Verbroken(144)

                Sara had het ook gezien. ‘Hij heeft je een gunst willen bewijzen. Het regenwater had zich over de vloer kunnen verspreiden en alle sporen kunnen uitwissen.’

                ‘Daar zal Charlie niet blij mee zijn.’ Will bedacht dat hij haar nog niet had verteld dat er een team in aantocht was. ‘Dat is onze technische man. Waarschijnlijk wil hij het lichaam hier houden tot hij de hele plek heeft afgewerkt.’

                ‘Ik zal het aan Brock doorgeven. Zal ik de sectie doen?’

                ‘Als het niet te veel gevraagd is,’ zei hij, bang dat hij te opdringerig was.

                ‘Je zegt het maar.’

                Will stond perplex. Hij was eraan gewend dat de vrouwen in zijn leven het hem alleen maar moeilijker maakten in plaats van gemakkelijker. ‘Dank je.’

                ‘Denk je dat Jason Allisons vriendje was?’ vroeg Sara.

                ‘Ze zijn ongeveer even oud. Ze studeerden aan dezelfde hogeschool. Ze zijn uiteindelijk allebei gedood door dezelfde moordenaar. Zo onwaarschijnlijk is dat niet. Ik weet dat je liever niet van hypothesen uitgaat, maar wat is hier volgens jou gebeurd?’

                Terwijl ze een schoon paar handschoenen aantrok, zei Sara: ‘Volgens mij zat Jason achter de computer toen hij een klap met een of ander voorwerp kreeg. Als we op de cijfers afgaan, is het waarschijnlijk een honkbalknuppel geweest. Daar ben ik gauw genoeg achter. Dan zitten er splinters in zijn hoofdhuid.’ Ze wees naar spatten op de muur, die Will nog niet had gezien. Anders dan de eik bij het meer vertoonden de witte muren van de kamer duidelijke tekenen van het geweld dat hier had plaatsgevonden. ‘De klap was van gemiddelde snelheid en volgens mij was het niet de bedoeling dat hij eraan doodging. De moordenaar wilde hem bewusteloos slaan.’ Ze wees naar de rode vegen op de vloer. ‘Hij is naar het bed gesleept en daar gestoken, maar eigenlijk klopt het niet.’

                ‘Waarom niet?’

                Ze keek onder het bed. ‘Dan had er veel meer bloed moeten vloeien.’ Ze wees naar een vlezige homp op het bureau. ‘Kennelijk heeft hij zijn tong afgebeten...’

                Will kokhalsde. ‘Sorry. Ga door.’

                ‘Weet je het zeker?’

                Zijn stem klonk hem ongewoon hoog in de oren. ‘Ja. Ga door alsjeblieft.’

                Ze keek hem onderzoekend aan en vervolgde toen haar verhaal. ‘Het gebeurt vaker dat het slachtoffer zijn tong afbijt bij een klap tegen het achterhoofd. Meestal wordt hij niet helemaal afgebeten, maar het verklaart wel waar al het bloed op het toetsenbord vandaan komt. Zijn mond heeft vol bloed gezeten.’ Ze wees naar de muur boven het bureau. ‘Bij deze spatten kun je ervan uitgaan dat ze het gevolg zijn van de klap met de honkbalknuppel tegen het hoofd, maar die bij het bed duiden op iets anders.’

                ‘Hoezo?’

                ‘Uit de positie van de wonden herleid ik dat de grote slagaderen in de borst en de hals zijn geraakt. Je moet het als volgt zien,’ legde ze uit. ‘Jason ligt op het bed. We gaan ervan uit dat hij bij bewustzijn is vanwege het afweerletsel op zijn hand. Hij is bijna een vinger kwijtgeraakt. Hij zal het mes wel bij het lemmet hebben vastgegrepen. Zijn hart moet als een razende tekeer zijn gegaan.’ Ze klopte met haar vuist tegen haar borst om de snelle hartslag na te doen. ‘Psssj, psssj, psssj. Dan was het over de hele muur gespoten.’

                Will keek naar de muur. Ze had gelijk. Behalve twee vlekkerige spetters vlak bij het lichaam was de witte verf amper bezoedeld.

                ‘Misschien droeg de moordenaar een beschermende overall,’ opperde Sara. ‘Hij kan alles met plastic hebben bedekt. Dan moest hij wel de hele kamer meenemen en alle muren afplakken. Hier is echt over nagedacht.’