Vanuit Het Graf(57)

Zijn blik rustte op haar mond, en het duurde even voordat hij met zijn verhaal verder ging. 'Toen ontsnapten de kikkers, en toen mijn moeder thuiskwam, ontdekte ze er een in de badkamer.'

'Brr,' zei ze huiverend. 'Maar wat had Tamara daarmee te maken?'

'O, die stond meteen bij mijn moeder om te zeggen dat ze me nog had gewaarschuwd dat er geen kikkers in huis mochten.'

Madison giechelde bij de imitatie van zijn babbelende zus, terwijl ze van haar gestoomde groenten proefde. Die waren net zo heerlijk als de rest van het eten. 'Je was wel een beetje rebels, lijkt me.'

'Volgens mij was ik niet zo rebels. De moeilijkheden achtervolgden me gewoon.' 'En hoe zat het met je vader?' vroeg ze, waarna ze een hapje van haar aardappelpuree met knoflook nam. 'Heeft hij het wel eens voor je opgenomen?'

'Mijn moeder is wat je noemt geducht. Meestal gaat hij niet tegen haar in, zelfs niet voor mij.'

'Dus zij heeft thuis de broek aan?'

'Dat nou ook weer niet. Het machtsspel tussen mijn ouders is niet echt heftig. Mijn moeder heeft alles altijd goed voor elkaar. Ze is zo zelfverzekerd dat iedereen als vanzelfsprekend doet wat ze wil. Soms noem ik haar Het Orakel.'

'Omdat ze de wijsheid in pacht heeft?'

'Juist. Ze heeft altijd gelijk, ongeacht waar het om gaat.'

Madison wou maar dat haar eigen moeder alles wat beter voor elkaar had en meer zelfvertrouwen bezat. Dan zou ze zich niet zo veel zorgen over haar hoeven te maken. Aan de andere kant had Calebs moeder het natuurlijk niet zo voor de kiezen gekregen als Annette.

'Wat denk jij van die vrouw die ze gevonden hebben?' vroeg ze, opeens van onderwerp veranderend.

'Welke vrouw?'

'Die gewurgd is.'

Hij hield even op te eten. 'Hoe bedoel je?'

'Heb je de berichten niet gevolgd?'

'Jawel, enigszins.'

'Denk je dat het om een copycat gaat?'

Hij bood haar nog een stukje kreeft aan, maar ze wuifde het weg. 'Naar mijn mening is alles mogelijk,' antwoordde hij.

Ze knikte, haar gedachten bij de doos die in het huis van haar moeder op haar wachtte. Daar moest ze vanavond iets aan doen. Morgen was het zaterdagochtend. Dan zou Toby waarschijnlijk beginnen met inpakken.

Voor dit ogenblik wilde ze echter vergeten dat haar vader betrokken was geweest bij een moordonderzoek. Ze wilde doorgaan met plezier maken.

'Je eet niet meer zo veel,' zei Caleb met een knik naar haar bord. 'Je zit toch nog niet vol?'

'Ik kan er niets meer bij proppen in deze jurk.'

Zijn blik gleed over haar heen. 'Hij is het waard.'

Madison kreeg het gevoel dat er een warme vloeistof door haar heen stroomde. 'Nu heb ik eindelijk eens een gelegenheid om hem te dragen. Ik heb hem al twee jaar geleden gekocht, maar sindsdien heeft hij achter in mijn kast gehangen.'

'Als een soort geheim wapen, hè?'

'Wat?'

'O, niets,' zei hij lachend. Hij zweeg een minuut lang en hief toen zijn wijnglas naar haar op. 'Je zendt me gemengde signalen. Dat weet je, hè?'

Ze zat achterover geleund, met haar benen over elkaar, en nam nog een teugje wijn. 'Gemengde signalen?' herhaalde ze alsof ze niet precies wist wat hij bedoelde.

'Je zegt dat je geen relatie wilt, maar wat je nu aanhebt, is...' Hij aarzelde even en fluisterde toen: 'Speciaal ontworpen om me ter plekke dood te laten neervallen.'

'Ik wist niet dat die jurk zo'n bijwerking had,' zei ze op plagende toon.

'Er zou een waarschuwing op moeten staan. Ga je me nu nog vertellen wat de bedoeling is?'

Ze dronk haar glas leeg. 'Oké, ik geef het toe. Ik wilde dat je zo naar me keek zoals je deed. Dat geeft me een fijn gevoel, net alsof...'

'Net alsof wat?'

Zijn stem klonk wat lager en ruiger dan anders, en Madison moest alles in het werk stellen om niet aan die kus voor haar deur te denken.

'Gewoon, net alsof,' zei ze ietwat in verlegenheid gebracht. 'Een beetje flirten is toch onschuldig? Je hebt net zo weinig interesse in een relatie als ik. Aan het eind van je contract ga je terug naar San Francisco. Dit is niet meer dan een tijdelijke... vriendschap.'

Hij at het laatste stukje van de kreeft op. 'Eerlijk gezegd voelt het bij mij anders dan vriendschap.'

'Ik weet niet goed hoe het bij mij voelt,' zei ze. 'De afgelopen twaalf jaar heb ik zo ongeveer zonder gezeten. Misschien wil ik nu proberen wat van het zorgeloze leventje in te halen dat ik heb gemist. Iets van de pret die andere mensen normaal gesproken hebben als ze begin twintig zijn.'

Hij hield haar blik vast. 'Dat kan ik begrijpen.'

'Prachtig.' Ze glimlachte, verlangend ergens anders over te praten. Ze had geen zin om hun relatie in een hokje onder te brengen of zichzelf vast te leggen op een bepaald gedrag of denkbeeld. Deze avond beschouwde ze als een leeg doek, en ze weigerde om haar daden te laten reguleren door voorzichtigheid, zoals al zo lang was gebeurd. 'Dan vind je het vast niet vervelend om met me te gaan dansen.'

Een paar tellen lang keek hij haar bedachtzaam aan. 'Dansen...'

'Ik wil eens een nachtje op stap, voor de verandering eens het wilde leven in.'