Slaap(123)

In toenemende paniek vecht ze om vrij te komen.

Ze hoort de knopen van Jureks overhemd tegen de lattenbodem van het bed tikken terwijl hij zich zijwaarts beweegt.

Eén knoop schiet los en klettert op de vloer. De arts kijkt verbaasd naar de knoop die een grote cirkel maakt en tollend tot stilstand komt.

‘Jurek Walter,’ mompelt de arts op hetzelfde moment dat een hand zijn been vastgrijpt en hem ondersteboven trekt.

Anders Rönn slaat pardoes tegen de grond, stoot daarbij zijn hoofd en hapt naar adem, maar rolt dan op zijn buik, schopt en kruipt weg.

Vlucht, denkt Saga. Doe de deur op slot, waarschuw de politie.

Jurek rolt onder het bed vandaan en is tegelijk met de arts op de been. Die probeert de deur te bereiken, maar Jurek is er eerder.

Saga vecht om het slipje uit haar mond te werken, hoest, snakt naar adem en kokhalst.

Anders Rönn beweegt zich zijwaarts, botst tegen de kunststof tafel, loopt achteruit en staart naar de oude patiënt.

‘Doe me geen pijn,’ smeekt hij.

‘Niet?’

‘Alsjeblieft, ik doe alles wat je wilt.’

Jurek komt dichterbij en zijn gerimpelde gezicht is volkomen uitdrukkingsloos.

‘Ik maak je af, knul,’ zegt hij. ‘Maar eerst zul je heel veel pijn hebben.’

Saga schreeuwt door de dempende stof heen en rukt aan de banden.

Ze begrijpt niet wat er is gebeurd, waarom Jurek zich in haar kamer heeft verstopt, waarom hij hun plan heeft gewijzigd.

De plastic stoel rolt om.

De arts schudt zijn hoofd, loopt achteruit en probeert Jurek met een hand op afstand te houden.

Zijn ogen zijn opengesperd.

Zweet stroomt over zijn wangen.

Jurek loopt langzaam achter hem aan, krijgt plotseling zijn hand te pakken en werkt de arts tegen de grond. Met enorme kracht stampt hij bij de schouder op de arm. Een krakend geluid en de jonge arts schreeuwt het uit. Met militaire precisie rukt Jurek in tegenovergestelde richting en draait de arm rond. Die is nu helemaal los en hangt alleen aan spieren en huid.

Jurek trekt de arts overeind, houdt hem staande tegen de muur en geeft hem een paar tikken in zijn gezicht zodat hij niet buiten bewustzijn raakt.

De losse arm wordt snel donker van de inwendige bloedingen.

Saga hoest, heeft moeite om lucht te krijgen.

De arts huilt als een moe kind.

Saga weet de hoek van haar lichaam een klein beetje te veranderen en trekt zo hard met haar linkerhand dat het zwart wordt voor haar ogen. Dan schiet de band plotseling los.

Ze trekt het slipje uit haar mond, haalt hijgend adem en hoest weer.

‘We kunnen niet ontsnappen – er waren geen slaaptabletten in Bernies kamer,’ zegt Saga snel tegen Jurek.

De hand die ze heeft losgetrokken doet verschrikkelijk zeer. Ze kan niet zien hoe ernstig gehavend hij is. Haar vingers branden als vuur.

Jurek begint de kleren van de arts te doorzoeken, hij vindt de sleutels van de celdeur en stopt ze in zijn zak.

‘Wil je zien hoe ik hem onthoofd?’ vraagt hij met een korte blik op Saga.

‘Doe het niet, alsjeblieft... dat is toch nergens voor nodig?’

‘Niets is nodig,’ zegt Jurek en hij grijpt de arts bij zijn keel.

‘Wacht.’

‘Dan wacht ik... twee minuten, voor jou, agentje.’

‘Wat bedoel je?’

‘De enige fout die je hebt gemaakt is dat je alleen Bernies pink hebt gebroken,’ zegt Jurek terwijl hij het toegangspasje van de arts pakt.

‘Ik wou hem langzaam doden,’ probeert ze nog, hoewel ze begrijpt dat het zinloos is.

Jurek slaat de arts weer in zijn gezicht.

‘Ik heb allebei de codes nodig,’ zegt hij.

‘De codes,’ mompelt de arts. ‘Ik weet het niet, ik...’

Saga probeert de andere band los te krijgen, maar de vingers van haar linkerhand zijn zo ernstig gewond dat het onmogelijk is.

‘Hoe wist je het?’ vraagt Saga.

‘Ik heb een brief naar buiten weten te krijgen.’

‘Nee,’ jammert de arts.

‘Als Mikael Kohler-Frost zou ontsnappen en levend werd gevonden... dan nam ik aan dat de politie wel iemand zou sturen.’

Jurek vindt de mobiele telefoon van de arts, laat hem op de grond vallen en stampt hem kapot.

‘Maar waarom...’

‘Ik heb geen tijd,’ kapt hij haar af. ‘Ik moet gaan om Joona Linna om te brengen.’

Saga ziet Jurek Walter de arts de isoleercel mee uit nemen. Ze hoort hun voetstappen in de gang. Hoort hem het pasje door de lezer halen, de code intoetsen en het slot gaat zoemend open.





158


Joona belt aan bij zijn eigen voordeur en glimlacht als hij voetstappen hoort aankomen. Het slot knarst en de deur glijdt open. Joona loopt de schemerige hal in en trekt zijn schoenen uit.

‘Je ziet er compleet gesloopt uit,’ zegt Disa.

‘Valt wel mee.’

‘Wil je iets eten? Er is nog... ik kan het opwarmen...’