Plotseling papa(91)
Haar euforie sloeg echter om in paniek toen haar blik bleef rusten op de ring van haar tante. Ze werd verondersteld verloofd te zijn met iemand anders. Ze realiseerde zich te laat dat ze een fout had gemaakt.
Ze sloeg haar ogen neer. ‘Weet je... ik voel me een beetje licht in mijn hoofd. Misschien komt dat omdat ik sinds ik zwanger was niet meer heb gedronken. Ik vrees dat de alcohol me naar het hoofd is gestegen. Misschien kan ik maar beter even naar buiten gaan om een luchtje te scheppen.’
Het was natuurlijk allemaal verzonnen, maar ze moest een excuus verzinnen om haar onverstandige gedrag te verklaren. Zodra ze echter opstond, wankelde ze even.
Alik greep onmiddellijk haar bovenarmen vast. Hij voelde zo goed aan. Het liefst zou ze zich nu in zijn armen willen werpen en hem nooit meer loslaten. Maar dat durfde ze niet.
‘Kalm aan.’
Hij legde een biljet van honderd dollar op de tafel en liep met haar mee naar buiten. Daar aangekomen, zoog ze de frisse avondlucht diep in haar longen. Ze moest zien te voorkomen dat ze opnieuw haar controle zou verliezen.
‘De bioscoop is maar een paar straten hier vandaan. Laten we gaan lopen.’
Tot spreken was ze even niet in staat, dus liep ze met hem mee, trachtend iedere vorm van contact te vermijden. Maar natuurlijk streek haar heup af en toe langs de zijne, en dan leek het alsof heel haar lichaam vlam vatte.
De technothriller leek Alik te interesseren, maar Blaire kon er niet echt in komen. Het gaf haar echter wel de gelegenheid om haar zelfbeheersing terug te krijgen. Ze moest voorkomen dat ze dingen deed en zei waar ze later berouw van zou krijgen.
Toen de film was afgelopen, kon ze zonder zijn hulp teruglopen naar de auto. Ze had Nicky zolang gebruikt als schild tegen Alik, dat ze zich nu zonder hem volslagen weerloos voelde.
Zodra ze op hun kamer waren, liep ze naar het ledikant waarin hun zoon als een roos lag te slapen. ‘Dank u dat u zo goed op Nicky hebt gepast, Mrs. Wood.’
‘Het is een schatje. Ik hoop dat u nog eens een beroep op me zult doen.’
Blaire hield wijselijk haar mond. Wat kon ze zeggen? Dit is niet wat u denkt? Deze man is niet mijn echtgenoot. Over een paar weken zal het nooit meer zo zijn als het nu is.
‘Als we weer in Warwick zijn, zullen we dat zeker doen,’ verzekerde Alik de gepensioneerde verpleegster.
Er zal geen volgende keer zijn, kreet haar hart.
‘Blaire? Ik loop even mee naar haar auto. Ik ben zo terug.’
Wat attent van hem... maar zo was hij, en daarom hield zo ook zo van hem. ‘Dat is goed. Goedenacht, Mrs. Wood.’
‘Tot ziens.’
Zodra ze de kamer hadden verlaten, vloog Blaire naar de badkamer. Ze trok haar nachthemd en badjas aan en kroop onder de dekens. Daarna pakte ze de mobiele telefoon van het nachtkastje. Het was van het grootste belang dat Alik zou geloven dat ze de tijd dat hij weg was geweest, had besteed aan een telefoontje naar haar verloofde.
Toen hij enkele minuten later terugkeerde, lag ze op haar zij en hield ze de telefoon tegen haar oor gedrukt.
Hij liep naar het bed en keek op haar neer. Ze kon zijn indringende blik voelen. Moeizaam slikkend, keerde ze zich naar hem toe om hem te laten weten dat ze wist dat hij weer in de kamer was. Zijn grimmige blik dwong haar om snel een einde te maken aan het neptelefoontje.
‘Ik moet nu gaan, Rick. Ik spreek je morgen weer. Ik houd ook van jou.’
Ze deed alsof ze de verbinding verbrak en het nummer wiste. Behoedzaam wierp ze opnieuw een blik in Aliks richting en zag tot haar schrik dat zijn gezicht een uitdrukkingsloos masker was geworden.
‘Jij hebt al in geen week in een normaal bed geslapen, Alik. Ik sta wel op als Nicky vannacht komt. Ik wil je nogmaals bedanken voor deze heerlijke avond. Dit was precies wat ik nodig had.’
‘Daar ben ik blij om. En omdat je nu aanbiedt dat jij de nachtvoeding voor je rekening neemt, zul je er geen bezwaar tegen hebben dat ik nog niet naar bed ga.’
Verbluft staarde ze hem na, toen hij de kamer verliet.
Waar ging hij heen? Voor haar aankomst in Warwick had hij hier al een aantal maanden gewoond. In die tijd had hij natuurlijk andere vrouwen leren kennen. Misschien had hij met een van hen wel een relatie opgebouwd... Misschien was die nog steeds gaande.
Nu ze er nog eens goed over nadacht, besefte ze dat hij die avond wel erg graag de camper had willen verlaten. Door Blaire een avond in een hotel aan te bieden, had hij misschien twee vliegen in een klap geslagen, en ging hij nu op bezoek bij zijn huidige vriendin.
Die gedachte was te afschuwelijk... ze kon het niet verdragen.
Hoofdstuk 7
Alik negeerde de uitnodigende blikken van de blondine aan de bar en vond een tafeltje in de hoek van het schaars verlichte vertrek. Hij had nooit de gewoonte gehad om bars te bezoeken. Voor hem was een bar een deprimerende omgeving, een soort laatste toevluchtsoord.