Overgave(3)

‘Dankjewel,’ zei Catherine. Haar stem trilde maar dat kon haar niet schelen.

Nadat ze opgehangen had leunde Catherine achterover en wachtte. Mary zou komen en dan zouden ze het samen oplossen, net als bij al die andere dingen waar ze de afgelopen jaren samen uit waren gekomen. ‘Ik ben niet alleen,’ herhaalde Catherine tegen zichzelf. Maar toen ze opkeek naar het familieportret voelde ze zich eenzamer dan ooit.

Of wel?

Als ze geadopteerd was, wie waren dan haar biologische moeder en vader? En had ze broertjes en zusjes? Vragen maalden rond in Catherines hoofd tot ze dacht dat ze ging overgeven. De waarheid kwam uiteindelijk altijd aan het licht, had haar moeder eens gezegd. Catherine schudde haar hoofd toen ze dacht aan haar moeder die deze wijsheid verspreidde. Ze keek nog eens naar het portret van haar grijnzende ouders. ‘Als jullie nu eens de daad bij het woord hadden gevoegd,’ beet Catherine ze toe.





2




‘Wow,’ zei Mary. ‘Gewoon... wow.’

Ondanks het absurde van de situatie moest Catherine lachen. ‘Ja, ik wist ook niet echt wat ik moest zeggen.’

Mary keek peinzend naar het halflege bierflesje in haar hand. ‘Hier is wel meer voor nodig dan een Bud Light.’ Met haar grote blauwe ogen keek ze Catherine aan. ‘Heb je ook rode wijn?’

Catherine trok haar benen onder zich terwijl ze de laatste punt van de pizza met peperoni naar binnen werkte. ‘Er liggen nog een paar flessen op het wijnrek naast de magnetron.’ Ze maakte een gebaar. ‘Ik hoef niet maar neem gerust.’

Mary stond op en klopte haar spijkerbroek af. ‘Ben zo terug.’

Catherine keek haar vriendin na en schudde haar hoofd. Niet voor het eerst vroeg ze zich af hoe ze ooit zou moeten overleven zonder deze lange donkerharige wervelwind. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten hadden Mary en Catherine elkaar bijgestaan. Mary was nieuw binnengekomen op de middelbare school waar Catherine zat, overgeplaatst van een school in het noorden. Ze was op zoek geweest naar het natuurkundelokaal en Catherine had haar de weg gewezen. Sindsdien waren ze vriendinnen. Haar moeder had ze eens beschreven als een tegenovergestelde tweeling; zo hecht als zussen maar zo verschillend als dag en nacht.

Toen Mary de kamer weer in kwam had ze twee glazen rode wijn bij zich. Catherine rolde met haar ogen terwijl ze er een aannam. ‘Ik dacht dat ik zei dat ik niet wilde?’

‘Na een dag als vandaag? Dit heb je nodig. Geloof me.’ Mary nam een grote slok van haar wijn en zei: ‘Oké, laten we het feest boven voortzetten. We hebben het lang genoeg uitgesteld.’

Catherine ging staan. ‘Ik ben bang voor wat ik zal vinden.’ Ze trok een gezicht en voegde eraan toe: ‘Of niet zal vinden.’

Mary zwaaide met haar hand. ‘Catherine, jouw ouders waren geweldig. Ik weet niet waarom ze dachten dat ze dit geheim moesten houden, maar ze hielden zielsveel van je.’ En op zachtere toon: ‘Dat weet je toch wel?’

Catherine knikte. ‘Ik weet het, het is gewoon zo moeilijk om ze niet te kunnen aankijken om ze die ene alles veranderende vraag te stellen.’

‘Waarom hebben ze niets gezegd?’ zei Mary die precies wist wat er in haar omging.

‘Inderdaad.’ Catherine trok haar schouders even op. ‘Ik kan leven met het idee dat ik geadopteerd ben. Ik kan zelfs begrijpen dat ze op het juiste moment wilden wachten om het te vertellen. Maar dit voelt als een geheim. Alsof niemand het mocht weten, niet alleen ik niet.’ Catherine kon haar vriendin niet aankijken en staarde naar de rode drank in haar glas toen ze vroeg: ‘Schaamden ze zich?’

‘Voor jou?’ Mary snoof. ‘In geen miljoen jaar. Jouw ouders waren zo godsgruwelijk trots op alles wat je deed. Zelfs als je er een zooitje van maakte wisten ze het vaak zo te draaien dat het positief werd.’ Mary aaide haar over haar rug en zei: ‘Nee, dit gaat niet over schaamte. En we zullen het nooit weten als we er hier in de woonkamer over blijven praten. Dus, wat is je plan? Ik ken jou, je hebt een plan.’

Catherine lachte, keek naar het plafond en wist dat ze naar boven moest gaan om de spullen van haar ouders te doorzoeken. ‘Niet echt een plan. Ik wil hun slaapkamer doorzoeken. Misschien ligt daar iets wat opheldering biedt.’

Ze knikte. ‘Hebben ze misschien ook ergens een kluisje? Liggen er ergens bij een bank nog papieren?’

Catherine nam nog een slok wijn en zei: ‘Nee, mama vertrouwde de bank niet. Ze was nogal ouderwets.’ Haar hand sloot zich om de poot van het dure kristallen glas. ‘Het zou me niet verbazen als we nog geld vonden onder haar matras.’

Mary trok haar wenkbrauwen op. ‘Dus we gaan eigenlijk een schat zoeken?’

‘Gek wijf,’ zei Catherine en gaf een tik op haar bovenarm.