Plotseling papa(4)

‘Dat is waarschijnlijk waar, maar je hebt een buil op je hoofd en je enkel is misschien gebroken, dus daar zal een foto van moeten worden gemaakt.’

Dit was een van de zeldzame keren in zijn leven dat hij niet de kracht bezat om weg te lopen van een situatie die hem niet aanstond.

‘Waar is de engel?’

‘Je bedoelt degene die je heeft gered?’

‘Dus dat heb ik niet gedroomd?’

‘Ik ben slechts een gewone sterveling, Mr. Giraud.’

De manier waarop ze zijn naam uitsprak, was heerlijk om te horen. Ze probeerde het in het Frans te doen terwijl de meeste Amerikanen die moeite niet eens namen.

‘Kom eens aan deze kant van het bed staan?’ vroeg hij. ‘Dan kan ik je zien als ik je bedank.’

‘Later,’ zei Chad grijnzend. ‘Ze is een plaatje, en misschien krijg ik dan wel een verkeerde uitslag van je bloeddruk. Bovendien moet ze blijven staan waar ze staat, want ze licht me bij met de lantaarn.’

Dominic mompelde een verwensing. Als hij niet zo duizelig was, zou hij zijn hoofd kunnen draaien en misschien toch een glimp van haar kunnen opvangen.

‘Ik heb een tijdje geleden in een kettingbotsing gezeten op de snelweg, dus ik weet hoe je je voelt,’ vertrouwde Chad hem toe. ‘Geef jezelf vierentwintig uur de tijd, en je bent weer zo goed als nieuw.’ De twee verplegers hielpen Dominic op de brancard.

Hij kon de vrouw nog steeds niet zien, want ze liep met de lantaarn achter de brancard aan naar de deur. Daarna nam ze afscheid en wenste hem een spoedig herstel. Tot zijn grote irritatie nam het suizen in zijn oren nog eens toe, zodra ze het huis hadden verlaten. Het duurde even voordat hij zich realiseerde dat het geluid niet in zijn hoofd zat, maar van buiten kwam.

‘Mon Dieu! Dat is een claxon!’

‘Het is jouw jeep. De accu zal wel gauw leeg zijn,’ zei Chad terwijl ze hem in de ambulance schoven. ‘Ik heb begrepen dat er morgenochtend iemand van de garage komt. We houden je op de hoogte in het ziekenhuis.’

Dominic kon niet anders dan zich schikken in zijn lot. Dat betekende echter niet dat hij zo nel mogelijk naar deze plek zou terugkeren om zijn redster fatsoenlijk te bedanken. Hoewel ze onmogelijk zo mooi kon zijn als hij zich had ingebeeld...





Toen Hannah de volgende ochtend al vroeg haar winkeltje opende, kwam de sleepwagen van de garage aangereden. Met Elizabeth op de arm liep ze naar buiten om de mannen aanwijzingen te geven waar de jeep was gestrand.



Ze bedacht dat ze later op de dag ook even naar het ziekenhuis moest bellen om te informeren naar de toestand van de donkerharige vreemdeling die sinds de vorige avond haar gedachten beheerste. Hij zou in Laramie kunnen wonen, maar dat betwijfelde ze toch.

Hij had immers niet gevraagd of ze een familielid of vriend wilden waarschuwen omdat hij een ongeluk had gehad. Misschien was hij getrouwd, maar ze had geen ring aan zijn vinger gezien. Er waren echter ook mensen die geen ringen wilden of konden dragen, nietwaar?

Hoewel zijn Engels uitstekend was geweest, klonk zijn naam Frans, en ze had hem verscheidene keren in die taal horen mompelen tijdens de rit van de rivier naar het museum. En hoewel hij bijna voortdurend buiten bewustzijn was geweest, had hij een onmiskenbare gedistingeerdheid gehad, die hem deed verschillen van de andere mannen die ze had gekend in haar leven.

‘Hij is, wat je noemt, een adembenemende man, liefje,’ zei ze tegen de baby, die ze in de box legde en van een rammelaar voorzag. ‘Ik heb dat soort mannen in films en tijdschriften gezien, dus weet ik dat ze bestaan. Maar tot gisteravond had ik er nog nooit één in het echt gezien. Ik weet niet wie hij is, maar ik vrees dat ik hem nooit zal vergeten.’

Een halfjaar geleden had Hannah nog gestudeerd aan de universiteit van Laramie, maar gedurende de kerstvakantie was haar jongere zusje Lisa bevallen van Elizabeth. Daarna was ze van huis weggelopen en was ze spoorloos verdwenen. Sindsdien had Hannah taal noch teken van haar gehoord.

Om voor de baby te kunnen zorgen, die de hulp van haar tante bitterhard nodig had, had Hannah haar leven drastisch veranderd. Aan haar studie en haar sociale leven was een einde gekomen, maar daar had ze zich niet over beklaagd.

Het welzijn van een onschuldig kind telde zwaarder dan haar studie of haar vriendenkring. Elizabeth was haar eigen vlees en bloed. Ze zou wel een andere keer denken aan haar persoonlijke wensen en behoeften. Op dit moment had Elizabeth de hoogste prioriteit.

Na een kus op de gouden krulletjes van het kindje te hebben gedrukt, maakte ze haastig gebruik van de relatieve rust om de winkel van het museum gereed te maken voor opening.

Tot haar verbazing bleef het beeld van de vreemdeling haar de hele ochtend achtervolgen. Toen Elizabeth haar middagdutje deed en het even wat rustiger was in de winkel, belde Hannah naar het ziekenhuis om te informeren naar zijn toestand.