Politie(46)

Hagen keek naar de anderen. Kreeg korte, bevestigende knikjes.

‘Prima,’ zei Hagen. ‘Ik zal net als eerst leidinggeven aan het gewone onderzoeksteam, terwijl Katrine formeel leidinggeeft aan deze groep. Aangezien zij valt onder het politiedistrict Bergen en Hordaland, hoeven jullie formeel niet te rapporteren aan de commissaris van politie in Oslo.’

‘Wij werken voor Bergen,’ zei Beate. ‘Tja, waarom niet? Proost, op Bergen, mensen!’

Ze hieven hun glas.



Toen ze op het trottoir voor Justisen stonden, motregende het en roken ze asfalt, olie en strooizand.

‘Laat ik van de gelegenheid gebruikmaken om jullie te bedanken dat jullie me terug willen hebben,’ zei Ståle Aune terwijl hij zijn Burberry-jas dichtknoopte.

‘De onoverwinnelijken heersen weer,’ zei Katrine lachend.

‘Het wordt weer net als vroeger,’ zei Bjørn, zich tevreden op zijn buik kloppend.

‘Bijna,’ zei Beate. ‘Eentje ontbreekt.’

‘Hela!’ zei Hagen. ‘We hadden afgesproken dat we niet meer over hem zouden praten. Hij is weg en dat blijft zo.’

‘Hij zal nooit helemaal weg zijn, Gunnar.’

Hagen zuchtte. Keek naar de lucht. Haalde zijn schouders op.

‘Misschien niet. Er was een studente van de politieacademie die stage liep bij de bewaking in het Rikshospital. Ze vroeg me of het Harry Hole ooit was overkomen dat hij een moord niet had opgelost. Ik dacht eerst dat ze alleen maar nieuwsgierig was omdat hij iemand was die zij kende. Ik antwoordde dat de zaak van Gusto Hanssen nooit werd opgelost. En vandaag hoorde ik dat mijn secretaresse is gebeld door iemand van de politieacademie met de vraag om een kopie van het dossier van juist die zaak.’ Hagen lachte triest. ‘Misschien is hij toch bezig een legende te worden.’

‘Harry zal altijd herinnerd worden,’ zei Bjørn Holm. ‘Er is geen gelijke.’

‘Misschien niet,’ zei Beate. ‘Maar wij vieren kunnen redelijk aan hem tippen, toch?’

Ze keken naar elkaar. En knikten. Ze drukten even kort elkaars hand en verlieten de plek in drie verschillende richtingen.





Hoofdstuk 12

Mikael Bellman zag de gedaante boven de korrel op het pistool. Hij kneep zijn ene oog half dicht, duwde de trekker langzaam naar achteren terwijl hij zijn hart voelde kloppen. Rustig maar zwaar, hij voelde het bloed in zijn vingertoppen kloppen. De gedaante bewoog zich niet, dat gevoel had hij alleen maar omdat hij zelf niet stilstond. Hij liet de trekker los, hield zijn adem in en focuste opnieuw. Kreeg de gedaante opnieuw boven de korrel. Haalde over. Zag de gedaante bewegen. Op de juiste manier bewegen. Dood. Mikael Bellman wist dat hij had getroffen met een hoofdschot.

‘Breng het lijk hierheen dan kunnen we obductie uitvoeren,’ riep hij terwijl hij zijn Heckler & Koch P30L liet zakken. Hij trok de gehoorbescherming en veiligheidsbril weg. Hoorde het elektrische gezoem en het zingen van de kabels en zag de gedaante op hem af komen. Een halve meter voor hem stopte die ineens.

‘Goed gedaan,’ zei Truls Berntsen, hij liet de schakelaar los en het gezoem hield op.

‘Goed genoeg,’ zei Mikael en hij bestudeerde de papieren schietschijf met rafelige gaten in de halve torso en het hoofd. Hij knikte naar de schietschijf met het afgescheurde hoofd op de baan naast hem. ‘Maar niet zo goed als jij.’

‘Goed genoeg om de test te halen. Ik hoorde dat tien komma twee procent dit jaar is gezakt.’ Truls verwisselde met geoefende handen zijn schietschijf, drukte op de schakelaar en de nieuwe gedaante verdween zingend naar achteren. Hij hield stil bij een groen gespikkelde metalen plaat twintig meter bij hen vandaan. Enkele banen links van hen hoorde Mikael een vrouw helder lachen. Hij zag twee jonge vrouwen met hun hoofden bij elkaar naar hem kijken. Vast studenten van de politieacademie die hem hadden herkend. Alle geluiden hierbinnen hadden hun eigen frequentie waardoor Mikael zelfs tussen de schoten door de zweepslagen tegen het papier en de klap van het lood tegen de metalen plaat kon horen. Gevolgd door de kleine, metalige klik als de kogel in de box viel die onder de schietschijf stond om de samengedrukte projectielen op te vangen.

‘Meer dan tien procent van het korps is in de praktijk niet in staat zichzelf en anderen te verdedigen. Wat zegt de commissaris daarvan?’

‘Niet alle politiemannen kunnen zo veel trainen op de schietbaan als jij, Truls.’

‘Hebben zo veel tijd over, bedoel je?’

Truls lachte die irritante grommende lach van hem terwijl Mikael Bellman zijn ondergeschikte en jeugdvriend aankeek. Die schots en scheef staande tanden die zijn ouders nooit hadden laten reguleren en het rode tandvlees. Ogenschijnlijk was alles zoals vroeger, maar toch was er iets veranderd. Misschien kwam het alleen door dat pas geknipte hoofd. Of kwam het door de schorsing? Dergelijke zaken hakten er behoorlijk in, vooral bij mensen die anders niet zo gevoelig waren. Misschien vooral bij hen, omdat ze gewend waren hun gevoelens niet te uiten, het allemaal op te potten en te hopen dat het mettertijd over zou gaan. Dat soort mensen kon instorten. Een kogel door zijn hoofd jagen.