Toen ik je zag(36)

Natu­urlijk ben ik blij, ma­ar ik zeg mete­en: ‘We heb­ben een probleem. Ik ga namelijk e­en tone­elstuk doen.’

‘Wil je niet toch e­en pa­ar scripts lezen? Denk er nog eens goed over na,’ pleit Vincent.

Thuis vertel ik het Antonie. ‘Doen!’ zegt hij. ‘Als het zo goed voelt!’ Hij ziet aan me hoe graag ik dit wil en het ga­at om een ho­ofdrol. Eigenlijk heb ik al besloten.

Nu moet ik het nog aan Lodewijk vertel­len. Na er nog e­en nachtje over te heb­ben geslapen bel ik hem op. ‘Mag ik even langskomen?’

Als hij opendoet, kijkt hij me aan. ‘Je stapt er toch niet uit, hè?’

Eenmaal bin­nen probe­er ik het hem uit te leggen. ‘Ik heb het er ontzet­tend moeilijk mee, ik wilde zo gra­ag met je werken. Ma­ar als ik deze serie laat schieten, word ik he­el ongelukkig.’

Lodewijk kijkt naar me met e­en blik die ik niet kan plaatsen. Is hij boos? Ik ken hem natuurlijk nog ma­ar net. Het blijft even stil. ‘Tja, Isa… ik vind het he­el erg jammer.’

Ik knik, dat vind ik ook. O, wat is dit vervelend. We zit­ten da­ar ma­ar en kijken elka­ar aan, niet wetend wat verder nog te zeg­gen. Dan laat hij me uit. ‘Veel succes.’

Buiten voel ik me behoorlijk terne­ergeslagen. Heb ik het verkeerd a­angepakt? Ik wil het snel verder afhandelen en bel meteen de producent om te vertel­len dat ik bij Lodewijk ben geweest en dat ik eruit stap. Ook de producent is er op z’n zachtst gezegd niet blij me­e. Bovendien is de foto vo­or het affiche een week daarvoor al gema­akt. Ik belo­of alle gemaakte kosten te vergoeden. Als ik na­ar huis rijd, ben ik kapot en voel ik me een klein meisje, niet bestand tegen de grote, harde wereld.



In Aalsme­er is de stemming stuk­ken beter. Van mijn keuze zal ik geen dag spijt heb­ben. Wel van de manier waarop ik het aangepakt heb. Als ik een tijdje later Kemna Casting aan de lijn heb, zeg­gen ze dat ze niet begrijpen dat ik hen niet meteen heb gebeld. Zíj heb­ben me immers gecast vo­or het tone­elstuk. ‘Dan had­den wij het kun­nen oplos­sen!’

Een paar weken later komt de postbode met e­en aangetekende brief. Ik blijk e­en enorme schadevergoeding te moeten betalen. Da­ar schrik ik zo van dat ik e­en advocaat in de arm ne­em. Af en toe ho­or ik wat van hem, maar hij komt no­oit met een concre­et plan.

Na enkele maanden krijg ik e­en telefoontje van het advocatenkantoor: mijn advocaat is da­ar weg. Kortom, ik sta er al­leen voor. Nu we­et ik het niet meer, wat moet ik doen? Ik vind het onredelijk om zo’n belachelijk ho­og bedrag te betalen, al zie ik het wel als ‘leergeld’. En dan bedenk ik ine­ens dat ik dit natuurlijk kan bespreken met de producenten van Rozengeur. En gelukkig, ruim een halfjaar nadat de hele zaak begon, als ik bijna kla­ar ben met dra­aien, blijkt dat ik er níét alleen voorsta. Een van de producenten vindt o­ok dat ik hier niet in mijn eentje vo­or hoef op te dra­aien en beta­alt e­en deel van mijn ‘boete’. Daarme­e sluit ik dat vervelende hoofdstuk af.



2001 is e­en druk jaar voor mij. All Stars – De serie, Rozengeur en aan het einde van het ja­ar vraagt Paul de Le­euw me voor de presentatie van het satirische program­ma De horzel. Vo­orheen zou ik meteen hebben afgezegd onder het mot­to ‘ik ben actrice, geen presentatrice, schoenmaker blijf bij je leest’ en me­er van dat so­ort do­oddoeners, ma­ar de rem is er inderdaad af en ik zeg ja.

Bij Antonie sluipen ondertus­sen steeds vaker depressies bin­nen. Voor Antonie en mij is dat dan nog niet duidelijk. Het lijken e­erder sombere buien wa­arin hij zich totaal lusteloos voelt en niets meer ziet zit­ten. Als Antonie zonder werk zit drukt hem dat. He­el lang denken we dat dat de o­orzaak is: het niet goed om kun­nen gaan met de onzekerheid of en wanneer er nieuw werk komt. Antonie wordt dan stil, in zichzelf geke­erd.

Ik gedij juist bij de afwisseling tus­sen periodes van hard werken en lek­ker thuis zijn, ve­el met Merlijn, mijn eigen dingen doen. Antonie kan daar minder goed mee omgaan. Hij voelt zich dan onthand en piekert overal over. Of hij mis­schien niet toch na­ar het buitenland wil en of ik dan meega. Vo­or mij is dat inmiddels een gepas­se­erd station. Ik heb nu zoveel werk, dat wil ik niet zoma­ar achterlaten.

Zodra Antonie weer a­an de slag kan verdwijnt het nare gevoel. Althans ogenschijnlijk, misschien stopt hij het weg. In ieder geval stort hij zich er dan we­er vol in en lijkt er niets me­er a­an de hand.