Vanuit Het Graf(43)

'Niemand weet meer van de Sandpoint Strangler dan jij.'

Gibbons trok zijn wenkbrauwen op. 'Behalve jij misschien. Jij woont praktisch samen met Madison Lieberman. Denk je dat je aan Purcells truck kunt komen?'

Langzaam liet Caleb zijn adem tussen zijn tanden ontsnappen terwijl hij over die vraag nadacht. Hij haatte het om Madison en Brianna weer bij een pijnlijk politieonderzoek te betrekken, ditmaal een onderzoek naar Johnny's doen en laten. Madison had al meer dan genoeg moeten meemaken. Aan de andere kant kon hij de moordenaar van Susan niet zijn gang laten gaan. Vooral niet omdat de kans groot was dat de schoft nogmaals toe zou slaan. 'Ik bedenk wel iets,' zei hij dus.

Gibbons sloeg hem stevig op zijn rug. 'Zo mag ik het horen.'



Madison stond bij haar raam naar de in duisternis gehulde oprit te turen. Intussen droogde ze de pannen af die ze voor het eten had gebruikt. Ze wist dat Caleb nog steeds weg was. Ze had al een paar uur opgelet of ze zijn auto hoorde komen, maar behalve het geluid van de vaatwasser die zijn werk deed, had ze niets gehoord.

Waar zat hij? Het werd al laat. Hij had aangegeven dat zijn werkschema niet bijzonder vol was. Toch was hij al vier dagen achtereen weg van de vroege ochtend tot tien of elf uur 's avonds. Hij had zelfs geen warm eten gehoeven. Dat had hij maandag, dinsdag en woensdag op haar antwoordapparaat ingesproken, met de mededeling dat hij tot laat moest doorwerken.

Pas vanochtend had ze hem voor het eerst weer gesproken, toen ze hem toevallig was tegengekomen toen ze Brianna naar school wilde brengen. Hij had een zwart pak aangehad en leek veel somberder dan de man die ze had leren kennen - althans die ze had gedacht te leren kennen. Hij had maar weinig gezegd. Eigenlijk alleen dat hij vanavond weer niet mee wilde eten.

Misschien ging hij haar weloverwogen uit de weg. Misschien had hij die kus erger gevonden dan ze had gedacht. Dat uitgerekend zij dit bij hem deed... Wat had hij met die woorden bedoeld? Was hij net zo bang voor intimiteit als zijzelf? Of was hij bang dat ze voor hem viel en hem op de een of andere manier wilde binden, naar aanleiding van die ene kus?

Ze schudde haar hoofd. Als dat zo was, begreep hij niet dat ze niet openstond voor de mogelijkheid om verliefd te worden. Voor haar was het risico te groot. Er hing te veel af van de komende jaren, te veel om ook nog tijd te besteden aan hoop en moeite. Haar bedrijf en haar dochtertje gingen voor.

'Mama, kijk eens wat ik heb gevonden,' zei Brianna. Ze kwam de keuken binnen stormen.

Voor de zoveelste keer tuurde Madison door het raam, maar de oprit bleek nog steeds leeg te zijn. Toen keek ze naar haar dochtertje.

Brianna droeg een groot fotoalbum. Op haar gezichtje lag een hooggespannen verwachting.

Madison moest zich echter van een kreun weerhouden toen ze zag dat het niet zomaar een fotoalbum was. Het was het album dat ze onder haar bed verborgen had gehouden.

'Zie je dat? Mijn babyalbum,' zei Brianna opgetogen. 'Kom mee, mama, ik wil er graag samen in kijken.'

In het album zaten foto's van Brianna's geboorte en babytijd en ook een paar opnames van haar als peutertje. Vroeger hadden Madison en Brianna vaak samen door dit album zitten bladeren. Net als de meeste kinderen was Brianna gefascineerd door foto's van haarzelf en door de gedachte dat ze niet altijd zo groot was geweest als nu.

In het album zaten echter ook foto's van Madisons vader, en daar wilde Madison niet naar kijken. Althans niet nu. Ze had juist geprobeerd zijn beeltenis te verdringen.

'Het begint al laat te worden, lieverd,' zei ze. 'Zullen we niet liever morgen naar de foto's kijken?'

'Nee,' zei Brianna. 'Je had me beloofd dat je me een verhaaltje voor het slapengaan zou voorlezen. We kunnen in plaats daarvan toch wel naar mijn foto's kijken?'

'Maar...'

'Ah, toe, mama!' Brianna keek haar zo smekend aan dat Madison het niet kon weigeren.

'Nou, even dan,' zei ze.

Brianna beloonde haar met een brede lach en trok haar mee naar de woonkamer. 'Kom mee, dan gaan we op de bank zitten.'

Madison haalde nog snel diep adem om zich te wapenen voor de komende minuten, maar het hielp allerminst. Toen ze eenmaal op de bank zaten en bladzijde voor bladzijde bekeken, stond Brianna uitgebreid stil bij elke persoon op elke foto. Ook wilde ze dat Madison haar alle verhalen over vroeger vertelde.

Dat de dokter te laat was gekomen voor haar geboorte, en dat de zuster dus moest helpen. Dat papa in zijn stoel naast het bed in slaap was gevallen en rustig bleef slapen terwijl zich naast hem bijna een drama afspeelde. Dat opa haar op zijn handpalm optilde toen ze nog niet kon lopen. Dat oma haar eens een sneeuwpak had aangetrokken en met haar naar Utah was gegaan, op bezoek bij Madisons tante Belinda, of tante Bee, zoals Brianna haar kende.

Tegen de tijd dat Madison een aantal bladzijden had doorgeworsteld, overspoelden de herinneringen haar als golven, ruw en snel. Ze dreigden haar mee naar zee te sleuren. Ondertussen bleef ze zich maar afvragen wat er toch verkeerd was gegaan.