Vierspel(81)

‘Maar gaat het wel goed, nu? Hoe is ze als je haar aan de lijn hebt?’

Oké, en dan slaan we nu aan het liegen. ‘Het komt wel goed, uiteindelijk. Ze vindt het verschrikkelijk om niet te werken, maar ze dacht dat het haar wat tijd zou geven om alles op een rijtje te krijgen als al haar cliënten denken dat ze ziek is. Maar ze zit overal bovenop, hoor… Ze werkt in feite gewoon thuis. Alleen nu gaat alles via mij in plaats van direct.’

Melanie knikt. ‘Ik dacht al dat het zoiets moest zijn. Denk je dat ik haar even moet bellen?’

‘Nee!’ zeg ik veel te hard voor ik me kan inhouden. ‘Ik heb haar beloofd dat ik het voor me zou houden. Als zij denkt dat jij of Joshua het weet, dan heeft ze het gevoel dat ze terug moet komen en ik denk dat ze nog een paar dagen nodig heeft. Sorry, Melanie. Het spijt me dat ik… nou ja, dat ik een leugentje om bestwil heb moeten ophangen.’

‘Geeft niks. Als alles maar weer goed komt met haar en zolang alles hier maar onder controle is. Hoe gaat het met Kay?’

‘Geweldig,’ zeg ik oprecht enthousiast en opgelucht dat het ergens anders over gaat. ‘Ze is een hele steun.’

Mary heeft een auditie. Er belde iemand van Reddington Road om haar in te roosteren en ik geloof dat ze nogal schrok van hoe blij ik daarmee was. Het is per slot van rekening maar een auditie. Ik was waarschijnlijk de vijftigste die ze belden voor die ene rol. Het kan me niks schelen dat ze nauwelijks kans maakt op de rol, maar ze heeft in elk geval een auditie. Ik had haar beloofd dat ik er eentje voor haar zou regelen, en dat is me ook gelukt. Mary is al even in de wolken als ik – en dat is een opluchting, want ik besef ineens dat ik eerst even aan haar had moeten vragen of ze wel zin heeft in een soap, voor ik de afspraak voor maandagochtend voor haar boekte. Ze moet om tien over elf op, dus waarschijnlijk komt er elke tien minuten iemand langs. Zes mensen per uur. Mary heeft nog nooit een casting voor tv gedaan, dus vraagt ze me wat ze kan verwachten en gelukkig weet ik dat wel, want we hebben cliënten die niet anders doen.

‘Ze leggen je auditie waarschijnlijk vast. Dan geven ze je een paar scènes als je daar aankomt, dus kom minstens twintig minuten te vroeg, zodat je die vast kunt bekijken.’

‘Bedankt, Rebecca,’ zegt Mary opgewonden. ‘En wil je Lorna ook voor me bedanken?’

‘Zal ik doen.’

Ik heb Isabel aan de lijn. Het valt niet mee me te concentreren als Kay zo hard zit te praten op de achtergrond. (‘Lorna, neem op, neem op, neem op. Ik blijf net zo lang hangen tot je opneemt.’) Izz is aan het ratelen, helemaal opgewonden over haar eerste hele nacht met Luke.

‘We zijn naar een waanzinnig restaurant geweest. Ik denk dat het al vijfhonderd jaar oud is. Het gebouw, bedoel ik. En toen hebben we een fles champagne besteld, en oesters, en al dat soort clichéromantiek, maar het was ook echt romantisch. En hij had een boek voor me gekocht – De graaf van Montecristo – omdat we het daarover hebben gehad. Het is zijn lievelingsboek, en ik had het nog nooit gelezen. En toen gingen we terug naar het hotel en het was… nou ja. Ik dacht dat ik nooit zou kunnen slapen omdat ik me niet genoeg op mijn gemak zou voelen met iemand anders, maar het was juist zo relaxed met hem. Niet dat we veel geslapen hebben…’

‘Oké,’ onderbreek ik haar, ‘genoeg daarover. Geen details. Je weet hoe preuts ik ben.’

‘Nou goed, dan zeg ik alleen dat het fantastisch was. En vanmorgen hebben we op de kamer ontbeten voor hij naar zijn vergadering ging. En hij had ze gevraagd om bloemen op het dienblad te zetten…’

‘Wat schattig.’

‘Ik heb besloten dat ik hem echt heel leuk vind. Hij is lief en attent en hij heeft verantwoordelijkheidsgevoel. Allemaal dingen die Alex niet is en heeft.’

‘Hij klinkt inderdaad als een volwassen vent,’ zeg ik, ‘en Alex is nog steeds een kind.’

‘Precies.’

‘Wat ga je vandaag allemaal doen?’ Ze vertelt me over een paar dingen die ze graag wil bezoeken. Het is daar klaarblijkelijk ijskoud, maar de kerstmarkten zijn in volle gang, dus ze gaat toch maar de sneeuw trotseren en wat rondslenteren op zoek naar cadeautjes voor de meiden. Het dringt tot me door dat ik haar al in geen jaren meer zo ronduit gelukkig heb meegemaakt.

‘Geniet ervan,’ zeg ik. Uit mijn ooghoek zie ik Kay paniekerig met haar armen zwaaien en ik zeg: ‘Ik moet nu hangen.’

Isabel belooft dat ze me meteen zal bellen als ze morgen thuis is, en dat ze me dan het hele verhaal zal vertellen.

‘Wat is er?’ vraag ik aan Kay zodra ik heb opgehangen.

‘Ze neemt niet op,’ zegt ze. ‘Zelfs niet nadat ik ging dreigen dat ik de politie en de brandweer zou bellen en dat ik Joshua langs zou sturen.’