Vanuit Het Graf(42)

Alleen wilde hij Madison niet gebruiken. Na de vorige avond was hij daar heel zeker van. 'Waar denk je eigenlijk aan?' vroeg hij.

'Ik weet het niet,' antwoordde Gibbons. 'Misschien zaten we er toch naast met Purcell. Misschien was hij toch niet de wurger. Het kan ook zo zijn dat iemand nu verder gaat waar hij was gebleven. Iemand die er dichtbij genoeg was om te weten hoe hij te werk ging.'

'Heb je iemand in gedachten?'

'Weet je nog van die nummerplaat die je me hebt laten natrekken? Van de auto waarin Purcells zoon een paar nachten geleden reed?'

'Yeah?'

'Die stond als gestolen geregistreerd.'

Caleb wreef over zijn kin. 'Je denkt toch niet dat Johnny er op de een of andere manier bij betrokken is? Hij zat in de gevangenis in de periode dat sommigen van de vrouwen werden vermoord.'

'Nu zit hij in elk geval niet meer achter de tralies,' zei Gibbons grimmig. 'Ze hebben hem vrijgelaten - drie dagen voor de verdwijning van Susan.'





9


Een kwartier geleden hadden Caleb en Holly door een klein raampje naar Susans stoffelijk overschot gestaard. Omdat ze van haar waren gescheiden door een wand met een glazen ruit, wist Caleb dat hij zich de zoete, weeïge geur van de dood alleen maar verbeeldde.

Het liefst zou hij meteen naar huis gaan en een lange, warme douche nemen, met veel schuim. Maar hij kon Holly niet zo achterlaten. Ze kon nu niet alleen zijn, en de vlucht van haar ouders uit Phoenix arriveerde pas later op de avond.

'Gaat het?' vroeg hij zacht toen ze op een bankje in de hal van het mortuarium zaten. Holly huilde al vanaf het moment dat hij haar had verteld dat Susan dood was. Er leek geen einde aan haar tranenvloed te komen. Haar huid was vlekkerig, haar ogen rood en opgezwollen en haar haar zat een beetje verward. Uit de uitdrukking op haar gezicht viel op te maken dat haar verdriet onmetelijk dieper ging dan uit haar tranen bleek.

Ze gaf geen antwoord, kroop slechts dieper weg in haar jack.

'Holly?' Zachtjes duwde hij tegen haar schouder.

'Hoe kun je dat vragen?' vroeg ze verslagen. Haar stem was nauwelijks meer dan een gefluister. 'Nee, het gaat niet. Natuurlijk niet.'

'Je moet je hier doorheen zien te slaan,' zei hij. 'Susan zou niet gewild hebben dat je instortte.'

'Susan...' Weer welden de tranen op in haar ogen, maar ze kroop niet tegen Caleb aan zoals eerst. Met een lege uitdrukking in haar ogen zat ze naar de vloer te staren.

Inspecteur Gibbons kwam uit de autopsiekamer en zag hen in de hal zitten. 'Zijn jullie hier nog?' vroeg hij aan Caleb.

Caleb had het niet op kunnen brengen Holly aan te sporen snel te vertrekken. De aanblik van Susan was meer dan ze kon verdragen, maar het gehavende en sterk ontbindende lichaam was alles wat er nog van haar zus over was. Voor Holly stond vertrekken gelijk aan het verbreken van die ene, laatste band.

'Heb je even?' vroeg Gibbons. Zijn taalgebruik en manieren waren, zoals gebruikelijk, tamelijk ruw, maar hij droeg nu wel een pak: een nogal chic, driedelig kostuum - zoals de beroepskleding uit de jaren zeventig - maar het was desalniettemin een pak.

De manier waarop Gibbons zijn colbert rechttrok en dichtknoopte, maakte Caleb duidelijk dat Gibbons hem alleen wilde spreken. Caleb wilde Holly echter niet in haar eentje laten zitten. Ze leek zo kwetsbaar.

Toen hij aarzelde, hief ze haar hoofd en keek ze naar hem. De tranen die in haar ogen waren gebleven, kwamen er nu uit gerold, over haar wangen. 'Ga maar. Ik wil dat jullie die schoft te pakken krijgen.'

Met een knikje naar haar stond Caleb op. Hij volgde Gibbons naar het kantoor van de lijkschouwer, waar de geur van versgezette koffie hem moed schonk. Het telefoontje van Gibbons was zo vroeg geweest dat het er nog niet van was gekomen zich te douchen of te scheren. Hij voelde zich dan ook smoezelig en verfomfaaid. Net alsof hij met zijn kleren aan had geslapen.

Hij zette de klep van zijn honkbalpet naar achteren en keek de lege kamer rond, waarna hij tegen het bureau van de lijkschouwer leunde. 'Heb je iets gevonden?'

Gibbons zuchtte. 'Een autopsie kost tijd. Dat weet je ook wel. Ze zijn trouwens nog niet eens begonnen. Uit de verwondingen op Susans armen blijkt trouwens wel dat de jongedame zich danig heeft geweerd.'

Dat kon wel kloppen, dacht Caleb. Susan had dezelfde vechtlust bezeten als Holly. 'Dan is er misschien DNA-materiaal onder haar nagels te vinden, toch?'

'Of op het laken waarin haar lichaam zat. Het forensisch team heeft een bloeddruppel gevonden die met zekerheid niet van Susan is.'

'Wat kan ik doen?' vroeg Caleb.

Gibbons stak een hand in zijn borstzakje en haalde een kopie van de foto te voorschijn die in de pizzeria was gemaakt. Die gaf hij aan Caleb. 'Ga hiermee vanavond terug naar de pizzeria,' zei hij. 'Laat hem aan iedereen zien, en probeer erachter te komen wie die truck reed, en met wie Susan ruzie maakte.'

'Je bent dus officieel op de zaak gezet?' vroeg Caleb.

'Dat niet alleen, ik ben zelfs benoemd tot onderzoeksleider, omdat Susan op dezelfde manier is omgebracht als de slachtoffers van de Sandpoint Strangler. De commissaris wil niet het wiel opnieuw uitvinden door alles wat ik al wist, opnieuw te laten vergaren.'