Slavin van haar passie(43)
Ze onderdrukte een snik. Heftige emoties dreigden haar plotseling te overmannen. Ze wilde helemaal geen andere man! De enige man naar wie ze ooit had verlangd, was Marc. Toen ze voetstappen hoorde naderen, snoot ze vlug haar neus en verstopte de zakdoek onder het hoofdkussen.
De deur ging open, en een man van een jaar of vijftig liep de kamer in. Nadat hij zich kort had voorgesteld, begon hij vragen te stellen.
Ava was zich er pijnlijk van bewust dat Marc getuige was van alle intieme details die ze de dokter moest vertellen. Maar toch probeerde ze overal zo eerlijk mogelijk antwoord op te geven.
‘Hoe zit het met je cyclus?’ vroeg de dokter. ‘Menstrueer je regelmatig?’
‘Eh… ik gebruik een pil waarbij je helemaal niet meer ongesteld wordt…’
De dokter keek haar over de rand van zijn brillenglazen aan. ‘Neem je de pil regelmatig in?’
‘J-Ja.’
De oudere man tikte nadenkend met zijn pen tegen zijn mond voordat hij doorging: ‘Ben je onlangs ziek geweest? Een maagvirus misschien, overgeven en dergelijke?’
Ze slikte moeizaam. ‘Ja…’
‘Heb je onbeschermd gevreeën?’
Een blos kleurde haar wangen. Ze wendde haar blik af.
Voordat ze kon antwoorden, had Marc dat al voor haar gedaan. ‘Ja,’ zei hij. ‘Eén keer maar, twee weken geleden.’
De dokter nam een tourniquet uit zijn tas en begon die om haar arm te binden. Daarna pakte hij een naald en een buisje. ‘Ik ga wat bloed afnemen,’ zei hij. ‘De resultaten zijn over een paar dagen bekend.’
‘Ik wil zo snel mogelijk op de hoogte gebracht worden,’ zei Marc.
De arts knikte kort naar hem en zei: ‘Ik zal het de hoogste prioriteit geven.’
Terwijl Marc de dokter uitgeleide deed, ging Ava naar de badkamer. Ze waste haar gezicht. Daarna bekeek ze haar spiegelbeeld nauwkeurig. Ze was bleek en had donkere kringen onder haar ogen. Maar dat was te wijten aan de weken waarin ze – met zelf een aanhoudend virus onder de leden – aan één stuk door aan Douglas’ sterfbed had gezeten om hem te verzorgen. Ze durfde bijna niet te denken aan een andere verklaring. Desondanks legde ze voorzichtig een hand op haar platte buik…
‘Ava?’
Ze draaide zich om toen iemand de deur van de badkamer opendeed. ‘Wil je weggaan?’ zei ze een beetje verontwaardigd. ‘Heb ik geen recht op privacy?’
‘We moeten praten.’
Geërgerd liep ze langs hem heen de slaapkamer in. ‘Jammer dan. Ik heb geen zin om te praten.’
Maar Marc greep haar bij haar arm en draaide haar naar zich toe. ‘Ava, laten we hier als twee volwassen mensen mee omgaan.’
Ze trok zich los uit zijn lichte greep, waarna ze over haar arm wreef alsof hij haar pijn had gedaan. ‘Dit is allemaal jouw schuld,’ zei ze, vechtend tegen haar tranen.
‘Ik weet het,’ zei hij met diepe basstem.
Verrast door zijn antwoord keek ze naar hem op.
Hij haalde een hand door zijn haar. ‘Als je zwanger bent, zal ik je in alles steunen. Je hoeft je geen zorgen te maken over de toekomst van je baby. Ik zal ervoor zorgen dat jullie beiden altijd in al jullie behoeften worden voorzien.’
Ze bevochtigde haar droge lippen. ‘Het is vast vals alarm,’ zei ze.
Zijn donkere ogen hielden haar blik gevangen. ‘En wat als het géén vals alarm is?’
‘Dan heb ik geen idee hoe ik dat ooit aan Serena moet vertellen,’ zei ze met een diepe frons. Ze beet op haar onderlip.
Marc bestudeerde een moment lang aandachtig haar gezicht. ‘Denk je niet dat ze blij zal zijn voor je?’ vroeg hij ten slotte.
‘Het zou zo oneerlijk zijn,’ fluisterde ze. ‘Zij probeert al vier jaar om zwanger te worden. Hoe kan ik haar nou vertellen dat het bij mij per ongeluk is gelukt?’
Hij liep naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders. Even kromp ze ineen. Hij vond het vreselijk als ze dat deed, maar hij wist dat het zijn eigen schuld was dat ze zo reageerde. Ze zou hem nu vast nog meer haten dan ze al had gedaan. Heel kort kwam de gedachte bij hem op dat ze expres zwanger was geworden, maar één blik op haar gekwelde gezicht zei hem genoeg. Het was niet de eerste keer dat hij haar verkeerd inschatte. Ze wilde helemaal niet voor altijd aan hem gebonden zijn. Daar was ze heel duidelijk in geweest. Het enige wat ze van hem wilde, was zijn geld.
Hij dwong zich terug te keren naar het gesprek. ‘We weten niet zeker of je zwanger bent,’ zei hij. ‘Maar áls het zo is, weet ik zeker dat je zus blij voor je zal zijn.’
Opnieuw bevrijdde ze zich uit zijn greep. Ze deed een stap achteruit en sloeg haar armen over elkaar heen. Hij kreeg het gevoel dat ze hem buitensloot. ‘Ik kan het niet geloven…’ Ze begon door de kamer te ijsberen. ‘Het lijkt wel een nachtmerrie. Ik denk steeds dat ik elk moment wakker kan worden.’