Slaap(47)

Hij haalt een rol plastic bekertjes tevoorschijn en tapt water uit de keukenkraan, daarna geeft hij Saga en Verner ieder een bekertje.

‘Je had misschien een lunch verwacht,’ zegt Carlos als hij haar vragende gezicht ziet.

‘Nee, maar...’

‘Ik heb nog wel iets te snoepen,’ zegt hij, en hij haalt een doosje Läkerol tevoorschijn.

Saga schudt haar hoofd, maar Verner pakt het doosje van Carlos aan, schudt er rammelend een paar snoepjes uit en stopt ze in zijn mond.

‘Wat een feest,’ zegt hij glimlachend.

‘Saga, zoals je begrijpt is dit een zeer informele bijeenkomst,’ zegt Carlos en hij schraapt zijn keel.

‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Saga.

‘Heb je weleens van Jurek Walter gehoord?’

‘Nee.’

‘Dat hebben maar weinig mensen... en dat is maar goed ook,’ zegt Verner.





58


Weerkaatste vlekken zonlicht dansen op de vuile keukenruit als Carlos Eliasson een dossier aan Saga Bauer overhandigt. Ze opent de map en kijkt recht in Walters lichte ogen. Ze legt de foto opzij en begint het dertien jaar oude verslag te lezen. Ze trekt wit weg en gaat op de grond zitten met haar rug tegen de verwarming, leest verder, kijkt naar de foto’s, scant de sectierapporten en leest over het vonnis en de plaatsing op de gesloten afdeling.

Als ze de map dichtslaat, vertelt Carlos dat Mikael Kohler-Frost na dertien jaar vermissing lopend is aangetroffen op de Igelstabron.

Verner speelt op zijn telefoon de geluidsfile af waarin de jonge man zijn gevangenschap en vlucht beschrijft. Saga luistert naar de vertwijfelde stem en als ze hem over zijn zusje hoort vertellen, wordt haar gezicht rood en begint haar hart zwaar te bonzen. Ze kijkt naar de foto in de map. Er staat een meisje op met een warrige vlecht en een paardrijhelm, en ze glimlacht alsof ze iets leuks van plan is wat eigenlijk niet mag.

Als Mikaels stem zwijgt, staat ze op en ijsbeert door de lege keuken tot ze uiteindelijk voor het raam blijft staan.

‘De rijksrecherche is nog geen stap verder dan dertien jaar geleden,’ zegt Verner.

‘Wij weten niets... maar Walter weet het, hij weet waar Felicia zich bevindt en hij weet wie zijn handlanger is...’

Verner legt uit dat het onmogelijk is om de waarheid met conventionele verhoormethodes of met behulp van psychologen of dominees uit Walter te krijgen.

‘Zelfs martelen werkt niet,’ zegt Carlos, en hij probeert in de vensterbank te gaan zitten.

‘Maar waarom doen we in godsnaam niet wat we altijd doen?’ vraagt Saga. ‘Gewoon een infiltrant rekruteren, dat is zo ongeveer het enige wat onze organisatie doet naast...’

‘Joona is van mening... sorry dat ik je onderbreek,’ zegt Verner. ‘Maar Joona denkt dat Walter een infiltrant gewoon kapot zal maken als die probeert...’

‘Wat is er dán verdomme nodig?’

‘Onze enige mogelijkheid is een ervaren agent als patiënt op dezelfde afdeling plaatsen,’ antwoordt hij.

‘Waarom zou hij tegen een patiënt wél praten?’ vraagt Saga sceptisch.

‘Joona heeft ons opgedragen een agent te vinden die zo uitzonderlijk is dat Walter nieuwsgierig wordt.’

‘Op welke manier nieuwsgierig?’

‘Naar de persoon... en niet alleen naar de kans om te ontsnappen,’ antwoordt Carlos.

‘Heeft Joona mijn naam laten vallen?’ vraagt ze met ernst in haar stem.

‘Nee, maar je bent onze eerste keus,’ zegt Verner resoluut.

‘Wie is tweede keus?’

‘Niemand,’ antwoordt Carlos.

‘Hoe denken jullie het puur praktisch te regelen?’ vraagt ze toonloos.

‘De bureaucratische papierwinkel draait al op volle toeren,’ zegt Verner. ‘Het ene besluit resulteert in het volgende, en als je de opdracht accepteert hoef je alleen maar op de rijdende trein te springen...’

‘Aanlokkelijk,’ mompelt ze.

‘We regelen het zo dat je een vonnis van het gerechtshof krijgt: gesloten forensisch psychiatrische verpleging en directe plaatsing in het Karsuddens-ziekenhuis.’

Verner loopt naar de kraan om zijn bekertje te vullen.

‘We kwamen erachter – en dat was best listig van ons – dat we gebruik konden maken van een formulering in de oude ziekenhuisverordening... die nog stamt uit de tijd dat de beveiligde eenheid in het Löwenströmska-ziekenhuis in gebruik werd genomen.’

‘Want daar staat klip-en-klaar dat de afdeling plaats biedt aan drie patiënten,’ vult Carlos aan. ‘Maar de afgelopen dertien jaar zat Jurek Walter er alleen.’

Verner neemt een paar luidruchtige slokken, verfrommelt zijn bekertje en gooit het in de gootsteen.

‘De ziekenhuisdirectie heeft het al die tijd afgehouden om er meerdere patiënten op te nemen,’ gaat Carlos verder. ‘Maar ze weten natuurlijk dat ze er niet onderuit kunnen als er een rechtstreeks verzoek komt.’