Voor altijd de baas(42)

Verdorie, ze had dat schort vastgeknoopt. Hij was altijd verrekte goed geweest met knopen, maar nu trilden zijn handen zo, dat het een eeuwigheid leek te duren voor hij het ding los had.

Ja, hij had gelijk gehad. Ze was mooi. De roze jurk paste precies bij haar blozende wangen. Haar ogen waren net donkere poelen, glanzend van opwinding en verwondering. Haar borsten waren hoog en rond, de tepels duidelijk zichtbaar door het dunne materiaal van de jurk. ‘Em,’ fluisterde hij.

Terwijl hij met zijn duim over de wol streek, bleef hij strak naar haar gezicht kijken. Ze slaakte een ijl kreetje; hij trok haar in zijn armen, duwde de jurk omlaag van een roomblanke schouder en drukte zijn mond op haar huid, op het fel kloppende adertje in de holte onder aan haar keel. Ze rook naar rozen en naar zoete room; ze smaakte naar honing en naar hemel, en hij hield zichzelf voor het rustig aan te doen…

Rustig aan? Terwijl zijn bloed woest door zijn aderen raasde? Terwijl Emily… Terwijl Emily zijn naam fluisterde en haar lichaam onder zijn handen tot leven leek te komen?

‘Toe,’ zei ze, ‘Jake, alsjeblieft…’

De kamer leek om hem heen te tollen.

Ze trok zijn overhemd los uit zijn spijkerbroek, streelde met haar handen vurig zijn rug.

Rustig aan, hield hij zichzelf verbeten voor, verrek, man, doe het nu rustig aan…

‘Jake?’ Aarzelend raakte ze hem door zijn spijkerbroek heen aan.

Hij was verloren. Totaal verloren. Het enige wat voor hem nog telde was dat hij haar nodig had, dat hij naar verlangde, dat hij haar wilde hebben.

‘Neem me,’ zei ze. ‘Toe, Jake. Kom nú in me.’

Grommend duwde hij haar op het haardkleedje neer. Hij liet zijn handen onder haar rok glippen, vond de streling van zijde, de zoete warmte eronder.

Ze was heel erg opgewonden, klaar om hem te ontvangen.

De wereld stond stil. Net als zijn verstand.

‘Nú.’ Hij rukte de vochtige zijde kapot, en maakte zich klaar om diep en hard…

Toen voelde hij echter weerstand, iets wat hij nog nooit eerder had ervaren. Verbijsterd bleef hij doodstil liggen. Poogde na te denken. Zich terug te trekken.

Emily wilde hem echter niet laten gaan. Ze klampte zich aan hem vast, probeerde hem terug te trekken.

‘Em,’ zei hij. ‘Em, wacht even…’

Te laat; ze nam hem het heft uit handen door met een wilde stoot haar heupen naar hem op te heffen.

Even voelde ze een zweem van pijn, en toen was Jake in haar, diep in haar, en ze wist waarom ze dit had laten gebeuren, waarom ze had gewild dat het zou gebeuren. ‘Jake,’ fluisterde ze. ‘O, Jake, ik…’

Jake kreunde, stootte nog een laatste maal, en de wereld leek uiteen te spatten in een regen van schitterende vonken.





Hoofdstuk 9





Jake kuste Emily’s vochtige huid en rolde zich daarna, met haar in zijn armen, op zijn zij.

‘Em,’ fluisterde hij, haar diep in de ogen kijkend. ‘Gaat het?’

Of het ging? Nou en of! Ze voelde zich fantastisch. Helemaal warm vanbinnen, op een tintelende manier. Werd ze geacht hem dat te vertellen?

Zacht aaide hij over haar rug. ‘Schatje, het spijt me.’

‘Waarom zou het jou spijten? Ik wilde… ik wilde toch zeker zelf dat je met me zou vrijen, Jake?’

‘O, ja, Em. Dat weet ik,’ zei hij met een brede glimlach, en hij drukte zijn mond op de hare in een lange tedere kus.

Dat wist hij? Ja, allicht. Ze had het hem zelf verteld. Toch was er iets aan dat glimlachje van hem…

‘Wat je deed vond ik prima, echt waar,’ zei ze snel.

‘Prima, hè?’ Hij lachte zachtjes. ‘Niet geweldig of hemels. Nee, alleen een nuchter prima.’

Hij plaagde haar, dat wist ze best. Zij zou nu ook een grapje moeten maken – alleen kon ze het niet. Wat zei je tegen de man die je zojuist in extase had gebracht? Er waren gewoon geen woorden voor, voor deze magie.

De werkelijkheid had haar fantasie overtroffen. Jake diep in haar voelen. Zijn hete huid. Zijn duivelse mond. Zijn trage handen. Dat wilde ze nu niet verpesten door de verkeerde dingen te zeggen. Het had maar een haartje gescheeld of ze had gezegd… gezegd…

Dat ze van hem hield – en dat was niet zo. Natuurlijk was dat niet zo. Ze had zich gewoon laten meeslepen door het moment…

‘Em, zeg eens wat.’ Bezorgd keek hij op haar neer. ‘Heb ik je pijn gedaan? Ik weet dat ik te snel ging. Het spijt me. Ik kon niet…’ Diep inademend drukte hij zijn voorhoofd tegen het hare. ‘Je had het me moeten vertellen,’ zei hij zachtjes.

De vlammen sloegen haar uit. Dat ze nog maagd was. Dat bedoelde hij, en hij had nog eens gelijk ook. Hij was zich vast rot geschrokken, de arme ziel. ‘Sorry,’ mompelde ze, en ze sloot beschaamd haar ogen. ‘Dat had ik natuurlijk moeten doen, maar –’