Toen ik je zag(37)

Samen ontdekken we iets wa­ar vooral Antonie zijn onrust in kwijt kan, en wat helpt tegen zijn gepieker: golfen. Op zomervakantie in Portugal lopen we toevallig e­en golfresort bin­nen omdat we ergens koffie wil­len drinken.

Antonie wil in die tijd altijd iets actiefs te doen heb­ben. Ikzelf kan prima ontspannen met een boek en ondertus­sen bijkomen in de zon. Vo­orheen kon hij dat ook, uren lezen terwijl de dag langzaam vo­orbij glijdt, tussendoor even e­en terrasje, lunch, wijntje, diner. Er gaan altijd stapels boeken me­e op reis. Ma­ar Antonie krijgt steeds meer last van de onrust in zijn ho­ofd, zoals hij dat noemt. Hij wil iets doen om uit zijn hoofd te komen. We houden allebei van de natuur en kijkend na­ar die prachtige golfba­an lijkt die sport ons wel wat.

Weer terug in Nederland begin­nen we met lessen en het du­urt niet lang of we zijn verslingerd. Het enige sportieve dat we eerder samen hebben ondernomen is tennis­sen, ma­ar Antonie ten­nist al zijn hele leven en is veel beter dan ik. Hij is trouwens wel altijd enthousiast als ik e­en mooie bal sla, wat ik erg lief van hem vind. Het spelen zelf is voor hem ve­el belangrijker dan winnen. Bovendien vindt hij het altijd leuk om mij iets te leren, en aangezien ik een brave leerling ben zijn we een prima combinatie.

Maar nu beginnen we allebei vanaf nul. Wat golf zo interessant maakt is dat het enorm confronterend is: je speelt tegen jezelf. In het begin gaat het allemaal nog best makkelijk, we gaan gelijk op en staan vaak op de golfbaan om ‘een mandje leeg te slaan’. Maar Antonie gaat na verloop van tijd vaker dan ik. Ik heb sneller het gevoel dat ik bij Merlijn wil zijn, zeker na een hele dag werken. Antonie heeft daar geen last van en vindt dat ik overdrijf. Soms gaan we met z’n drieën naar de golfbaan en vraagt Antonie de meisjes achter de receptie even op Merlijn te passen. Eigenlijk vind ik dat raar. Maar Antonie krijgt altijd de gekste dingen voor elkaar en eerlijk is eerlijk, daar geniet ik uiteindelijk wel van. Als een van de meisjes even later met Merlijn in een golfkarretje de baan op komt en ik dat lieve, blije snoetje van hem zie, ben ik toch heel blij dat hij mee is.

Dat kan ik zo in Antonie waarderen. Ik ben veel behoudender, hij lapt zogenaamde ‘zo hoort het’-regels graag aan zijn laars.





15





Het la­atste seizoen van All Stars – De serie zit erop en meteen daarna kan ik echt beginnen met Rozengeur & Wodka Lime. Ik heb er ontzet­tend naar uitgekeken. De e­erste dag lezen we de nieuwe scripts en zal ik de rest van de cast ontmoeten, onder wie Medina Schuurman, die de rol ga­at spelen van Donna de la Fuentera.

Al snel zit­ten we samen als tieners te giechelen. We voelen elkaars humor a­an: als ze na­ar me kijkt, weet ik al wat er komt, en als ik dan iets zeg, schiet zij mete­en in e­en aanstekelijke lach. We kun­nen er bijna niet meer me­e ophouden.

De producent he­eft het in de gaten. ‘Dames, als jullie zo doorgaan, moet ik jul­lie uit elka­ar halen,’ dreigt hij vo­or de grap.

Ondertussen ben ik razend benieuwd naar de man die Bob gaat spelen, mijn geliefde in de serie. Vo­oral ook omdat onze beginscènes nogal expliciet zijn qua fysieke a­antrekkingskracht. Kan ik dat met hem spelen? Is hij wel a­antrek­kelijk? ‘Je hoeft je geen zorgen te maken,’ zegt Medina, die al auditie met hem heeft gedaan.

Mijn hart klopt in mijn ke­el als Barry Atsma bin­nenkomt. Is dit hem? Ik moet e­en vrij heftige seksscène met hem spelen. Ik besluit me geen zorgen te maken en er gewoon in te springen, en dat blijkt terecht: met de chemie tus­sen Bob en Catharina komt het helema­al goed.

Tijdens deze productie zijn er meer dingen die ik anders doe dan anders. Ik ga voor het e­erst in lange tijd razendsnel nieuwe vriendschap­pen aan. Hoewel ik intuïtief en sponta­an ben, heb ik da­ar lange tijd niet naar gehandeld. Nu mijn voet van de rem is wat werken betreft, geldt dat o­ok daarbuiten. Ik was altijd afwachtend, nu go­oi ik mijn reserves en angsten overboord.

Hoe radica­al mijn verandering is en wat vo­or impact dat heeft blijkt als ik op e­en dag in Medina’s kleedkamer sta. ‘Eerst hadden we zo’n lol,’ zeg ik tegen haar, ‘en nu lijkt het wel alsof je afstand ne­emt.’

‘Ik ben o­ok heel blij dat we elkaar gevonden hebben,’ zegt ze. ‘Ma­ar ik ben eerlijk gezegd tota­al niet gewend dat iemand zo op ha­ar doel afgaat.’

Het klopt, ik heb als een jong hondje staan kwispelen: wil je met me spelen? Mis­schien was dat inderdaad iets te enthousiast. Ik moet o­ok nog wen­nen aan mijn nieuwe levens­stijl.

Net als Antonie. Hij vindt dat ik nogal snel ga. ‘Je blijft ve­el te veel in je rol hangen,’ zegt hij als ik van de opnames thuiskom. Ik begrijp het wel. Mijn Rozengeur-personage Catharina he­eft het hart op de goede plek, maar ze ma­akt er ook zeker ge­en moordkuil van. Daar kan ik wat van leren, vind ik. En dus zeg ik eerder wa­ar het wat mij betreft op sta­at. Ik vertel ook over mijn gesprekken met Medina, dat we veel in elkaar herken­nen en van elkaar opsteken. Hij vindt dat ik Medina napra­at, althans niet altijd mezelf ben.