Vierspel(67)

Ik kan bijna niet geloven dat ik het zelfs maar denk, maar ze verdient dit niet. Ze is vals en gestoord en wraakzuchtig en onzeker, maar dat wil nog niet zeggen dat ze dit allemaal hoeft door te maken. Dus ik heb maar één keuze, en dat is om door te blijven zaniken tot ze die telefoontjes eindelijk heeft gepleegd, en dan maar hopen dat ze voldoende zelfbeheersing kan opbrengen en normaal overkomt. Tenminste, dat denk ik, totdat Kay haar aan de lijn krijgt.

‘Vergeet je Heather niet?’ zegt Kay tegen de telefoon. ‘Ze klonk echt geïrriteerd.’

‘Lorna gaat naar huis voor de rest van de dag; ze voelt zich niet goed,’ zegt ze tegen mij als ze ophangt.

‘En Heather dan?’ vraag ik.

‘Ze zei dat ze vandaag niet in de stemming is om met wie dan ook te praten. Ze belt haar morgen. Ze klonk echt heel erg beroerd.’ Kay realiseert zich begrijpelijkerwijs niet hoe ernstig de situatie is. Cliënten als Heather Barclay gaan niet op hun agenten zitten wachten tot die zich een keertje goed genoeg voelen om voor hen aan de slag te gaan. Vooral niet als ze bij hun vorige impresariaat zijn weggelokt met beloftes over dynamiek en grootse veranderingen.

‘Ze moet haar echt vandaag terugbellen. Al is het maar met een leugentje over hoe ze de Controller of Entertainment achter de vodden zit en hij maar niet terugbelt. Hoewel dat natuurlijk weer net klinkt alsof die Lorna niet belangrijk genoeg vindt of dat hij onvoldoende in Heather geïnteresseerd is om er iets mee te doen. Als ze hem echt had gebeld, dan zou hij toch zeker niet weten hoe snel hij moest terugbellen om een afspraak te regelen?’

Kay ziet er wat verhit uit, omdat ze niet weet wat ik verwacht dat zij hier nu aan doet, en eerlijk gezegd verwacht ik ook niets van haar. Ze kan niets doen. Ik zat gewoon maar hardop te denken. Lorna zou trouwens toch niet naar haar luisteren. Ze heeft überhaupt nog nauwelijks naar haar omgekeken sinds de dag dat Kay hier kwam werken.

Ik hoor de buitendeur zachtjes klikken, alsof iemand stilletjes wil weglopen, en ik realiseer me dat het Lorna moet zijn die haar jas pakt.

Ik spring op uit mijn stoel als een jachthond die achter een konijn aan wil.

‘Lorna,’ zeg ik, en ze schrikt van me, ‘ik weet dat je je niet goed voelt, en het spijt me dat ik je zo klem zet, maar je moet echt vandaag nog met Heather praten. Ze is niet blij en ik ben bang dat ze gewoon ergens anders naartoe gaat als ze het idee heelt dat ze niet jouw prioriteit heeft.’

‘Kay belt haar maar om te zeggen dat ik ziek ben,’ zegt Lorna, en dan grist ze haar jas van de haak.

‘En de BBC dan? Wat kunnen we haar daarover zeggen? Heeft ze nu een afspraak daar of niet? Hebben ze interesse?’

‘Het boeit me niet wat je haar allemaal vertelt. Ik ga naar huis.’ Ze vertrekt voor ik kan bedenken wat ik verder nog kan doen.

‘Zal ik dat dan maar doen?’ vraagt Kay. ‘Zal ik Heather bellen en zeggen dat Lorna ziek naar huis is?’

‘Dat verklaart niet waarom ze haar gisteren of vanochtend niet heeft gebeld. O god. Dit slaat echt nergens op.’

Ik ga mijn opties na. Die lijken me ernstig beperkt. Ik kan Joshua en Melanie inlichten, maar daarvan had ik al besloten dat het te riskant was. Ik kan Heather bellen en haar zeggen dat Lorna ziek is en dat we nog niks hebben gehoord van de BBC, maar dan weet ze nog steeds niet wat Lorna precies allemaal voor haar heeft gedaan, de afgelopen vierentwintig uur. Dus staat me eigenlijk nog maar één ding te doen, en aan dat ene ding kleven eindeloos veel bezwaren, maar toch zie ik geen andere uitweg.

‘Ik ga even in Lorna’s kantoortje zitten,’ zeg ik tegen Kay. ‘Een paar telefoontjes plegen. Bel jij Heather nog maar niet. Ik laat je zo wel weten waar ik mee bezig ben.’

Gelukkig is Kay nog altijd zo nieuw dat ze zich nog niet voor me durft te storten om me tegen te houden, wat misschien wel zo verstandig zou zijn. Ze weet nog niet dat wat ik op het punt sta te gaan doen ontzettend dom is en misschien ook wel gewoon professionele zelfmoord.

‘Oké,’ zegt ze.

Ik ga aan Lorna’s bureau zitten en haal een keer diep adem. Ik ken het nummer van de BBC uit mijn hoofd – ik bel voortdurend allerlei mensen daar namens Joshua of Melanie. Als ik de hoorn opneem, bedenk ik dat ik geen idee heb hoe de Controller of Entertainment eigenlijk heet, dus moet ik een paar minuten in Lorna’s computer op zoek. Ik heb niet de minste behoefte om haar e-mail te lezen. Hoe minder ik weet van Lorna’s leven, des te beter, heb ik besloten.

Gewapend met de naam, kies ik het nummer.

‘Het kantoor van Niall Johnson, graag,’ zeg ik tegen degene die opneemt, en voor ik het weet zegt een dame met een aangename stem me dat ik daar inderdaad mee ben doorverbonden.