi te huilen, terwijl Jake, tien straten verderop, werd aangehouden door een agent. Kon hij misschien verklaren waarom hij door drie rode stoplichten op rij was gereden?
Jake legde het uit.
De agent liet hem gaan, zonder bon, met de wijze raad dat geen enkele vrouw het waard was om voor te sterven. Plus de kanttekening dat als ze wel bestond, een gewone vent toch geen schijn van kans had haar ooit te begrijpen.
Hoofdstuk 11