Slaap(78)

97


Saga Bauer wordt ’s ochtends wakker doordat de lamp aan het plafond aangaat. Haar hoofd voelt heel zwaar en ze kan haar blik niet goed focussen. Ze blijft onder de deken liggen en controleert met verdoofde vingers of de microfoon nog in de band van haar broek zit.

De vrouw met de gepiercete wangen staat voor de deur en roept dat het tijd is voor het ontbijt.

Saga komt overeind, pakt het smalle dienblad aan door het luik en gaat op bed zitten. Langzaam dwingt ze zichzelf de boterhammen op te eten terwijl ze denkt dat de situatie onhoudbaar aan het worden is.

Ze houdt dit niet zo heel lang meer vol.

Voorzichtig raakt ze de microfoon aan en denkt dat ze zou kunnen vragen de opdracht af te breken.

Na haar ontbijt loopt ze met stramme benen naar de wastafel, poetst haar tanden en wast haar gezicht met ijskoud water.

Ik kan Felicia niet in de steek laten, denkt ze.

Saga gaat op het bed zitten en staart naar de deur van het dagverblijf tot het slot tussen haar cel en het dagverblijf begint te zoemen. Een klik en de weg is vrij. Ze telt tot vijf, staat op en drinkt water uit de mengkraan bij de wastafel om niet te gretig over te komen. Met een vermoeid gebaar veegt ze haar mond af met de rug van haar hand en loopt zo het dagverblijf in.

Ze is er als eerste, maar de tv achter het pantserglas staat aan alsof hij nooit uit is geweest. Uit de kamer van Bernie Larsson komen woedende kreten. Het klinkt alsof hij de tafel probeert kapot te slaan. Het dienblad klettert op de grond. Hij schreeuwt en mept de kunststof stoel tegen de muur.

Saga gaat de loopband op, zet hem aan, doet een paar stappen, zet hem stil, gaat op de rand vlak bij de palm zitten en schuift een schoen uit, doet alsof er iets met de binnenzool is. Haar vingers zijn koud en de verdoving is niet weggetrokken. Ze weet dat ze op moet schieten, maar mag zich ook niet te snel bewegen. Ze schermt de camera af met haar rug en haalt trillend de microfoon uit haar broekband.

‘Smerige hoeren,’ schreeuwt Bernie.

Saga haalt het beschermende papier van de minuscule microfoon. Het dingetje glipt weg tussen haar verdoofde vingers. Ze vangt het tegen haar bovenbeen en draait het goed in haar hand. Bernie is onderweg naar buiten. Zijn voetstappen ploffen op de vloer. Saga leunt voorover en drukt het microfoontje vast tegen de onderkant van een blad. Ze houdt het een tijdje op zijn plek, wacht een paar extra seconden en laat dan los.

Bernie zwaait de deur open en loopt het dagverblijf in. Het palmblad schommelt nog van haar aanraking, maar het microfoontje zit eindelijk op zijn plek.

‘Obrahiim,’ fluistert hij en hij blijft abrupt staan als hij haar in het oog krijgt.

Saga zit stil, trekt aan haar sok, strijkt hem glad en doet haar schoen weer aan. Ze staat op, zet de loopband aan en begint te lopen.

‘Godverdomme,’ zegt hij en hij hoest.

Ze kijkt überhaupt niet naar de kunstpalm. Haar benen trillen onder haar en haar hart bonst veel harder dan anders.

‘Ze hebben mijn foto’s afgepakt,’ zegt Bernie en hij gaat hijgend op de bank zitten. ‘Ik haat die klootzakken...’

Saga’s lichaam is merkwaardig vermoeid, het zweet gutst over haar rug en haar hartslag bonkt in haar slapen. Dat moet door het medicijn komen. Ze zet de loopband langzamer, maar vindt het toch moeilijk om in het ritme te blijven.

Bernie zit met gesloten ogen op de bank en trappelt rusteloos met een voet.

‘Kut kut kut!’ gilt hij plotseling uit.

Hij staat op, wankelt, loopt naar de loopband en gaat voor Saga staan, vlakbij.

‘Ik was de beste van de klas,’ zegt hij, waardoor er speeksel in Saga’s gezicht spat. ‘In de pauze voerde mijn juf me rozijntjes.’

‘Bernie Larsson, hou afstand,’ klinkt een stem uit de luidspreker.

Hij waggelt opzij en leunt tegen de muur, hoest en doet een stap achteruit, recht tegen de palmboom waar aan een van de onderste bladeren een microfoontje hangt.





98


Bernie valt bijna om, hij trapt tegen de palm, loopt naar de andere kant van de loopband en komt weer op Saga af.

‘Ze zijn zo godvergeten bang voor me dat ze me volpompen met Suprefact... Omdat ik een fokking neukmachine ben, een godsgruwelijk grote sybian...’

Saga werpt een blik op de camera en begrijpt dat ze gelijk had. Hij wordt afgeschermd door de uitbouw van gepantserd glas voor de tv. Het is maar een smalle, blinde spleet waar de camera niet bij kan met zijn oog, een meter op zijn breedst.

Bernie loopt dwars door de palm heen en gooit hem bijna om, loopt om de loopband heen en gaat achter Saga staan. Ze trekt zich niks van hem aan, loopt gewoon door en hoort zijn ademhaling vlak achter zich.

‘Sneeuwwitje, je zweet tussen je billen,’ zegt hij. ‘Je kut is nu behoorlijk zweterig. Ik kan wat papieren servetjes halen...’

Op televisie is een man in kokskleding te zien die binnensmonds praat terwijl hij een heleboel krabbetjes op een barbecue legt.