Vierspel(88)

In alle opwinding van vrijdag ben ik vergeten om naar Jasmine te kijken op London at Six, maar gelukkig had Kay de tegenwoordigheid van geest om de dvd-recorder aan te zetten voor ze wegging, dus kunnen we er nu samen naar kijken. Jasmine heeft helemaal niets te melden over het eigenlijke onderwerp, maar wat ze wel kan verzinnen, weet ze met zo veel verve te brengen dat het niemand opvalt dat ze zichzelf voortdurend tegenspreekt. Haar enthousiasme is juist een verademing tussen de zure waardigheid van de andere gasten, en ik zie waarom het werkt als zij erbij zit. Ik bel haar op om haar te complimenteren en ik beloof dat ik Phil achter zijn vodden blijf zitten over toekomstige programma’s. ‘Je kunt misschien wel vaste gast worden,’ zeg ik. ‘Ze weten nu dat je overal over mee kunt praten.’

‘Dat is een briljant plan,’ roept Jasmine uit. ‘Stel het maar voor.’

Ik beloof dat ik Phil zal peilen, en laat mijn riedeltje over dat ik het eerst met Lorna zal overleggen achterwege. Dit kan ik prima in mijn eentje aan.

Uiteindelijk heb ik geen tijd om Phil te bellen, want het is veel te druk, en de dag gaat als een flits voorbij. Voor ik het weet loop ik de puinhoop binnen die ik vroeger kende als mijn keuken, waar Dan en William alle keukengerei gebruiken voor het bakken van een citroen-cheesecake. Ik laat ze lekker hun gang gaan en bel de Chinees om eten te laten bezorgen.

Dinsdag verloopt min of meer hetzelfde. Ik zit goed in mijn ritme en vraag me niet eens af of Lorna wel of niet terugkomt. Ik bel de cliënten van wie ik denk dat ze aandacht nodig hebben, lees castinginstructies, en, aangemoedigd door Mary’s auditie, maak ik lijsten van alle grote, langlopende producties – de soaps, de politie- en ziekenhuisseries. Die ben ik allemaal aan het bellen om te vragen of ze nog nieuwe – en nog niet gecaste – rollen op touw aan het zetten zijn. Ik maak vrienden met alle productiesecretaresses en ze zijn allemaal even behulpzaam, en beloven dat ze me zullen terugbellen als ze iets hebben.

Er wordt gebeld met de mededeling dat Mary de rol bij Reddington Road niet heeft gekregen, maar dat ze haar wel geweldig vinden en dat ze haar zeker in gedachten houden voor een rol in de toekomst. Aan de ene kant is ze heel verdrietig, maar ze is ook bemoedigd door hun positieve commentaar. ‘Het was een topidee om die dvd te maken,’ zegt ze, en ik doe al niet meer net of het Lorna’s idee was. Ik verdien best een schouderklopje.

Ik praat met Phil, die eigenlijk wel interesse heeft in het idee van Jasmine als vaste gast – maar dan niet vaker dan eens per week, zegt hij vlug. Niet elke dag. Hij zegt dat hij er nog even over na wil denken, en dat hij me dan terugbelt.

Tegen halfvijf realiseer ik me dat ik nauwelijks heb gemerkt hoe de dag voorbij is gegleden en dan weet ik ineens ook weer dat ik eigenlijk vroeg weg had willen gaan omdat ik nog dingen moet doen voor het etentje. Ze komen allemaal rond halfzeven, dus als ik thuiskom heb ik nog net tijd om de vis in de marinade te leggen en de groente te snijden voor ik het bad in duik. Ik wil een goede indruk maken op Luke. Niet in de zin dat hij me een lekker ding moet vinden, alsjeblieft niet. Nee, ik wil alleen dat hij vindt dat de vrienden van Isabel mensen zijn die hij zelf ook leuk vindt. Ik knijp citroen uit over de gerookte zalm voor het (uitermate simpele) voorgerecht, want ik laat mijn gasten liever geen botulisme oplopen door ze voor te zetten wat William heeft gebrouwen (‘eieren au gratin’ noemde hij het). Dan bedenk ik ineens dat ik niet heb gevraagd of er iemand soms geen vis eet. Ik weet zeker dat Rose fish-and-chips at, toen in de pub, maar wat Simon en Luke betreft heb ik geen idee. Maar het is nu te laat om me daar nog druk om te maken.

Ik dwing Zoe om samen met William de salade te bereiden en dan ga ik naar mijn slaapkamer om me te verkleden. Ik verheug me op vanavond. Ik denk wel dat we het als groepje allemaal met elkaar kunnen vinden, maar ik vind het nog het leukst dat ik de man te zien krijg die Isabel nieuw leven heeft ingeblazen. Konden we maar even een paar weken vooruitspoelen zodat deze eerste, wat ongemakkelijke avondjes achter de rug waren, en we meteen in het stadium waren beland dat niemand enige druk voelde en we het gewoon gezellig vonden om bij elkaar te zijn. Maar goed, toch heb ik zin in wat er komen gaat.

Rose en Simon arriveren al eersten, en we geven ze een drankje, en Dan slaat met hen aan het kletsen in de zitkamer terwijl ik nog even de keuken in ga. Zoe komt haar kamer uit en ik schud mijn hoofd om aan te geven dat het niet Luke en Isabel zijn en ze loopt teleurgesteld terug.

Isabel en Luke komen vijf minuten later. Zij ziet er schitterend uit, maar mijn blik blijft maar heel even op haar rusten, want hij gaat naar Luke, om die eens goed op te nemen.

‘Dit is Luke,’ zegt Isabel. ‘En dit zijn Rebecca, en Dan, natuurlijk.’