Storm op komst(62)

Charlie raapte de kip op, stofte hem af, legde hem op het krukje en begon met het meisje te praten. Eerst leek ze het niet te vertrouwen, maar Charlie was zo charmant en overtuigend dat ze hem algauw overspoelde met informatie en koket giechelde om zijn grapjes. Toen ze een lok om haar vinger begon te winden wisselden Topaz en Jake een zijdelingse blik.

‘Hij is in vorm vandaag,’ merkte Topaz op. ‘Niemand die je zo vlot je diepste geheimen weet te ontfutselen als Charlie Chieverley.’

Toen hij voldoende informatie had rende Charlie terug naar de wagen. ‘Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.’ Hij glom van opwinding. ‘Die jongedame daar – Heidi heet ze – was uitermate behulpzaam.’

‘Dat zagen we,’ zei Jake met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Wat haarstijl betreft zijn Heidi en jij een gouden paar,’ voegde Topaz er plagerig aan toe.

Charlie werd knalrood en vervolgde stamelend: ‘Eh, ja... eh, hoe dan ook... het slechte nieuws is: dat was de laatste levering aan het kasteel. Ze hadden blijkbaar een astronomische bestelling geplaatst: honderd koppels fazanten, dertig dozen truffels, vijftig tonnen mede, enzovoorts enzovoorts.’

‘Een flinke zomerbarbecue,’ mijmerde Topaz. ‘En het goede nieuws?’

‘Ze verwachten vanaf morgenochtend vroeg rond de dertig groepjes buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders: uit Portugal, Frankrijk, Vlaanderen, Griekenland, zelfs Klein-Azië...’

‘Onze gasten van de Superia-conferentie,’ zei Topaz.

‘Die allemaal iets zullen willen drinken voordat ze de berg op gaan, want dat laatste stuk is blijkbaar slopend.’

‘Dat is onze kans,’ zei Topaz overtuigd. ‘We rijden met een van hen mee. We hebben tot zonsopgang de tijd om te bedenken hoe.’

‘Zonsopgang?’ Jake was verrast. ‘Dat is pas over twaalf uur!’

‘Acht, om precies te zijn,’ corrigeerde Charlie hem.

‘Maar het is nog geen anderhalve dag tot aan de apocalyps,’ drong Jake koppig aan. ‘Moeten we niet nú iets bedenken om binnen te komen?’

‘We maken ons allemaal zorgen,’ zei Topaz met kalme maar resolute stem, ‘maar het moet in één keer goed gaan en dit is onze beste kans. Het mag niet misgaan.’

Jake zweeg en knikte.

‘Iets luchtiger nieuws is dat er een rondreizend theatergezelschap in het dorp is,’ vervolgde Charlie. ‘Vanavond is er op het dorpsplein een uitvoering van Oedipus bij kaarslicht.’

‘Een Griekse tragedie, dat zal ons opmonteren,’ zei Topaz met een glimlach.

Ze namen een kamer in de herberg. De blozende herbergier ging hen over de wenteltrap voor naar de kamers met dikke eiken balken, bijeengeraapt meubilair en een kan met veldbloemen in de vensterbank.

Ze wasten zich en aten iets. Toen de zon achter de horizon was verdwenen kwamen de dorpelingen en masse met kaarsen hun huis uit en liepen naar een open plek langs de Rijn waar het theatergezelschap zou optreden. De drie jonge agenten verheugden zich op een beetje plaatselijk vertier en terwijl ze zo veel mogelijk in de schaduw bleven volgden ze de dorpelingen naar de oever van de snelstromende rivier. Daar was van ruwe planken een podium opgetrokken met aan weerszijden flakkerende toortsen en aan de achterzijde een tapijt, waarachter de spelers van kostuum konden wisselen. Aan de rechterkant zaten drie muzikanten op een bankje, hun instrumenten in de aanslag.

Charlie werd betoverd door de romantiek van het geheel. ‘Zo is het allemaal begonnen, de showbusiness!’ riep hij uit met een zwierig gebaar van zijn hand. ‘Slechts een ruwhouten podium, de woorden en de hemel.’

Toen ze de samengedromde menigte naderden zag Topaz twee mensen zwaaien. Het waren Heidi, het behulpzame roodharige meisje, en haar vriendin, een meisje met vooruitstekende voortanden en een permanente grijns op haar gezicht. Heidi flirtte ongegeneerd met Charlie en nadat ze hem onder zijn kin had gekieteld verdwenen de meisjes in het publiek.

‘Charlie Chieverley, je suis impressionée, ze liggen aan je voeten,’ merkte Topaz op.

‘Ze vroegen alleen maar naar meneer Drake,’ mompelde Charlie met een vuurrood hoofd. ‘Ik heb gezegd dat hij een dutje deed.’

Er klonk tromgeroffel en de acteurs, allemaal gekleed als oude Grieken, kwamen vanachter het doek vandaan en namen hun plaats op het podium in. Er maakte zich een gedempte opwinding van het publiek meester en de voorstelling begon.

Jake keek gefascineerd toe. De voorstelling was natuurlijk in het Duits en de finesses van het verhaal ontgingen hem (Charlie had de grote lijnen verteld: een man trouwt per ongeluk met zijn moeder en doodt zijn vader), maar de acteurs spraken zo gedragen, hun gebaren waren zo sierlijk en expressief, en op hun in toortslicht gehulde gezichten lag zo veel passie, dat hij volkomen in het spel opging.