Politie(45)

‘Ik ben er niet zeker van of hij op de politie in het algemeen uit is,’ zei Katrine. ‘De bewaker vertelde me dat ze in Ila bezoek hadden gekregen van twee politiemannen die met enkele gevangenen hadden gesproken over de moorden op de meisjes bij Maridalen en Tryvann. Dat ze met heteroseksuele moordenaars hadden gesproken en dat ze meer vertelden dan ze vroegen. Ze wezen Valentin aan als…’ Katrine zette zich schrap: ‘… kinderneuker.’

Ze zag dat ze allemaal, inclusief Beate Lønn, schrokken. Het was vreemd hoe een woord een groter effect kon hebben dan de ergste foto’s van een plaats delict.

‘En al is het niet direct een doodvonnis, het scheelt niet veel.’

‘En die twee politiemannen waren?’

‘De bewaker met wie ik heb gesproken herinnerde zich dat niet en ze staan nergens geregistreerd. Maar we kunnen een gokje wagen.’

‘Erlend Vennesla en Bertil Nilsen,’ zei Bjørn Holm.

‘Er begint zich een beeld af te tekenen, vinden jullie niet?’ zei Gunnar Hagen. ‘Die Judas is slachtoffer geworden van hetzelfde extreme geweld als bij de politiemoorden. Dokter?’

‘Jazeker,’ zei Aune. ‘Moordenaars zijn gewoontedieren die vast blijven houden aan beproefde moordmethodes. En die methode kan een uitlaatklep zijn voor hun haat.’

‘Maar bij Judas had die een speciaal doel,’ zei Beate. ‘Om zijn eigen vlucht te camoufleren.’

‘Als het inderdaad echt zo is gebeurd,’ zei Bjørn Holm. ‘Die gevangene met wie Katrine heeft gesproken, is nu niet bepaald ’s werelds betrouwbaarste getuige.’

‘Nee,’ zei Katrine. ‘Maar ik geloof hem.’

‘Waarom?’

Katrine lachte even. ‘Wat zei Harry ook alweer? Intuïtie is slechts de som van veel kleine, maar heel concrete dingen waar de hersenen nog niet precies een naam aan kunnen geven.’

‘Wat vinden jullie van het lijk opgraven en het controleren?’ vroeg Aune.

‘Raad eens,’ zei Katrine.

‘Gecremeerd?’

‘Valentin had een week eerder een testament opgesteld waarin stond dat zijn lijk zo snel mogelijk na zijn dood gecremeerd diende te worden.’

‘En sindsdien heeft niemand meer iets van hem gehoord,’ zei Holm. ‘Tot hij Vennesla en Nilsen vermoordde.’

‘Dat is de hypothese die Katrine me heeft gepresenteerd, ja,’ zei Gunnar Hagen. ‘Voorlopig is die dubieus en behoorlijk gewaagd, maar omdat ons onderzoeksteam al zo lang heeft geworsteld met andere hypotheses, wil ik deze een kans geven. Daarom heb ik jullie gevraagd hier vandaag te komen. Ik wil dat jullie een speciale eenheid vormen die dit – en alleen dit – spoor volgen. De rest laten jullie over aan het grote team. Als jullie de opdracht aannemen, rapporteren jullie aan mij en…’ Hij hoestte kort en hard als een pistoolschot. ‘… alleen aan mij.’

‘Aha,’ zei Beate. ‘Wil dat zeggen dat…’

‘Ja, dat wil zeggen dat we in het geheim opereren.’

‘Geheim voor wie?’ vroeg Bjørn Holm.

‘Iedereen,’ zei Hagen. ‘Absoluut iedereen behalve voor mij.’

Ståle Aune kuchte. ‘En wie in het bijzonder niet?’

Hagen rolde een stukje huid van zijn hals tussen zijn duim en wijsvinger heen en weer. Zijn oogleden waren half naar beneden gezakt als bij een hagedis in de zon.

‘Bellman,’ stelde Beate vast. ‘De commissaris.’

Hagen gebaarde met zijn armen. ‘Ik ben slechts uit op resultaat. We hadden succes met een onafhankelijk, klein team toen Harry nog onder ons was. Maar de commissaris heeft wat dat betreft zijn voet dwars gezet. Het is mogelijk dat het een beetje een wanhopige indruk maakt, maar in het grote onderzoeksteam zijn de ideeën opgedroogd en we moeten die politieslager pakken. Als we dat niet doen, stort alles in elkaar. Mocht het tot een confrontatie met de commissaris komen, dan neem ik de volledige verantwoordelijkheid op me. In dat geval zal ik hem vertellen dat ik niet tegen jullie heb gezegd dat hij niet op de hoogte mocht zijn van deze groep. Maar ik besef natuurlijk wel in wat voor positie ik jullie breng, dus het is aan jullie of jullie hieraan mee willen doen.’

Katrine merkte hoe haar eigen blik – net als bij de anderen – zich richtte op Beate Lønn. Ze wisten dat het feitelijke besluit bij haar lag. Als Beate meedeed, dan deden zij mee. Zei zij nee…

‘Dat duivelsgezicht op zijn borst,’ zei Beate. Ze had de foto van tafel gepakt en bestudeerde het. ‘Het lijkt wel of iemand eruit wil. Uit de gevangenis. Uit zijn eigen lichaam. Of zijn eigen hersenen. Net als bij de Sneeuwman. Misschien is hij een van hen.’ Ze keek op en lachte even. ‘Ik doe mee.’