Verbroken(52)

                Terecht dat hij bang was.

                Terwijl ze haar telefoon nog in haar hand hield ging het ding weer over, maar Lena drukte hem uit. Ze wilde niet met Frank praten, ze wilde zijn smoezen niet langer aanhoren. Hij wist wat er die dag fout was gegaan. Hij wist dat hij net als Lena Brads bloed aan zijn handen had, misschien nog wel meer dan zij.

                Ze kon er maar beter mee kappen. Haar ontslagbrief zat in haar jaszak, al wekenlang. Ze had Tommy in recordtijd laten bekennen. Wat haar betrof mocht iemand anders de bijzonderheden uit hem lospeuteren. Wat haar betrof mocht een ander twee uur lang naar dat slome gezicht van Tommy Braham kijken om uit te vinden wat er zich in zijn minibrein afspeelde. Er viel niets op Lena’s werk aan te merken. Jeffreys geest kon haar hier niet vasthouden na wat er die dag was gebeurd.

                Delia Stephens kwam de kamer weer binnen. Ze was fors, maar ze liep heel zachtjes om het bed heen, schudde Brads kussens op, drukte een zoen op zijn voorhoofd en streek het dunner wordende blonde haar naar achteren. ‘Hij vindt het fantastisch bij de politie.’

                ‘Hij is ook goed in zijn werk,’ zei Lena toen ze haar stem weer onder controle had.

                Delia schonk haar een droevige glimlach. ‘Hij wilde het je altijd naar de zin maken.’

                ‘Dat is hem ook gelukt,’ loog ze. ‘Hij is een goede rechercheur, mevrouw Stephens. Voor u het weet gaat hij de straat weer op.’

                Er verscheen een bezorgde blik in Delia’s ogen. Ze wreef over Brads schouder. ‘Misschien kan ik hem overhalen om samen met zijn oom Sonny verzekeringen te gaan verkopen.’

                ‘U hebt nog alle tijd om hem over te halen.’ Lena’s stem haperde. Wie hield ze voor de gek met haar valse optimisme?

                Delia stond op. Ze vouwde haar handen. ‘Bedankt dat je een oogje op hem hebt gehouden. Het geeft me een veiliger gevoel als jij bij hem bent.’

                Weer duizelde het Lena. De kamer was te klein, het was er te benauwd. ‘Ik ga even naar het toilet.’

                Toen Delia dankbaar naar haar glimlachte, was het alsof er een mes in Lena’s borst werd gestoken. ‘Doe maar rustig, schat. Je hebt een lange dag achter de rug.’

                ‘Ik ben zo terug.’

                Met opgeheven hoofd liep Lena de gang door. Voor de wachtkamer van de Intensive Care stonden een paar agenten uit Grant County. Binnen zag ze mensen van het politiekorps uit Macon rondlopen. Frank Wallace was nergens te bekennen. Hoogstwaarschijnlijk hing hij met zijn dikke pens aan een of andere bar om de vieze smaak uit zijn mond te spoelen. Op dat moment kon hij haar beter niet onder ogen komen. Als hij in de gang had gestaan zou ze hem ter verantwoording hebben geroepen voor zijn drankzucht en zijn leugens, voor alles wat ze de afgelopen vier jaar had genegeerd. Dat was voorbij. Na deze dag was er van Lena’s hondentrouw niet veel meer over.

                Gavin Wayne, de commissaris van politie uit Macon, was er in elk geval wel. Hij knikte toen Lena langsliep. Een paar weken terug had hij Lena benaderd met de vraag of ze bij zijn team wilde komen. Ze had Jared aan het einde van zijn dienst opgepikt omdat zijn auto naar de garage was. Lena had commissaris Wayne een geschikte kerel gevonden, maar Macon was een enorme stad, die zich naar alle kanten uitbreidde. Wayne was meer politicus dan politieman. Hij leek in niets op Jeffrey, en dat had ze een onoverkomelijk obstakel gevonden toen hij over die baan was begonnen.

                Lena liep het damestoilet binnen. Tot haar opluchting was er niemand. Ze draaide de koude kraan open. Het water stroomde over haar handen. Ze had ze ontelbare keren gewassen, maar het bloed – dat van Brad en dat van haarzelf – zat nog steeds onder haar nagels.