Schaduwland(26)

En weg van Damen, zeker? Ik hoef haar gedachten niet te lezen om te raden wat hierachter zit. Nu ze heeft gehoord dat we weer samen zijn, wil ze ons helemaal uit elkaar houden. Ik snap dat ze zich zorgen maakte toen ik depressief was en humeurig toen het zogenaamd uit was tussen ons. Maar dat is het ’m nou juist: het is allemaal niet zoals zij denkt. Maar hoe ik haar dat moet uitleggen zonder mijn geheimen te verraden, geen idee.

‘Toevallig is er bij mij op het werk een stageplek vrijgekomen. Ik weet zeker dat ik alleen maar even met de partners hoef te overleggen en je kunt zo aan de slag.’ Ze glimlacht. Haar gezicht en ogen stralen en blijkbaar verwacht ze evenveel enthousiasme van mij.

‘Zijn die plekken niet meestal gereserveerd voor rechtenstudenten?’ Ik durf te wedden dat ik niet de juiste opleiding heb om daar te werken.

Sabine schudt haar hoofd. ‘In dit geval niet. Het gaat meer om het beantwoorden van de telefoon en het archiveren van documenten. Veel geld verdien je er niet eens mee, maar je kunt er wel studiepunten mee krijgen en een kleine bonus aan het einde van het seizoen. Het lijkt mij wel verstandig. Bovendien staat het ook heel goed op je inschrijfformulier als je straks naar de universiteit gaat.’

De universiteit. Daar maakte ik me vroeger ook altijd druk om, maar nu niet meer. Ik bedoel, waarom zou ik al die lessen volgen en naar docenten luisteren als ik alleen nog maar mijn hand op een boek hoef te leggen om te weten waar het over gaat? Ik kan de gedachten van de leraren zo lezen als ik antwoorden nodig heb.

‘Je bent geknipt voor de baan, Ever. Ik zou het vervelend vinden als iemand anders je net voor is.’

Ik staar haar aan met mijn mond vol tanden.

‘Het is een goede ervaring voor iemand van jouw leeftijd,’ gaat ze verder, maar dit keer op een wat verontwaardigde toon nu ik zo stil blijf. ‘Alle boeken raden het aan. Ze zeggen dat het goed is voor je karakter en werkhouding en de discipline van op tijd verschijnen en je werk afmaken.’

Fantastisch. Ik zal Dr. Phil een bedankbriefje sturen voor het verpesten van mijn vakantie. Voor ik me echt kan ergeren, bedenk ik hoe Sabine was toen ik voor het eerst hier kwam: kalm, relaxed en eigenlijk vrij nonchalant. Ik kreeg alle ruimte en vrijheid die ik maar wilde. Het is mijn eigen schuld dat ze veranderd is. Mijn schorsing van school, niets willen eten, alleen het rode elixir drinken, gevolgd door het drama met Damen. Geen wonder dat ze zo overdreven reageert. En moet je nu zien: nu wil ze met alle geweld een stageplek bij haar op kantoor regelen.

Het kan niet. Ik kan niet de hele zomer lang met een berg papierwerk opgescheept zitten en een telefoon die constant overgaat. Ik heb al die tijd hard nodig om een tegengif te vinden voor Damen. Bij Sabine op kantoor werken, waar zij en haar collega’s over mijn schouder meekijken, is geen optie.

Maar als ik dat zeg, gaan helemaal alle alarmbellen in haar hoofd af. Ik moet dit rustig brengen, haar laten weten dat ik niets heb tegen discipline en werkervaring, maar dat ik dat liever zelf regel.

‘Een baantje lijkt me op zich best leuk,’ begin ik. Ik doe mijn best mijn lippen niet op elkaar te persen, niet te wriemelen met mijn vingers en het oogcontact vast te houden, anders merkt ze meteen dat ik lieg. ‘Maar je doet al zoveel voor me. Ik zoek zelf wel iets. Ik bedoel, ik weet niet of een kantoorbaan geschikt is voor mij... Ik kijk wel even rond, misschien vind ik iets. Ik wil je ook graag helpen met een bijdrage voor de hypotheek of de boodschappen, hoor. Dat is wel het minste wat ik kan doen.’

‘Boodschappen?’ Ze schudt lachend haar hoofd. ‘Je eet nauwelijks! En nee, ik hoef geen geld van je, Ever. Maar als je wilt, kan ik wel ergens een krediet voor je regelen.’

‘Ja, oké,’ zeg ik met een geforceerd enthousiasme, want wat heb ik aan dat soort alledaagse dingen? ‘Dat lijkt me prima!’ Zeg ik als schepje erbovenop. Hoe langer ik haar kan afleiden van die stage, hoe beter.

‘Goed dan.’ Ze tikt met haar vingers tegen de deurpost terwijl ze haar gedachten op een rijtje zet. ‘Ik geef je een week om zelf iets te vinden.’

Ik slik en probeer haar niet met grote ogen en open mond aan te staren. Een hele week? Wat heb ik daaraan? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen! Ik heb nooit eerder een baantje gehad. Kan ik er eentje manifesteren, misschien?

‘Ik weet dat het kort dag is,’ zegt ze als ze mijn gezicht ziet. ‘Maar anders hebben ze op m’n werk al iemand anders voor die plek en ik weet gewoon zeker dat je er geknipt voor bent.’

Ze loopt de gang op en trekt de deur achter zich dicht. Volkomen sprakeloos blijf ik achter, starend naar de kronkelende restjes van haar oranje aura en haar magnetische energieveld dat koppig blijft hangen op de plek waar ze net stond. Dat is nou nog eens ironisch, denk ik. Net lachte ik Damen uit toen hij zei dat hij wel even een baan zou vinden, zonder enige ervaring. Nu zit ik met precies hetzelfde probleem.