Schaduwland(111)

Als ik het nog een keer wil proberen, staat Jude achter me. ‘Je moet dat kleed echt weggooien, het stinkt verschrikkelijk.’

Ik knik afgeleid. Ik weet niet wat ik moet doen.

‘Weet je wat helpt?’

‘Koffiedik,’ mompel ik als ik me die keer herinner dat onze hond overgaf op het kleed in Rileys kamer en mijn moeder het gebruikte.

‘Ja, dat kan ook. Maar ik wilde eigenlijk voorstellen om bij de stank vandaan te gaan. Dat werkt altijd nog beter.’

Ik kijk hem aan en zie hem lachen.

‘Echt waar.’ Hij haakt zijn arm in de mijne en leidt me naar buiten. ‘Wat heeft het voor zin zoveel moeite te doen, al die versieringen en hapjes te regelen en alles te doen voor een geweldig afscheidsfeest voor je vriend als je zelf de hele avond alleen maar aan de kant blijft zitten? Voor een feest bij het zwembad is toekijken lang zo leuk niet als zelf het water in gaan.’

Ik draai me weg. ‘Het was Miles’ feestje, niet het mijne.’

‘Maar toch.’ Jude schudt zijn hoofd en kijkt me aan op een manier die mijn hele lichaam kalmeert. ‘Je ziet er nogal gestrest uit en je weet toch wel wat de beste remedie is tegen stress?’ Ik kijk naar hem en zie hem lachen als hij het antwoord verklapt. ‘Bubbels!’

Hij wijst naar het bubbelbad. ‘Bubbels!’ Dan kijkt hij me ernstig aan.

Ik haal diep adem en kijk naar het bubbelbad, met het warme, uitnodigende water. Jude pakt een stapeltje handdoeken en legt ze bij de rand neer. Ik heb niets te verliezen. Misschien helpt het me wel mijn gedachten op een rijtje te krijgen en een beter plan te bedenken. Dus trek ik mijn jurkje uit nadat ik me heb omgedraaid. Ik weet het, het is een raar gevoel van schaamte, aangezien ik zo halfnaakt het water in ga, maar toch. Anders is het alsof ik me voor hem uitkleed.

En dat lijkt te veel op het meisje van het schilderij.

Hij loopt naar de rand van het zwembad en steekt een teen in het water. Zijn ogen worden groot als hij opkijkt, en ik moet erom lachen.

‘Weet je het echt zeker?’ Ik sla mijn armen om mijn middel alsof ik het koud heb, maar het is meer om te zorgen dat hij niet alles ziet. Ik merk hoe zijn aura begint te flitsen en flikkeren als hij naar me kijkt en ik zie de blos op zijn wangen voor hij zich wegdraait.

‘Absoluut.’ Hij knikt en antwoordt met zware, diepe stem. Ik waad het bubbelbad in en krimp een beetje ineen van de hitte, maar ga langzaam verder. Met de warmte en de bubbels om me heen, lijkt me dit het slimste wat ik vanavond gedaan heb.

Ik sluit mijn ogen en leun tegen de rand. Mijn spieren ontspannen zich. ‘Is er nog plek voor gezelschap?’

Ik zie hoe Jude zijn shirt uittrekt en laat mijn ogen over zijn borstkas glijden. Zijn buikspieren zien er afgetraind uit en zijn korte broek hangt laag op zijn heupen. Ik ga terug omhoog, langs de kuiltjes in zijn wangen, naar de twee zeegroene ogen die me al die reïncarnaties hebben bekeken. Hij komt naar het water en wil erbij komen zitten als hij zich plotseling herinnert dat zijn telefoon nog in zijn broekzak zit. Hij grist hem eruit en gooit hem op de handdoek.

‘Wiens idee was dit?’ Hij lacht en moet wennen aan de hitte en de stoom voor hij naast me komt zitten en zijn benen strekt. Zijn voet raakt per ongeluk de mijne, maar hij laat hem even liggen voor hij hem wegtrekt. ‘Ja, dit is het goede leven,’ merkt hij op met zijn hoofd achterover en zijn ogen gesloten. Dan opent hij er een en gluurt naar me. ‘Zeg me dat je dit elke dag doet. Dat je niet gewoon vergeet dat je een bubbelbad hebt tot iemand je verleidt het met hem te delen?’

‘Is dat wat je doet? Mij verleiden?’

Die relaxte, soepele grijns verschijnt weer en zijn ogen glinsteren ondeugend. ‘Volgens mij moest je gewoon even overgehaald worden. Ik weet niet of je het doorhebt, maar zo af en toe ben je erg gedreven.’

Ik slik. Ik wil wel een andere kant op kijken – alles liever dan naar hem – maar zijn ogen laten me niet los.

‘Niet dat daar iets mis mee is, hoor, met gedreven zijn...’

Hij kijkt me intenser aan, indringender, alsof ik een vis aan de haak ben die hij zo kan binnenhalen. Zijn gezicht is nu zo dichtbij dat ik mijn ogen sluit en wacht op het moment. Ik heb geen zin meer om me te verzetten, om hem steeds maar af te wijzen. Het is tenslotte maar een kus. Judes kus. Bastiaans kus. Wie weet helpt het me voor eens en voor altijd beslissen of Damens angst gegrond is of niet.

Het geruststellende, kalmerende effect van zijn energie verzacht mijn zenuwen en hij opent zijn mond alvast een beetje terwijl zijn hand over mijn knie glijdt. We leunen verder naar elkaar toe voor die allereerste zoen... Maar dan gaat plotseling zijn mobiele telefoon over.

Hij zit met een ruk overeind en zijn gezicht toont zijn frustratie. ‘Moet ik opnemen?’