Politie(72)

‘Interessant,’ zei Ståle Aune die bij het ene raam was gaan staan waar hij zicht had op het bos rondom het huis en op wat volgens hem de middelbare school Berg moest zijn. ‘De moordenaar gebruikt de hysterie rond de moorden die hij zelf heeft opgeroepen als lokmiddel.’

‘Als ik een dergelijk telefoontje kreeg, dan zou ik het heel plausibel vinden,’ zei Katrine.

‘En daarom komen ze er ook onbewapend,’ ging Beate verder. ‘Ze denken dat het gevaar voorbij is. Dat de politie ter plaatse is, daarom nemen ze ook de tijd om onderweg te tanken.’

‘Maar,’ zei Bjørn met een mond vol knäckebröd met kaviaar. ‘Hoe weet de moordenaar dat het slachtoffer niet een andere collega zal bellen waardoor hij erachter zal komen dat er helemaal geen moord is?’

‘Waarschijnlijk heeft de moordenaar opdracht gegeven er voorlopig met niemand over te praten,’ zei Beate en ze keek misprijzend naar de kruimels knäckebröd die op de grond vielen.

‘Ook plausibel,’ zei Katrine. ‘Een politieman met ervaring zou dat niet vreemd vinden. Ze weten dat we een vondst van een lijk zo lang mogelijk geheim willen houden als we denken dat het belangrijk is.’

‘Waarom zou dat belangrijk kunnen zijn?’ vroeg Ståle Aune.

‘De moordenaar kan minder op zijn hoede zijn zolang hij denkt dat de moord nog niet is ontdekt,’ zei Bjørn terwijl hij een nieuwe hap van zijn knäckebröd nam.

‘En dit alles hoest Harry Hole zomaar op?’ vroeg Katrine. ‘Nadat hij alleen de kranten heeft gelezen?’

‘Anders zou hij Harry niet zijn,’ zei Beate en ze hoorde aan de andere kant van de straat de metro voorbijkomen. Vanuit het raam kon ze het dak van het Ullevaal-stadion zien. De ruiten waren te dun om het gelijkmatige gebrom van het verkeer over Ring 3 buiten te sluiten. En ze herinnerde zich hoe koud het was geweest, dat ze het idee hadden te bevriezen zelfs met de witte overalls over hun kleding. Maar ze herinnerde zich ook dat ze had gedacht dat het niet alleen door de temperatuur buiten was dat ze niet in deze kamer konden zijn zonder te bevriezen. Misschien dat het huis daarom zo lang leeg had gestaan, potentiële huurders of kopers konden nog steeds de kou voelen. De kou van de gebeurtenissen en de verhalen daarover.

‘Nou, goed,’ zei Bjørn. ‘Hij heeft ontdekt hoe de moordenaar zijn slachtoffers heeft gelokt. Maar wij wisten al dat ze vrijwillig naar de plaats delict waren gekomen. Dus het is niet direct een reuzensprong in het onderzoek, is het wel?’

Beate liep naar het andere raam en haar blik ging snel over de omgeving. Het moest simpel zijn om manschappen van Delta in het bos te verstoppen: in de kuilen in het landschap en eventueel in de huizen van de buren. Kort samengevat: het huis kon omsingeld worden.

‘Hij was altijd degene die met simpele ideeën kwam waarvan je achteraf niet kon begrijpen waarom je ze niet zelf had kunnen bedenken,’ zei ze. ‘De kruimels.’

‘Hè?’ zei Bjørn.

‘De knäckebrödkruimels, Bjørn.’

Bjørn keek naar de grond. En weer naar Beate. Toen scheurde hij een bladzijde uit zijn notitieblok, ging op zijn hurken zitten en begon de kruimels op het papier te vegen.

Beate keek op en ontmoette de vragende blik van Katrine.

‘Ik weet wat je denkt,’ zei Beate. ‘Waarom zo netjes, het is immers geen plaats delict? Maar dat is het wel. Elke plek waar een moord heeft plaatsgevonden die niet is opgelost, is en blijft een plaats delict met een potentieel aan sporen.’

‘Reken je erop nu nog sporen te vinden van de zager?’ vroeg Ståle.

‘Nee,’ zei Beate naar de grond kijkend. Ze moesten die hebben geschuurd. Er was zoveel bloed geweest en dat was zo diep in het hout getrokken dat schrobben niet voldoende was geweest.

Ståle keek op zijn horloge. ‘Ik heb straks een patiënt, dus zou je ons kunnen vertellen over dat idee van Harry?’

‘We hebben de pers er nooit over geïnformeerd,’ zei Beate. ‘Maar toen we het lijk vonden in de kamer waar we nu staan, moesten we ons er eerst van vergewissen dat het echt om een mens ging.’

‘Oei,’ zei Ståle. ‘Willen we de rest van het verhaal horen?’

‘Ja,’ zei Katrine beslist. ‘Het lijk was in zulke kleine stukjes gezaagd dat het op het eerste gezicht niet te identificeren was. De borsten had hij op een van de planken in de vitrinekast gelegd. Het enige spoor dat we vonden, was een gebruikt zaagblad van een steekzaag. En tja, wie geïnteresseerd is, kan de rest in het dossier lezen dat ik bij me heb.’ Beate klopte op haar schoudertas.

‘O, bedankt,’ zei Katrine met een lachje dat ze eigenlijk te zoet vond en daarom trok ze weer snel een ernstig gezicht.