Slaap(112)

‘Je hebt je eigen moeder omgebracht,’ zegt hij kalm.





144


Saga blijft abrupt staan. Ze haalt snel en oppervlakkig adem, maar dwingt zichzelf haar gevoelens niet te tonen. Ze moet zichzelf voorhouden wie de situatie meester is. Hij denkt dat hij haar beet heeft, terwijl in feite zij degene is die hem erin luist.

Saga trekt een onbewogen gezicht en draait zich langzaam naar hem om.

‘Codeïne,’ zegt Jurek langzaam en hij glimlacht vreugdeloos. ‘De codeïne die jij beschreef komt alleen voor in tabletten van vijfentwintig gram... Ik weet precies hoeveel er nodig is om een mens te doden.’

‘Mijn moeder zei dat ik haar de tabletten moest geven,’ zegt ze met holle stem.

‘Maar ik denk dat je wist dat ze zou sterven,’ zegt hij. ‘Ik weet zeker dat je moeder wist dat jij het wist... Ze dacht dat je wilde dat ze dood zou gaan.’

‘Vuile klootzak,’ fluistert ze.

‘Je verdient het misschien wel om voor altijd opgesloten te zitten.’

‘Nee.’

Hij bekijkt haar met een angstaanjagende zwaarte in zijn ogen, met een staalharde verzadiging.

‘Misschien is het genoeg als je nog één slaaptablet regelt,’ zegt hij. ‘Want gisteren zei Bernie dat hij nog een paar Stesolid in een stukje papier in de kier onder de wasbak had... Misschien zei hij dat alleen maar om tijd te rekken.’

Haar hart slaat sneller. Heeft Bernie slaaptabletten in zijn kamer verborgen? Wat moet ze doen? Ze moet dit laten ophouden. Ze moet voorkomen dat Jurek de slaaptabletten te pakken krijgt. Stel dat het er genoeg zijn voor de ontsnapping?

‘Ga je zijn kamer in?’ vraagt ze.

‘De deur is open.’

‘Maar het is beter als ik het doe,’ zegt ze snel.

‘Waarom?’

Jurek kijkt haar aan met een haast geamuseerd gezicht, terwijl ze wanhopig een aannemelijk antwoord probeert te verzinnen.

‘Als ze mij betrappen,’ zegt ze, ‘dan... dan denken ze gewoon dat ik verslaafd ben en...’

‘Maar dan is het afgelopen met de slaaptabletten,’ werpt hij tegen.

‘Ik denk dat ik toch wel tabletten van de dokter kan krijgen,’ zegt ze.

Jurek kijkt haar tevreden aan en knikt dan.

‘Hij kijkt naar je alsof hij de gevangene is.’

Ze doet de deur van Bernies kamer open en gaat naar binnen.

In het licht van het dagverblijf ziet ze dat zijn kamer een exacte kopie van de hare is. Dan doet ze de deur dicht en is het pikdonker. Ze loopt naar muur en gaat op de tast verder, ruikt de lucht van oude urine uit de wc-pot, bereikt de wasbak, waarvan de randen nat zijn alsof er net is schoongemaakt.

Over een paar minuten gaan de deuren naar het dagverblijf op slot.

Ze houdt zich voor dat ze nu niet aan haar moeder mag denken, dat ze zich alleen maar op haar opdracht moet concentreren. Haar kin begint te trillen, maar het lukt haar zich te beheersen, ondanks de brok in haar keel weet ze haar tranen terug te dringen. Ze zakt op haar knieën, bevoelt de koele onderkant van de wasbak. Haar vingers tasten naar de muur, glijden langs de voeg van silicone, maar ze vindt niets. Er valt een waterdruppel in haar nek. Ze knippert met haar ogen in het donker, tast verder, voelt op de grond. Een nieuwe waterdruppel valt tussen haar schouderbladen. Plotseling begrijpt ze dat de wasbak een klein beetje naar voren helt. Daarom vallen de druppels van de rand op haar in plaats van dat ze teruglopen in de wasbak zelf.

Ze duwt de wasbak met haar schouder omhoog en voelt tegelijkertijd aan de onderkant langs de muur. Haar vingers vinden een spleet. Daar zit het. Een klein, ingestoken pakketje. Zweet stroomt uit haar oksels. Ze duwt de wasbak omhoog. Hij kraakt in zijn bevestiging en ze probeert bij het pakje te komen. Ze weet het er voorzichtig uit te trekken. Jurek heeft gelijk. Het zijn tabletten. Stevig omwikkeld met toiletpapier. Ze ademt snel, kruipt achteruit, stopt het pakje in haar zak en staat op.

Terwijl ze de deur naar het dagverblijf zoekt, bedenkt ze dat ze tegen Jurek zal zeggen dat ze niets gevonden heeft, dat Bernie gelogen moet hebben. Ze bereikt de muur, loopt tastend in het donker tot ze de deur voelt en gaat het dagverblijf in.

Saga knippert tegen het felle licht en kijkt om zich heen. Jurek is er niet. Hij is zeker naar zijn kamer gegaan. De klok achter het pantserglas laat zien dat de deuren naar het dagverblijf over enkele seconden op slot gaan.





145


Anders Rönn klopt licht op de deur van de bewakingscentrale. My zit achter de grote monitor het tijdschrift Expo te lezen.

‘Kom je welterusten zeggen?’ vraagt ze.

Anders glimlacht, gaat naast haar zitten en ziet dat Saga het dagverblijf verlaat en haar cel binnengaat. Jurek ligt al in bed en Bernies kamer is uiteraard zwart. My gaapt omstandig en leunt achterover in haar draaistoel.