Schaduwjury(35)

Hij had in ieder geval een mooie kantoorruimte. Sherwood had er sterk op aangedrongen dat hij een kanoor moest zien te krijgen op een van de beste locaties van Main Street.'Niemand wil een advocaat die zich geen kantoor in Main Street kan veroorloven.' Denkend aan al het geld dat hij nodig zou hebben voordat het geld binnen zou gaan stromen, had Jason aanvankelijk geprotesteerd.

Sherwood vaagde zijn bezwaar met een telefoontje weg.'Bij de bank heb je een krediet van honderdduizend dollar,' zei hij toen hij terugbelde.'En als je je betalingen op tijd overmaakt, kun je dat waarschijnlijk over zes maanden verdubbelen.'

In het begin leek honderdduizend dollar een kapitaal. Maar zes weken later was Jason al door de helft van het geld heen. Een binnenhuisarchitect, ook een suggestie van Sherwood, kostte vijfduizend dollar; het meubilair voor het kantoor en de vergaderruimte was vijftienduizend dollar; computers en software nog eens vijfduizend; een notaris om zich te laten inschrijven, verzekeringen, een onafhankelijke boekhouder, een schoonmaakploeg, enzovoort, enzovoort. In de eerste twee weken leek het wel of Jason geen ander werk te doen had dan te onderhandelen over contracten met verkopers. In de derde week begon hij met sollicitatiegesprekken voor assistenten en opende hij zijn eerste dossier.

Jason besteedde de volgende paar weken aan het proberen er achter te komen hoe de procedures in de gerechtshoven in en om Richmond werkten. Zoals beloofd bezorgde Sherwood Jason een paar belangrijke zaken die allemaal te maken hadden met bewijzen van haarproeven.

Nog drie andere zaken kreeg hij als verwijzingen van doctor Patricia Rivers, de voormalige chef van het forensisch toxicologisch onderzoek van de staat. Na zes weken had Jason zeven zaken in zijn dossierkast.

Het telefoontje van Robert Sherwood, dat zaak nummer acht beloofde, kwam totaal onverwacht.

'Ben je er klaar voor om die zaak bij de grote firma in Washington aan te nemen?' vroeg Sherwood.

'Zo ongeveer.'

Sherwood lachte. 'Kom op. Doorbijten. Het wordt nog veel erger voordat het beter wordt. Geloof me, ik weet waarover ik praat.'

'Bedankt voor de bemoediging.'

'Hoeveel zaken heb je?' vroeg Sherwood.

'Niet zo veel,'bekende Jason. Hij voelde zich een beetje in verlegenheid gebracht over het precieze aantal. Hij was nooit zo'n erg goede acquisiteur geweest.'Zo'n stuk of tien.'

'Dat is voor de eerste paar maanden helemaal niet slecht,' zei Sherwood.'Ook een paar civiele zaken?'

'Nog niet.'

'Ben je klaar voor de eerste?'

Jason voelde een golf adrenaline. Hij was er al achter gekomen dat het binnenhalen van de zaken het halve werk was.

'Ik denk dat ik die er nog wel tussen kan voegen.'

'Misschien wil je hem wel niet,' zei Sherwood op plagerige toon.'Er zal heel veel tijd in gaan zitten. De vergoeding zal waarschijnlijk zo'n tweehonderdvijftig, misschien wel driehonderd dollar per uur zijn. De cliënt zal geen moeite hebben om dat te betalen. En bovendien is het een zaak die veel aandacht zal trekken.'

'Misschien kan ik me maar beter tot strafrechtelijke zaken beperken,' zei Jason die het spelletje meespeelde.'Ik werk liever voor minder geld en ik blijf me er graag zorgen over maken of ik wel betaald word.'

'Oké,' zei Sherwood.'Dan wens ik je nog een prettige dag.'

'Ho, ho... wacht even. Meent u het serieus?'

'Het is een goede zaak.' Deze keer klonk Sherwood ernstiger. 'Maar er zit een addertje onder het gras.'

Jason wachtte. Er zaten altijd addertjes onder het gras.

'De zaak werd aanhangig gemaakt in Virginia Beach. De advocaat van de eiser is niet het soort dat bereid is tot schikking. Het lijkt mij dat de advocaat die deze zaak op zich neemt, veel tijd in Virginia Beach zal moeten doorbrengen. Misschien moet hij wel verhuizen. Het is zo'n zaak waarbij je in de hoofden van de juryleden moet zien te kruipen. Van de tijd dat je bij ons werkte, weet je hoe belangrijk dit is.'

'Ik heb ook een poosje in Newark gezeten. Ik denk wel dat ik een paar maanden in Virginia Beach zal overleven.'

'Goed. De cliënt zal je een dezer dagen bellen. Haar naam is Melissa Davids. Ze is de directrice van MD Firearms. Ze wil dat je haar verdedigt in de zaak Rachel Crawford.'

Jason gaf niet meteen antwoord; hij was er niet helemaal zeker van of hij de man wel goed had verstaan. 'De zaak Crawford?'

'Ze wil een nieuw gezicht om de wapenindustrie te vertegenwoordigen,' zei Sherwood. Het leek wel of hij er plezier in had om hem het nieuws te vertellen. 'Iemand die toevallig ook nog eens een goede procesadvocaat is.'

Jason wist even niets te zeggen. De meeste advocaten zaten hun hele leven lang op zo'n zaak te wachten. 'Moet ik dienstdoen als plaatselijk adviseur?'

'Niet alleen maar als plaatselijk adviseur. Voor zover ik weet zoeken ze je hulp om het proces te voeren. Misschien in samenwerking met hun eigen advocaat.'

'Dat is niet te geloven...' Heel even werd Jason door euforie overvallen. Het volgende moment was hij weer nuchter. 'Waarom denken ze dat ik daar geschikt voor ben?'