Overgave(21)

Ze gaf zich te makkelijk gewonnen, dat wist ze. Daar ging de lol van de jacht of het spel van de verleiding. Het besef dat ze zich totaal anders gedroeg dan anders had haar wakker moeten schudden zodat ze zich los kon rukken. In plaats daarvan drukte ze zich nog dichter tegen hem aan zodat hun lichamen zo veel mogelijk contact maakten. Ze rook zijn sterke mannelijke geur, en genoot. De harde lengte van zijn pik hing zwaar tussen hun lichamen. Ze wilde meer van hem. Ze wilde weten hoe zijn gespierde torso voelde onder haar verkennende handen. Ze wilde met haar tong zijn zoute huid proeven.

Nu begreep Catherine wat het was bij mannen waar vrouwen wild van werden. Het was die overweldigende mannelijkheid. Deans agressieve houding, de manier waarop hij opeens achter haar stond en haar praktisch commandeerde om met hem naar huis te gaan, ze werd er niet door ontmoedigd. Het was opwindend. Voor het eerst in haar leven overwoog Catherine zich over te geven aan een man. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als ze Dean de leiding liet nemen.

Ze ging met haar tong langs zijn lippen en voelde hem verstijven. Op haar tenen staand deed ze het nog eens grondig over, likkend en knabbelend alsof hij een stuk chocolade was. Catherine woelde met haar handen door zijn haar en kreunde. God, wat hield ze van zijn haar, zo dik en zacht.

Toen ze haar hoofd opzij boog om hem nog intensiever te kunnen kussen trok Dean zijn mond los. ‘Huis,’ gromde hij tegen haar open mond.

Hij had blijkbaar genoeg van de openbare voorstelling die ze weggaven. Het idee om alleen te zijn met Dean maakte haar een beetje bang. Hij was zo intens en Catherine wist niet zeker of ze hem aankon. ‘Ik ben bang,’ gaf ze toe.

Hij schudde zijn hoofd en keek haar ernstig aan. ‘Je hoeft...’

Een zware mannenstem verstoorde hun intieme moment. Toen Catherine opkeek om te zien wie het was, kromp ze ineen. Het was de onbekende jongen die naar haar had staan kijken.

‘Wil je met me dansen?’ De beleefde vraag zou normaal gesproken met een beleefde afwijzing kunnen worden afgedaan, maar Catherine was nog niet bekomen van de vreemde manier waarop hij haar bekeken had. Toen ze iets wilde zeggen nam Dean het van haar over.

‘Nee, dat wil ze niet,’ zei hij op een toon die geen tegenspraak duldde.

De man trok zijn wenkbrauwen op maar bleef haar strak aankijken. ‘Volgens mij kan mevrouw prima voor zichzelf spreken, toch?’

Catherine voelde zich ongemakkelijk onder zijn onderzoekende blik maar zijn botheid botste met haar zuidelijke temperament. ‘Mijn balboekje is vol, dankjewel.’

Dean trok haar steviger tegen zich aan. Het was een bezitterige beweging alsof hij zijn trofee bewaakte. Normaal gesproken zou Catherine zich eraan storen maar op dit moment was ze te dankbaar voor zijn aanwezigheid om zich zorgen te maken over haar onafhankelijkheid en de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen.

Toen de jongen de boodschap nog steeds niet begreep, zei Dean: ‘Ze hoort bij mij. Wegwezen nu.’

Oké, dat ging te ver. Woede borrelde op en ze stampte even onopvallend op Deans voet. Hij keek haar aan maar was niet onder de indruk. Mental note, die man was van staal. Ach, Dean was een beter alternatief dan de man die voor ze stond. Daarom zou ze voor nu haar mond houden. Ze zou hem later wel even aanspreken op zijn ongelukkige woordkeuze.

Eindelijk richtte de andere man zijn aandacht op Dean. ‘Ik zie geen ring aan haar vinger.’

Dean liet zijn arm van haar middel glijden en deed een stap in de richting van de man die leek te solliciteren naar een vechtpartij. ‘Je wilt mij niet kwaad maken, geloof me,’ waarschuwde hij.

Catherine voelde de spanning letterlijk stijgen. Ze stond op het punt om iets te zeggen in een poging een vechtpartij te voorkomen toen Wade en Gracie opeens naast haar kwamen staan. Ze voelde zich meteen beter met Gracie in de buurt. De onbekende, die duidelijk een glaasje te veel op had, leek ­Wades indrukwekkende, dreigende gestalte niet eens te zien. Toen hij zich tot haar richtte en naar haar lachte, draaide ­Catherines maag zich bijna om.

Hij knikte naar haar. ‘Misschien een andere keer dan.’

Toen hij wegliep riep Dean een weinig complimenteus woord achter hem aan. Ze stompte hem in zijn ribben en hij keek haar indringend aan. ‘Je hoeft niet zo te kijken, hoor,’ zei ze met een priemende vinger. ‘Wat was dat voor “ze–hoort-bij-mij”-onzin?’

‘Die eikel was niet van plan weg te gaan voordat hij wist dat je niet beschikbaar was. Ik kreeg de indruk dat je van hem af wilde.’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘Heb ik het verkeerd gezien?’

Catherine voelde een hoofdpijn opkomen. ‘Nee, je had het niet verkeerd gezien,’ knarste ze tussen haar tanden door. ‘Daarom ging ik ook niet met hem dansen.’

‘Ik...’