Onwankelbaar verlangen(5)

‘Deze kamer is groter dan mijn hele appartement!’

‘Daar is niet veel voor nodig. Mijn garderobekast is al groter dan jouw appartement,’ antwoordde hij laconiek.

Dat was waar. Ze trok een gezicht, maar bij het zien van de broeierige blik in zijn donkerbruine ogen schoot ze onwillekeurig in de lach.

Al bij zijn welkomstkus op het vliegveld had ze zijn opwinding gevoeld. En nu ze de gespannen trek op zijn gezicht zag, verwachtte ze half en half dat hij haar zonder veel plichtplegingen al bij de deur zou nemen.

In plaats daarvan zette hij echter haar reistas op de grond en tilde hij haar met een zwaai in zijn armen op.

‘Ga je de macho uithangen?’

‘Ik ga je verwennen.’

‘Heus? Pas maar op dat ik daar niet aan gewend raak,’ was haar plagende reactie.

Het vooruitzicht leek hem niet van zijn stuk te brengen, wat de gevoelens die ze de laatste weken bij zichzelf had geconstateerd alleen nog maar aanwakkerde. Eén ding moest ze Zephyr Nikos beslist nageven, hij was niet karig met aandacht, of het nu was als vriend, als opdrachtgever of als bedpartner.

Ondanks zijn voelbare opwinding, toonde hij zich niet ongeduldig. Voorzichtig legde hij haar op het enorme bed, vastbesloten op zijn gemak weer vertrouwd te raken met elk detail van haar lichaam. Zonder zich te haasten begon hij haar uit te horen over de weken die ze zonder hem had doorgebracht.

Bij de zoveelste vraag naar haar ervaringen in het Midden-Westen, riep ze lachend uit: ‘Lieve hemel, Zephyr, we hebben elkaar iedere dag gesproken! Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één ding is wat ik je niet heb verteld.’

Even leek het alsof hij zou gaan blozen. ‘Ik ben gewoon belangstellend,’ antwoordde hij gepikeerd.

‘Maar je weet toch wat voor werk ik doe? Ik heb al vaak genoeg voor Stamos & Nikos Enterprises gewerkt.’

‘Vond je het daar leuker dan Seattle?’ vroeg hij.

‘Maak je nu een grapje? Ik ben dol op Seattle, een heerlijke dynamische stad!’ Het allerbelangrijkste was echter dat hij er woonde, maar dat zei ze er niet bij.

‘Daar ben ik blij om.’

Ineens begon het haar te dagen. ‘Je hebt het dus gehoord,’ zei ze langzaam.





Hoofdstuk 2





Zephyr trok zijn onschuldigste gezicht.

‘Hoe ben je erachter gekomen? Wie heeft het je verteld?’ vroeg Piper.

‘Doet dat er iets toe? In mijn vak is informatie van levensbelang.’

‘Dacht je nu echt dat Pearson Property Developments mij meer kon bieden dan jij?’

‘Geld is niet je enige drijfveer en ook niet de belangrijkste. Anders zou je allang in vaste dienst zijn gekomen.’

Dat was waar. Als vaste kracht zou ze met alle overuren die ze zou moeten maken veel meer verdienen dan als eigenaresse van een beginnend ontwerpbureau. Nu had ze het grootste deel van het in rekening gebrachte honorarium nodig om te investeren.

‘Dus jij dacht dat ik het Midden-Westen leuk genoeg zou vinden om op het aanbod van Pearson in te gaan?’ Ze schudde ongelovig haar hoofd.

‘Ze hebben je niet zomaar een baan aangeboden.’

‘Nee, ze boden me een contract voor de projecten die ze de komende twee jaar op stapel hebben staan.’ Hoewel ze niet in vaste dienst zou komen, zou het contract haar de zekerheid bieden waar de meeste beginnende ontwerpers van dromen. Dan moest ze echter wel in een gebied willen wonen dat nergens aan zee grensde en waar nergens een Thais of Vietnamees restaurant te bekennen viel. Onmogelijk, daarvoor was ze te veel gehecht geraakt aan het dynamische Seattle.

‘Ik ben te veel verwend door het leven in de grote stad. Het enige Thaise restaurant dat ik daar kon vinden, werd gerund door een man die Arnie heette en dacht dat een goede kerrieschotel net zoiets is als een hamburger.’

‘Dus je sluit geen contract met hen?’

‘Als ik dat zou doen, zou ik niet aan jouw project kunnen werken. Ik zou de kans om een bijzonder resort op een paradijselijk eiland in te richten niet graag opgeven voor het opfrissen van een paar kantoren.’

Een van de dingen waarover Art en zij vaak ruzieden, was haar behoefte om creatief bezig te zijn in plaats van alleen maar wat op te knappen. Voor Art ging het uiteindelijk alleen maar om het geld, maar Piper wilde ook graag haar artistieke talenten ontplooien.

‘Daar ben ik blij om.’

‘Mooi zo,’ zei ze glimlachend.

‘En ik ben ook blij je weer te zien.’

Voor een man als Zephyr was het heel wat om met zo’n bekentenis te komen. Dat verdiende op zijn minst een eerlijke reactie, hoewel ze haar best moest doen om te zorgen dat haar gevoelens niet doorklonken in haar antwoord. ‘Idem,’ zei ze daarom slechts.

Met een grommend geluid diep vanuit zijn keel trok hij haar naar zich toe en begon hij haar hartstochtelijk te kussen.