Onvoorwaardelijk(54)
‘Onzin. Ik ben u heel dankbaar.’
‘Uw vrouw. Is ze...?’
‘Niets beter, helaas. Het spijt me dat u haar in die staat moest zien. Maar dat is niet waar ik voor kom.’
Charlotte keek hem met grote ogen aan en wachtte.
‘Ik dacht dat u wel zou willen weten dat meneer Harris een zoogster zoekt voor uw... voor het pasgeboren kind.’
Er rees een golf van hoop op in Charlotte, maar ze besefte meteen dat die dwaas en ijdel was. Ze kon zich niet aanmelden om haar eigen zoon te voeden. Katherine zou onmiddellijk de waarheid vermoeden.
‘Meneer Harris heeft me gevraagd iemand aan te bevelen,’ vervolgde Daniel. ‘Hebt u een voorkeur?’
Ze glimlachte dankbaar. ‘Ja, inderdaad.’
Het troostte haar in elk geval iemand te kunnen kiezen om voor Edmund te zorgen.
‘O, nee, Charlotte,’ protesteerde Sally. ‘Ik word nooit aangenomen in zo’n voornaam huis, niet zo iemand als ik.’
‘Maar je hebt het vriendelijkste hart van iedereen die ik ken, Sally. Als ik een min mocht kiezen, zou jij mijn allereerste keus zijn.’
‘Dank je. Maar die lui houden van knappe, keurige meisjes, niet van zulke straatmeiden als ik.’
‘Onzin. Ik zal je helpen. Ik zal je precies leren wat je moet zeggen en hoe je je moet gedragen. Alsjeblieft, je moet het in elk geval proberen! Het zou alles voor me betekenen als jij daar op hem kon passen.’
‘Zijn ze familie van je?’
Charlotte slikte. ‘Alleen in de verte... maar als ik ze kon helpen, zou ik het doen.’
‘Ik weet het niet...’
‘Dokter Taylor heeft een lijst met kwalificaties voor een zoogster. Die mogen we van hem lenen en binnen de kortste keren ben je er klaar voor.’
‘O, goed dan, Charlotte.’ Sally glimlachte haar vooruitstekende tanden bloot. ‘Ik ben bang dat ik een domme sufkop zal blijken te zijn, maar ik zal mijn best doen.’
Charlotte stond voor de deur van mevrouw Moorlings kantoor te wachten terwijl de directrice binnen een voorstelronde deed.
‘Nou, ik laat u even met rust,’ hoorde ze mevrouw Moorling besluiten. Toen kwam ze haar kamer uit. Toen ze Charlotte zag staan, liet mevrouw Moorling de deur op een kier staan. Ze wist dat Charlotte Sally had geholpen bij de voorbereiding voor dit gesprek, maar niet waarom. Charlotte glimlachte dankbaar en ging bij de smalle opening op wacht staan om de onderhandelingen met zenuwachtige hoop gade te slaan.
Katherine Harris zat keurig rechtop met haar rug naar de deur. Charlotte kon haar profiel zien toen ze zich draaide om iets te zeggen tegen haar echtgenoot die naast haar zat. Charles Harris knikte stijf en verschoof ongemakkelijk in zijn stoel. Voor hen stond Sally als verlamd. Ze was gekleed in een japon van Charlotte, waarvan de zoom was verlengd met vijftien centimeter stof van vergeten gordijnen in de ongebruikte kamer aan het eind van de gang. Hugh Palmer, de vroedmeester, stond naast Sally met zijn gezicht naar de familie Harris. In zijn hand hield hij een klein boekje opengeslagen, waaraan hij refereerde toen hij begon te spreken.
‘Ten eerste, wat afstamming betreft,’ begon Hugh Palmer met zijn ietwat nasale stem. ‘Is een van uw verwanten, hetzij ouders, grootvader of grootmoeder, ooit bezoedeld of besmet geweest in lichaam of geest?’
Sally schudde zwijgend van nee.
‘En wat is uw leeftijd?’
‘Vijfentwintig.’
Hij keek naar Katherine. ‘Tussen vijfentwintig en vijfendertig is de beste leeftijd, waarin vrouwen het meest gematigd, gezond en sterk zijn.’
Katherine knikte begrijpend en hij vervolgde: ‘En wat is de leeftijd van uw kind?’
‘Een halfjaar.’
‘Mooi. Als haar kind boven de zeven of acht maanden oud is, wordt haar melk verschaald. Dan was het ook de vraag of ze genoeg melk had om uw zoon te zogen.’
Opnieuw knikte Katherine en Hugh Palmer liep om Sally heen alsof ze een jurk in een etalage was.
‘Ze is misschien een beetje lang. Maar niet te vet of te mager. Armen goed en vlezig...’ Ineens stak hij zijn hand uit en kneep in Sally’s arm. Ze hield haar adem in.
‘... en stevig.’
Hij richtte zijn blik weer op het boek. ‘“Ze moet een aangenaam uiterlijk hebben, een helder oog, een welgevormde neus, een rode mond en heel witte tanden.”’ Hij bleef voor Sally stilstaan. ‘Doe je mond eens open. En lachen. Wel wit, maar niet erg recht.’
Hij las door. “‘Haar haar moet tussen geel en zwart zijn, idealiter kastanjebruin. Maar ze mag beslist geen rood haar hebben.”’
Verlegen raakte Sally haar goudblonde haar aan, dat door Charlotte zelf was opgestoken in een klassieke wrong.
“‘Ze moet de woorden netjes en duidelijk uitspreken, zonder te stamelen.” Vertel ons eens iets over jezelf.’