Plotseling papa(90)

Ze trof Alik aan in de woonkamer, waar hij bezig was zijn aantekeningen in te pakken. ‘Heb je hulp nodig?’

Hij hief met een ruk zijn donkere hoofd op. ‘Hoezo?’

‘Omdat het sneller gaat als we het samen doen.’

‘En dan?’

Het was gewoonweg angstaanjagend hoe eenvoudig hij haar gedachten kon lezen. ‘Ik... Ik dacht dat we dan misschien morgen al naar Laramie zouden kunnen vertrekken in plaats van maandag.’

Hij grijnsde spottend. ‘Voor iemand die bijna een hartstilstand kreeg toen ze hoorde dat we zouden verhuizen, is dit wel een opmerkelijke ommekeer.’

Wat kan ik zeggen? Hoe moet ik dit inkleden zonder dat je denkt dat ik op de vlucht sla voor je moeder, vroeg ze zich wanhopig af.

‘Ik voel me hier zo opgesloten. Misschien komt het omdat ik thuis gewend ben lange strandwandelingen te maken. Toen ik hier probeerde om wat lichaamsbeweging te krijgen, liep dat meteen uit op een probleem. Natuurlijk is de rit maar Laramie niet hetzelfde, maar het idee dat we over die grote, open vlaktes zullen rijden en iets van het land zullen zien, klinkt heel aanlokkelijk.’

‘Ik vrees dat de truck voor maandag niet klaar is, maar ik voel me ook rusteloos. We zouden vanavond naar Warwick kunnen rijden om een film te zien.’

Dat klonk hemels, maar er was een probleem. ‘We kunnen Nicky niet meenemen.’

‘Dat is waar, maar daar weet ik wel iets op.’

Ze bleef verbaasd staan toekijken toen hij de telefoongids pakte, een nummer opzocht en het draaide. Binnen een minuut had hij een overnachting in een hotel geregeld en een babysitter.

Na de verbinding verbroken te hebben, wendde hij zich naar Blaire.

‘Geregeld. We hebben een kamer met twee bedden en een ledikant. Mrs. Wood, die al eerder op Nicky heeft gepast, wil dat graag weer doen.’

Dat klonk verdacht veel als een afspraakje. ‘Dat... zou ik leuk vinden,’ mompelde ze zonder hem aan te kijken. ‘Wil je hier nog eten voordat we weggaan?’ vroeg ze.

‘Nee, laten we er maar een echt avondje uit van maken. Als jij nu gaat douchen, is er straks voor mij ook nog voldoende heet water als ik klaar ben met het volstouwen van deze dozen. Trek maar iets leuks aan. Ik heb vanavond wel zin in de Franse keuken.’

Toen Blaire had gepakt voor haar trip naar Warwick, had ze er niet op gerekend dat haar leven binnen een week na aankomst volledig op zijn kop zou staan. En ze had zeker niet iets ‘leuks’ meegenomen!

‘Ik vrees dat ik niets anders bij me heb dan die katoenen trui en die rok, waarin je me al eerder hebt gezien.’

‘Dat is prima. Ik denk dat we allebei wel een uitje kunnen gebruiken.’

Hij had er ongetwijfeld genoeg van om haar in de twee outfits te zien, die ze had meegebracht. Maar ze had dan ook nooit durven dromen dat ze zou uitgaan. Ze had haar makkelijkste spijkerbroeken en T-shirts meegenomen.

Vier uur later hadden ze alles in de auto gepakt, wat ze nodig hadden voor een overnachting. Nadat Alik Nicky in zijn kinderzitje had gegespt, kon Blaire haar ogen nauwelijks van hem afhouden. Alik zag er altijd goed uit, wat hij ook aan had, maar die avond was hij gekleed in een olijfkleurig kostuum, beige shirt en gestreepte stropdas. Omdat hij net onder de douche vandaan kwam, rook hij naar de zeep die ze altijd met hem associeerde. De adem stokte haar even in de keel...

Terwijl ze naar Warwick reden, werd de pijn waarmee ze nu bijna een jaar had geleefd, weer acuut. Toen ze de hal van het hotel binnen liepen en zich naar de lift begaven, staarde iedere vrouw die daar aanwezig was, openlijk naar Alik. Maar hij was te druk bezig met pronken met zijn zoon om dat op te merken. Blaire niet. Die zou die vrouwen het liefst hun ogen uit het hoofd hebben gekrabd!

Als ze bedacht dat ze ooit zijn ring had gedragen en ongeduldig had gewacht op de dag dat ze zijn bruid zou zijn...

Zijn moeder had van dat verwachtingsvolle meisje met sterren in haar ogen een wezeltje gemaakt, dat gedwongen was om zich terug te trekken in de schaduwen en uit het leven van haar zoon te verdwijnen...

Het enige wat Mrs. Jarman had hoeven zeggen, was: ‘Weg met die griet!’

Ze moest eens weten dat die ‘griet’ terug was! Haar blik rustte op dat moment net op Nicky. En ze was niet alleen gekomen...





In hun hotelkamer troffen ze Mrs. Wood al aan, die Nicky begroette alsof hij haar eigen kleinzoon was. Alik leek gerustgesteld te zijn door de reactie van de oudere dame. Toen ze hem vertelde dat ze net zolang konden wegblijven als ze wilden, zei hij dat hij van plan was om haar daaraan te houden.



Later, tijdens de chateaubriand voor twee, begon Blaire zich weer het verliefde meisje van een jaar geleden te voelen. Toen hij het wijnglas hief om een toast uit te brengen op Nicky, keek ze glimlachend in zijn prachtige groene ogen.

‘Op onze prachtige zoon. Dat hij maar net zo mag opgroeien als zijn geweldige vader.’